ortamlarda sessiz kalan insan

ortamına göre nedeni değişecek olan.
dinlemeyi seviyordur, konuşulan konu sarmıyordur, ortamda kendisinden çok daha fazla konuşmayı seven insanlar vardır, neden orada olduğunu sorguladığı bir ortamdadır (bkz: akraba ziyaretleri)

her türlü bu insanlar gözlemci insanlardır. dinlemenin konuşmaktan daha büyük bir erdem olduğunun bilincindedir. konuşmadan önce ortamdaki insanları gözlemleyip karşısındaki insanlarla neyi ne kadar konuşabileceğini tartmak istiyordur. kendisini, düşüncelerini önemsiyordur. karşısındaki insan buna değer mi, anlatıp kendisini yormasına gerek var mı, karşıdaki dinleyecek mi dinlediğini anlayacak mı gibi gibi. herkesle her şeyi konuşmaya gerek yok sonuçta.

bu ya bilinçsizce yapılır ya da bilinçli.

"aptallarla tartışmayın,görenler aranızdaki farkı anlamayabilirler" lafını aklıma getirmiş başlık.

ya aptalca bilmiyordur, ya da aptal olduğunun farkında olacak kadar akıllıdır.

analiz yapıyordur, her sessiz insanı pasif sanmayın. başta pek konuşmam ama sonra konuştum mu herkesin odak noktası olur, sohbeti domine ederim. insan ilişkilerinde ön analiz çok etkili tavsiye ederim. mikro ifadelere,kimin kime baktığına, karakterlerine vs dikkat edin.

bu benim, ve insanları tamamıyla tanımadan konuşmam. tanımam sayesinde onlara nasıl hitap edebileceğimi ve en çok hangi konularda konuşabileceğimi öğrenirim. işe yara bir yöntem. tabii bunun yanında bir de o güruhla konuşmak istememek de var.

ortamına göre kimi zaman benimdir bu.
önce oturduğum insanları analiz ederim, nasıl tipler, bir şeyler paylaşmaya değecek kişiler mi diye.
eğer hoşlanmazsam çok konuşmam, soru gelmedikçe cevap vermem.
ama kanım ısınırsa da benden şamatası yoktur sözlük.

muhtemelen o insan benimdir. yeni bir ortama girdiğimde ilk önce sessiz kalmayı seçer, insanları analiz ederim. analizden kastım beden dillerini, hitabetlerini, herhangi bir olaya karşı verdikleri tepkileri ölçüp biçmektir. çünkü sanıyorum ki kaliteli insan sayısı oldukça azaldı. kiminle oturduğunu, sohbet ettiğini, güldüğünü ve ağladığını iyi seçmemiz gerekiyor zira ileride bunu bir silah haline getirip kafamıza sıkabilirler. aslında bundan da ziyade kendimi görünür kılmak istemiyor olabilirim, bilmiyorum. çok fazla konuşmak lazım gelmiyor böyle zamanlarda(yakınlar hariç). susup insanların (bazıları) dikkat çekme çabalarını izlemek daha keyifli(şaka).

boş konuşulan ortamlarda daha dolu bulduğum tepki. onlar gülerek, jest ve mimiklerini kullanarak konuşurken ben normal surat ifadesiyle kollarım önümde bağlanmış bir şekilde saçmalıklarını dinlerim veya onları boş vermişsem başımı elime yaslayıp kendi dünyama giriş yapar kafamın içini dinlerim.
böyle ortamlarda bulunmam çoğu zaman zorla oluyor. ayrılabiliyorsam 5-10 dk kalırım sadece. hemen sıvışmak isterim. bir de ortamdaki insanları samimi bulmuyorsam da aynı şeyleri yaparım. ağzımı açasım gelmez bazen ise "bir susmadı. yılı mı biriktirdin ne yaptın bu ne?" tarzı tepkiler verdirtirim.
bu durumlar asosyallik olarak algılansa da çoğu zaman aslında öyle değil. iki bazen üç farklı ben var. siyah, gri ve beyaz. konuşmuyorsam siyahımdır.
gri kısmı tanımıyorsam ama yine saygı ve içtenlikli halim. bu da hep değil. his, durum ve gözlemlerime göre. yoksa bir an da siyahta olabiliyorum. beyaz ise asla. adı üstünde tanımıyorum?.. ve emin olmadığım sürece gride kalır. beyaz sadece emin olduklarıma.
ayrıca onlarda boş duran konu sevdiğim insanlarda bazen dolu durabiliyor.
onlar boş yapsa dahi komik veya güzel. ama diğerleri komiklik yapınca ya da iyi konulara değinse bile öyle gelmiyor. kahkaha atılan ortamda tepkisiz durabiliyorum. beni gördüklerinde öksüre öksüre kesmeye çalışıyorlar gülmelerini. bu komik mesela içimden gülüyorum. :) çok çekilmez ve sinir bozucuyum ama böyle harikayım ben.

kafasının içi biraz fazla gürültülüdür