fark edince üzen şeyler

hollywood filmlerinde suçlular daima siyahidir.

beyazlar masum.
siyahlar suç makinesi.


arınma gecesi filminde bir kez daha anladım bunu, beyaz olanların başına hep iyi şeyler gelirken, siyahilerin işlemediği suç yok, yazıklar olsun...

“kötü iyiyi bir bakışta anlar, ama iyi kötüyü yıllarca anlayamaz.” *

insanın hayatının girdiği çok garip dönemler, girdaplar var. ya aşacaksın basamaktan ya da olduğun yere de değil yerin 7 kat dibine düşeceksin.

dinlediğim radyo programlarındaki kadın radyocuların programları hep gündüz saatlerinde.

gece saatlerinde yayın yapmak için sokağa çıkmak zorunda olmak, başına bir iş gelir korkusu, üzücü.

çocukluğumdan beri başıma her kötü olay geldiğinde "kesin tüm dünya bana oyun oynuyor ve 18 yaşıma gelince büyük bir kutlama ile her şeyin şaka olduğunu söyleyecekler bana." diye düşünüyordum kafamda.
hatta gerçekten kalbimi çok kıran bir şeyler olduğunda yine ağlayarak böyle düşünürken "ya 18 yaşıma geldiğimde böyle bir şey olmazsa" diye düşünerek kendimi daha da ağlatırdım. o yaşları artık geçtiğimi ve tabiki böyle bir şey olmadığını, çocukken bu ihtimale tutunarak kendimi avutarak büyüdüğümü fark etmiştim geçenlerde... büyüyünce tabiki önemi olmuyor ama küçüklüğümü hayal kırıklığına uğrattım buna üzülüyorum.

yaşlanmak.üzmekten ziyade ya boşa gidiyorsa bu ömür,kendime ve sorumlu olduklarıma karşı varlığım fayda sağlamadan tükeniyorsa hissi.
geçen toplu taşımada yanımda oturan bir teyzenin ellerini gödrüm.öndeki demiri tutuyordu.buruşuk,yorgun,bezgin bir haldeydi.sonra düşündüm,kendi ellerim de bu hale gelecek.kaçınılmaz olan mutlaka gerçekleşecek.teyzenin elleri kimbilir ne bebekler beledi,kimlere aş pişirdi-hizmet etti.acaba bunlardan biri kıymetini bilip o elleri öpüyor mu?pek sanmıyorum.teyzenin pişmanlığını hissetmemek olanaksız.bir koca gençliği hiç uğruna ada ve karşılığında acı dolu hatıralar,yorgun hastalıklı bir beden.
insan varlığını kendinden başka kimseye adamamalı.ama o varlık da fayda ve değer üretmeli ömür tüketeceğine .böyle bir ömürle yaşlanmak tek isteğim.

insanların beyinlerinin nereye yönlendirmek isterseniz oraya yönleniyor ve buna algı yönetimi diyorlar ne acı değil mi hepiniz bazı insanların kobay faresiyiz.

işitme engelli birinin hiçbir zaman sesini özledim lafını duyamaması.

bir daha hiç tam olamayacağımi farkedince ...

geçer ya. çok şey değil.

benden daha ne olur, yürür yalan söylerim
bir şey acır içimde bu göğsüme ne kattın
sende noksan bulmadım şu yerle gök yanarken
attığımda o oku ben atmadım sen attın

rab bu nasıl denizdir yüzme bilen kuşu yok
içimde acır bir şey bu göğsüme ne kattın
anlar gibi olmuştum yetmiş üçte bir cuma
attığımda o oku ben atmadım sen attın

geçer gider hacegân ve ahûlar ve zaman
acır bir şey içimde bu göğsüme ne kattın
bilmem değmişse bile ağa yahut karaya
attığımda o oku ben atmadım sen attın.

mizah anlayışımı birkaç kişi hariç kimsenin anlamıyor oluşu.

(bkz: sıfır üssü sıfır)

emeklerinin boşa gitmesi.

hayatınızda sizin için anlamlı olan bir olay ya da olgunun üzerinden uzun zaman geçtiğini ve her geçen gün bu uzaklığın daha da arttığını fark etmek.

üniversiteye gireli 8 yıl olmuş. bir iki hoca haricinde tüm hocalar değişmiş, tanıdık simalar mezun olup gitmiş, yerlerine bambaşka insanlar gelmiş. biliyorum ki gidenlerin bazıları geri dönmeyecek, bazıları döndüklerinde çok yorgun olacaklar ve bir daha dönmek istemeyecekler... belki de bırakacaklar orayı.

bir anda fark etmedim ama çok özledim onların yanında heyecanla var olmayı...

montumun cebinde 5 kuruş olmaması, herkesin kanguru gibi zıplaması ve bu hayatın heycanının meycanının olmaması çok üzünç...

değer verdiğiniz insanın, aslında sizi umursamadığını fark etmek.

senelerin ne kadar hızlı geçtiği.

görme engelli insan ve canlıların hiçbir şey görmeden yine karanlığa karışacak olmaları.


gördüğüm için üzüleceğim hiç aklıma gelmezdi.

bir kere geldiğimiz hayatı dolu dolu yaşamak varken, yaşayabilmek için mücadele vermek.

aslında yalnız olmak. eğer siz seçmediyseni ve bunu fark ediyorsanız büyük bir ızdırap.