okuldan eve gelip kapı önünde bir sürü ayakkabı görmek

evde birazdan kısır, börek ve tatlı yiyebilecegine delalettir. bayramdır, candır. eğer yeterince uslu bir cocuksan yaprak sarma bile yiyebilirsin.

tam bir sükutu hayaldir benim için... misafir de kalabalık da sevmem ben. zaten okuldan gelmişim, yorgunum. birde işin yoksa onlara hizmet et.

küçük bir çocukken kimseye görünmemeye çalışarak odaya kaçış ve annenin getireceği pasta börek kısır tabağını beklemek

hayal kırıklığıdır.

kapıya geldikleri gibi giderler tabelası lazım. görür görmez ışık hızında evin önünden yok olurdum. ne gerek var onca insanın arasında sahneye dalmaya.

valla hasbinallah ve nimel vekil deyip olay yerinden uzaklasmama sebebiyet verecek hadisedir.

bir de bunun işten eve gelince kapı önünde bir sürü ayakkabı görebildiğin versiyonu var ki hiç sormayın.

normalde gidecek sürüyle yer bulabilirim hatta bu başı boşluktan mutlu bile olabiliyorum ama evde misafir varken olmuyor bu.

kendimi sokağa atılmış gibi hissediyorum, gidecek yerlerim yerle yeksan oluyor sanki, dünyada tek başıma kalmışcasına yalnız hissediyorum.

zihnim sürekli senaryolar üretiyor, acaba evde bomba var ihbarımı versem diye manyakça düşüncelere kapılıyorum.

tek isteğim duş alıp tarhana gibi makam koltuğuma serilmekti halbuki. neyse böyle işte rastgelede gezerken denk geldi içimi dökeyim dedim.

dua edilmelidir ki o kalabalık misafir; çaya,kahveye, güne gelsin.
çünkü o kadar ayakkabı bir evin önündeyse çok daha elem hadiseler gerçekleşiyor olabilir o evde.
edit:imla filan.

(bkz: sevgilinden ayrıldığın gün eve misafir gelmesi)

cehnnem gibidir. anksiyete sebebi. kesin misafirler geldi...

lan görünmemeliyim hemen vınn diye geçerim herhalde diye düşünürüm solid snake gibi. genelde yakalanırım ve oyundaki o meşhur müzik çalar misafirlerin ooooouvvvları eşliğinde