opera sanatını anlamayanlar

sevilmesini doğal karşılıyorum. gerçekten müthiş bi sanat. gözleri dolup, ağlayanlar bile oluyor.
ben anlamıyorum duyduğumu. anlamaya yoğunlaştığımdan duygu geçmiyor. “aaa iiii eee oooooooğoğoğoğoğo” diyor ben de kelimeyi anlamaya çalışıyorum. şarkı sözleri var ortada ama yok gibi geliyor kulağıma. kendimi cahil hissettiğim bir alan.
sevdiğim bir filmden sahne bırakayım:

herkes her şeyi sevecek diye bir şey söz konusu değil. illa ki operayı sevmeyenler çıkacaktır. bana göre opera çok yüce bir sanattır. boş boş dinlediğin zaman sıkıcı gelebilir bu yüzden asıl önemli olan dinlemesini bilmektir. dinlemesini bildiğin zaman insana her türlü duyguyu aynı anda yaşatabilecek, kalbe dokunabilecek bir sanattır.

operacı bir komşum vardı, herif 2 mt falan dev gibi bişi. kavga olursa seni çağırırım artık dedim, çağır ben bir laaaaa çeksem herkes ortamdan kaçar dedi, biz gülüyoruz, makara yapıp, laaa, dooo, miii diye bağırıyoruz.
bir an gök gürültüsü gibi bir laaa sesi geldi, ananı skiyim ne oluyor lan deyip kendimi yere attım. ortamda makara yapan herkes yere yatmış, kulaklarunı kapatmış, ne olduğunu anlamaya çalışıyorduk.
bizim operacı kıs kıs bize bakıp gülüyordu.

opera gerektiğinde silahtır, gerektiğinde sanattır.

umarım divan edebiyatını anlayabiliyorlardır.