öldükten sonra hayalet olduğunuzu fark edince yapılacaklar

diğer hayaletlere var mı diye bakarım, muhtemelen yemek yiyemeyeceğime üzülürüm. filmlerde yiyemiyor sonuçta. uyuyabiliyor muyuz diye merak ederdim. kendi mezarımı ve sevdiklerimi bir ziyaret ederdim, sonra arada sırada eve uğrardım. daha sonra gizli girilmeyen mekanlara girerdim. sonuçta duvardan geçebiliyor olmamız lazım. eğer oturabilyorsak, yani maddelerle etkileşime falan geçebiliyorsak uçağa falan binip dünyayı gezerim. biraz hareketli zamanlarımı yaşadıktan sonra zamanımın büyük kısmını loş odalı bir odada şöminenin karşısındaki koltukta kitap okuyarak geçirirdim. bu arada hayaletler ilgili yazılan şeyleride okurdum.

seri pandik

- siyaset.
- felsefe.
- isyan!

“hayalet sevgilim” olarak bir adresten hiç ayrılmam herhalde , nasıl olsa ölümsüzüm artık canım yanmaz

yapılmışı var zaten. denerim nolmuş.

dünya denen saçma geoit üzerinde gizli saklı denen ne varsa öğrenmek isterim, başka kimselerle paylaşamayacak olsam bile. ben bilmek, ben görmek ve duymak isterim. yaşadığım ve yaşayamadığım şu sonlu insan ömrü boyunca neler kaçırdımsa hepsini yakalamak isterim.

oturur ay acaba ben yokken neler yapıyolar diye bakarım. devletin gizli sırlarına bakıp,ben biliyodum yaa derim.

bir süre sarayda takılır gizli meseleleri dinlerdim. sonra eşyaları kıpırdatır milleti korkuturdum. daha da sonra diğer hayalet arkadaşlarla ittifak kurar işi ilerletirdim.

hayalet denince ilk akla gelen şey duvarların içinden geçebilen beyaz bir silüet gibi bir şey.
dolayısıyla ben de duvarların içinden geçebiliyor muyum diye bir denerdim.

ilk yapacağım şey bu olurdu yani.
ondan sonra süzül dur işte ne yapacaksın başka.

sevişecek güzel birkaç hayalet bulurdum.