ölüme yakın hissetmek

sokağı izliyorum hepsi bir telaş,bir yerlere yetişme derdinde, zengini,fakiri,orta yaşlısı,genci...
kısacası herkes.
siz napiyosunuz demek geliyor bazen içimden.
insanlar tanrıyı unutalı çok olmuş.
insanların tanrısı paradan ibaret.
herkes kendini şu kısacık ömründe bir kefeye koyuyor ya...en çokta ona gülüyorum.
siz nesiniz? kimsiniz? ne için bu dünyadasiniz?
mezarlıklar kendini vaz geçilmez insanlarla dolu.
bir çınar ağacı sizin gördüğünüz yaşadığınız hayatın üç dört katını yaşıyor.
nedir bu kibir,bu kendini beğenmişlik?
sende toprak olacaksın.
nasıl bu zamana kadar geçen zamanı hissetmediysen, ölüme bir adım kala da vay be diyeceksin.
insanlara iyi davranın, hayvanlara, doğaya.
birgün yok olacaksın.

bu sabah göğsüme top atıldı gibi hissedip sıçrayarak uyandım, kulaklarım çınlıyordu ve beyaz bir ışık gördüm saniyelik. kendime gelemedim bir süre, öldüm mü yoksa dedim, hatta cesedim yatıyor mu diye geriye yatağımın üzerine doğru baktım. hayır! her şey yolunda ölmemişim ve ne mutlu ki hala sözlükte bir şeyler yazabiliyorum.

her gece sabaha uyanamayacakmışım gibi hissediyorum bazen sevin, bazen de hüzün doluyor içim

hissediyorum azizim.
ölüm çok yakın.
sanki her akşam sabaha uyanmayacakmışım gibi bitiyor her şey.
her sabah uyandığımda da akşamın o muhteşem karanlığını göremeyecekmişim gibi hissediyorum.
artık bir adım atarken sonrasını bir daha atamayacakmışım gibi oluyor ya da bir iş yaparken o işin sonunu göremeyeceğim neden uğraşıyorum ki diyorum.

hissediyorum azizim.
ölüm bana aldığım nefes kadar yakın.
ve ben her aldığım nefeste onu veremeyeceğimi düşünürken bu hayatın telâşlarına kapılmak çok anlamsız geliyor.

ne demiş üstat: "yaşamak değil beni bu telaş öldürecek."
ne güzel söylemiş aslında.
beni de yaşamak öldürmüyor hoş yaşıyor muyum onu da bilmiyorum ama beni bu dünyanın telâşı öldürüyor.