ölen birinin yaşadığına inanmak

öldüğünü görmediğimiz insanların yok oluşunu kabullenmenin zaman aldığı bir yas kitabında da geçiyor; gidenin ardından adlı eser.

insanın cenaze törenini görmediği insanların hâlâ bir yerlerde yaşadığına inandığı söyleniyor.

ölen kişi ne kadar hayat doluysa yok oluşunu kabullenmek de o kadar uzun sürermiş.

belki de izahı olmayan şeyin mizahı vardır. olamaz mı?
olur olur. bak bu 1:

bu 2:
ve üç. üç önemli tabi:


kelebek gerçekten üzgünüm. başlığını değil başka bir şeyi trollüyorum kızma bana.

ölüme inanmakla yarışır. bir farkı yok. ölüme inanıyorsan, ölen birinin yaşadığına da inanabilirsin. normal.

kendi ellerimle o çukura koyup, üzerine toprak attığım birinin sesini duydum bir gece. hem de yanıbaşımda. her zamanki tonlama ile seslendi bana. ses o kadar netti ki inanamadım. kalktım, ışıkları açtım, tüm evi aradım. ama yoktu.

sorun insanın kendisinde.. insan, kendine ait saydığı hiçbir şeyin kendisinden isteği dışında alınmasını kabullenemiyor, eksikliğine alışamıyor. (ta ki yeniden geri alana veya yerine koyana dek. ama ne yazık ki, yerine ondan başka hiçbir şey koyamadıkları ve yeniden geri alamadıkları da var insanın. ölüm var çünkü.)
inanmak, kanmanın öbür adıdır.