ölümün yeterince üzerinde durulmadığı gerçeği

bazen kısa aydınlanmalar veya travmalar sonrası insan ölümü daha iyi idrak ediyor. özellikle ani ölümler sonrasında. ama gürültülü ve dans edilen bir kafede, son otobüs parasını yere düşürmüş bir öğrencinin feryadını kimsenin duymaması gibi, ya da buna tenezzül etmeye çekinmesi gibi ölüm orada, o gürültüler arasında kaybolup gidiyor. şu hayattan tek çıkış bileti ölümken, gidenler gelmiyorken, çaresi yokken hep başka şeyler gündem oluyor. sanırım ölüm düşüncesi yaşamaya engel ve hayat ölümü unutmak için yaptığımız saçmalıklar.

hacı yağının üzerinde durabilecekken neden ölüm gibi anlamsız şeyler hakkında düşüneyim ki, dedirten gerçektir.

üzerinde saatlerce günlerce dursan, kendini ve beynini hırpalasan, kendini duvardan duvara çalsan ölüm aynı ölüm! aynı belirsizlik, aynı kesinlik, aynı karanlık! üstünde durup ne yapacağız, sence mantıklı mı?

ölümün çok da üzerinde durulmasıni gerekli bulmuyorum dostlar. ne kadar düşünürsek düşünelim sonuç aynı. ayrıca bu da doğmak gibi hayatın bir kanunudur. birileri gider birileri gelir. özellikle şu hayatta en sevdiğim insanlardan birini kaybettikten sonra acı gerçekle yüzleşmem sonucunda ölüm de benim için önemini yitirdi. ölen gider, kalanlar devam eder. o yüzden büyük kayıplar yaşasak da birgün o kayıbın ta kendisi olacağımızı bilmek yetiyor bize. daha fazla düşünmenin ne bir anlamı vardır ne de yararı.

ölümün üzerinde durmak bence gereksiz değil ama sonucu belli , zeki ya da salak herkes iç dünyasında ölümle alakalı dusunuyor ve iki sonuçtan birisine çıkıyor: ya kabulleniyor ya deliriyor. genelde kabulleniliyor ve yasamaya devam ediliyor ta ki ölüm gerçeği bir cenazede ya da bir ameliyat masasında suratimiza tekrar carpincaya dek.bir kere acilmayagörsün pandoranin kutusu kapatana kadar insanın yine canı çıkıyor ama o ölümü düşündüğümüz aylar ne kadar az olursa hayatımızda o kadar mutlulu yaşarız en azindan mutsuz olmayız.ayrica yasanacak cok güzel bir hayatta var gibi görünmüyor bu hayatta.bu dunyaya chris corbell diye bir adam geldi, adamda fizik vardi,tip vardi, ses vardi,mutlu bir aile , şanı şohret, para akliniza ne gelirse o vardi ama o adam bile intihar etmeyi seçti.insanoglunun hamurunda mutlu olmak olmadığı icin kendini böyle anlamsiz anlam arayislariyla yiyip bitiriyor iste: ölümü düsünmek tatsiz olduğu için ve daha önce ulasilmamis herhangi bir sonuca ulastirmayacagi için , olması gereken gerçek.