ölene kadar geçmeyecek olan kırgınlık

benim vardır.

sessizdir.

büyük bir kızgınlıkla başlayıp zamanla soğuyan ama hatırlandığında sızlatan kırgınlıktır. o kırgınlık ile yaşamayı ya da affederek geride bırakmayı öğrenmek mümkün. yine de büyük bir kızgınlığı ya da nefreti yenmekten daha zordur kırgınlığı yenmek.

benim için, insanlığa karşı olanıdır. kendi kendine hükmünü yitiriyor doğal olarak tabi bu şey.
kişileri affetmeyebilirsiniz. her zaman herkesi affetmek iyi bir şeydir diyemiyorum. kişilere olan kırgınlığınızı beslerseniz eğer, kırgınıklarınız yaşamınızı ele geçirir. değer yargılarınızın çökmesi gerekmiyor tabi ama kişilikleri gereksiz şekillerde ciddiye almamak gerekiyor. yeri geldiğinde bilimsel ya da siyasi düşünebilmek gerekir. aygıt, alet, edevat ne varsa, onları işlevsel bir biçimde kullanabilmek gerekir.
tabi öncelikle insanın kültür ve zihniyetini baştan aşağıya gözden geçirip revize etmesi gerekebilir. geri kalmış şeyler sizi de yaşamda atıl bırakır.

şahsen ben kırgın kalmam, yakın biri ise bakarız bir çaresine (tabi affedilmez bir şey değilse)
ama yakın değilse o şey "yanlış yapma" kategorisindedir. direkt defterden silerim. defter benim değil mi kardeşim?

görmezden gelinmek.