ölüme en çok yaklaştığınız an

1999 depremi çok hızlıydı evin nasıl saklandığını tahmin edemezsiniz rüya görüyordum o evden sürükleyerek çıkardılar . ölüm ensemizdeydi. yıl 2021 covid 19 belasıda öldürüyor tüm insanligi

annemin vefat ettiği gün ruhen öldüğüm gündür. anneler ölmemelidir.

tunç ilkman derki
mutlu ölmek istersin ama mutluyken ölmek istemezsin.

kunduz chardara uzaktan kumandalı bomba tam biz geçtikten sonra patladı.
kabil, ısaf hq intihar bombası patladığında kampta öğle yemeğini yiyordum.
heetal hotel saldırısında heetal hotelde kalıyordum.
kunduz'da hemen her gün kampa yapılan roket saldırıları için yer tahmin oyunu oynardık. mekan seçersiniz, alanınızı işaretler ve 2 euro koyarsınız. kim roket saldırısında en yakın mesafeyi tahmin ederse parayı toplardı. genelde günde 3-4 roket atılırdı. allahtan atışlar geneldede kötüydü. en fazla bir ya da iki tanesi kampın içinde düşerdi. benim bulunduğum yere en yakın noktada düşen roket ofisimin tam arkasındaydı. yaklaşık 50 m.
kata kala aşiret savaşında çevremizin sarılması vb.
penşir'den mezar-ı sherif'e sivil arabayla giderken taliban kontrol noktası
kosova prizren gece baskını
suriye haseke'de ısıs kontrol noktası
kabil'de meksika barı baskınında barda sarhoştum
bu liste böyle devam eder gider. sanıyorum sadece kaldığım ya da bulunduğum yere yapılan intihar saldırısı sayısı 6dan fazla, normal yol bombaları ve abuk subuk baskınlar vb.leri ile bir kaç sayfayı doldurabilirim.

çok var da, ilk aklıma gelen kamyonun çarptığı. evet, bana bildiğiniz kamyon çarptı.

ilahi bir kuvvet tarafından itildiğimi hissedince aklıma gelen ilk şey ölüm oldu. ölüyorum sandım. vay be, dedim, demek ki böyle bitecekmiş, insanlar böyle ölüyormuş. o an düşündüğüm ilk şey, tertemiz ölmekti. sakat falan kalmayayım, kimseye muhtaç olmayayım, fazla da hırpalanmayayım, boynum falan kırılsın öyle öleyim istedim. ölmedim. demek ki, dedim, ölmek için çok gencim ve henüz fazla bir şey de yaşamadım.

15 metre falan asfaltta sürüklendim. kolumdan, bacaklarımdan falan kan akıyordu. toz toprak yapışmış bir de. rezillik. ayağa kalktığımda kolumu kaldıramıyordum.

doktorlar mucize dedi. mucize bebek ebubekir sıddık olarak hastanede ün saldım. evet. bu adama arkasından kamyon çarpmış ve yaşıyor. (ooooooo) buraya da kendi gelmiş, muayeneye yürüyerek gidiyor, (oooooo) spartalı gibiydim, görseniz çok gülerdiniz. altımda bisiklet mayosu, üstüm çıplak, kan içindeyim. tabi akşama doğru başlayan ağrılar bir hafta sürdü. bildiğiniz kalkmak için bir yerlere tutup kendimi çekmem gerekiyordu. kötüydü.

allah düşmanıma vermesin.

bakkaldan döndükten sonra geçtiğim evin köşesine son hızla bir araba girdi tam olarak yürüdüğüm yol değildi ama yine de 2 küçük sapmayla ölmüş olabilirdim.

denizde yüzerken dalgaların yoğunlaşmasıyla kendimi sığa atamadım ve yorulup panikledim yaş 15-16. allahtan arkadaşlarım canhıraş gelip çekmişlerdi beni.

motosikletle takla attığım andı sanırım, gözümün önüne gelir arada sırada zaman yavaşlamıştı ben ters şekilde,asfalta yapışmak üzereyken yukarda motosikletin üstümden geçtiğini, aşşağıda o kuru asfaltı gördüğümde işte şimdi öldüm sanırım demiştim anlık olarak, ve kafamın o asfalta vurduğu andan sonra tekrar normale dönmüştü zaman algım, 4-5 metre sürüklendikten sonra durmuştum. üstümdeki koruyucu ekipman ve kask sayesinde hiç bir yerim kırılmadan, sadece ezik ve çürüklerle atlattım o olayı. her bulduğum yere bunu söylerim şimdi bir daha söylicem o yüzden motor süren arkadaşlarım, ekipmandan kaçınmayın, montunuz,eldiveniniz,botunuz,pantolonunuz, özellikle ve özellikle kaskınız çok önemli o kazada kasksız olsaydım ya ölmüştüm ya felçli kalmıştım. bu ekipmanların ucuzuna kaçmayın, motorun ucuzuna binin ekipmanınız kalitelisinden olsun. saygılar

kronolojik olarak:
5 yaşında eniştemin arabasında çarşıya giderken arkamızdan kamyon çarpması, o zamanlar airbag ne arar arabada, pestil olan arabadan sadece hafif çiziklerle çıkartmışlar beni. enişte sizlere ömür.

16 yaşında 99 depremi, binanın benim olduğum kısmının üzerine yıkılması sonucu 2 saat sonra enkazdan kendi çabalarımla çıkmam. arka kısımda olan yatak odalarında uyuyanlara hiçbir şey olmamıştı(4. kata kadar olmamıştı, alt kattakiler sizlere ömür).

25 yaşında motorsiklet kazası, 3 ay yoğun bakım. beyin sarsıntısı kötü azizim.

günümüz: hipertansiyon. her an ölüm riski oluşturan meret. ilaç kullandığım halde 17/11.

günümüz: türkiye’de yaşamak.

burayı okuyunca anladım ki ben hep safe mode on takılmışım.

yazın teknede 3 basamaklı biryerde kaydım ve belimi vurdum (evet sarhoşken oldu.) ben bi 10 dakika kendime gelemedim. belim kırıldı sandım. nasıl bilr hızla düştüysem.

#755071 'nun yanında benimki mesane gazı gibi kaldı ama hala ters yatınca ağrıyor. bendeki de bu. napim siyanür mü içeyim :%.

ambulansta vakaya giderken ya da dönerken yaptığımız her kazada. ayrıca bir kez de hasta yakını evde rehin almıştı bıçakla. öldük herhalde bu sefer dediğim bir andı.

yogun bakimda yattigim ilk gece. durumumun kritik oldugu soylenmis aileme. oluyor gibi hissetmistim ama ayik oldugum son dakikalarda. sonra o geceye dair birsey hatirlamiyorum. ruya gordum buna eminim ama.

ameliyat masasında.. çok değişik rüyalar görüyor insan.

10 ekim ankara gar patlamasının olduğu zamandı. aslında ölüme yaklaştığımı bile fark edememiştim..

tam tamına 3 kere son nefesimi aldığımı düşündüm tamam buraya kadarmış hayatım ölüyorum dedim. hayatım gerçekten film şeridi gibi geçti sevdiklerim falan ama bir şekilde kurtulmayı başardım. eski mesleğimden dolayı 3ünde de boğuluyordum.

kurban eti kesmek için aldığımız bıçağı şah damarımda gezdirdiğim bir zaman olmuştu.
ani bir hamleyle her şeyi yapabilirdim. bitirmek istiyordum..
ama bu bir hata olurdu. düşüncesizlik olurdu.
o an için sabrın sonuydu belki, ama yarın ya da bir süre sonra sabır yeniden kazanılabilirdi. çareler tükenemezdi.
muhtemelen yarın daha başka düşünecektim, hissedecektim.
serin havaların nasıl rahatlattığını, buzdan gökyüzünü, sahipsiz denizi, yürüdüğüm yolları, geçmişi hatırladım ve o bıçağı elimden attım.

yaşamalıyım, üzerimde hakkı olanlar var. kimileri öldü kimileri yaşıyor. borcumu ödemeden gitmeyeceğim.

gondola bindiğim zamandı.

hayata karşı heyecanını ve anlamını kaybetmiş her insanın her dakika yaşadığı bir olay.

mö üniversitede bahar şenliğinde arkadaşlarım ile festival alanında geziyoruz. biri hadi gondola binelim dedi. aaaa, ooo tamam modunda geçtik. tabii ki en uca binmeliydik çünkü adrenalin istiyorduk ve küçük hayatlarımızda bunu yapmanın yollarından biri ancak böyle şeyler ile oluyordu. neyse bindik dört arkadaş. bir çift, hasan ve ben. *
bakın burada şunu söylemem lazım ben öyle pek kolay korkan bir tip değilim. 13 yaşında * motosiklete binmeye, paten kayarken trafikte motor arkasında süzülmeye ya da kayalara ekipmansız tırmanmaya korkmayacak kadar gözü karaydım. ve bu gondola milyonuncu binişim falandı. ama bir şey oldu bana. hayatımda ilk kez elim ayağım boşaldı. tutunamıyordum ve minik bir şey olduğum için de gondolda savrulup duruyordum. hasan fark etti. elimi borunun üzerine koyup kendi elini de koydu, sonra ayağıma bastı ve bir elinle belimden sardı. gözünüzde ne kadarını canlandırabildim bilmiyorum. ama gondolun altındaki tekere doğru sarkmış ve hiçbir şey yapamıyorken şimdi oraya düşeceğim ve her şey son bulacak diye düşünüyordum. boşluktan aşağı süzülme ve o mekanizmaya çarpma ve bir şeylerin arasında sıkışma fikri zihnimde gezip duruyordu. ve ben çığlık bile atamıyordum.
sonunda durdu. uzun bir süre kımıldamamaya devam ettim. ölüme en çok yaklaştığım değil ama ölümden en çok korktuğum an olarak zihnime kazındı.
birkaç yıl sonra bunu aşmam lazım deyip tekrar bindim ama yok. bu sefer çığlık atıp gondolu da durdurdum * üstelik gondolda sadece öğrencilerim ve ben vardık. *
artık tövbeliyim ve pek kolay tövbe de etmem ben.

hergün defalarca. sadece farkında değiliz.

dün. bayılırken gördüğüm şey etrafıma toplanmış 4 hemşire ve 1 doktordu. aha son anım böyle mi olucaktı diye düşündüm. sonra kendime geldim. gözümün önündeki kara melekler yok oldu .