oyun ve çocuklar

çocuklar oyun oynarken kendilerini ve dünyayı tanırlar, keşfederler. kendini en güzel ifade ettiği, ciddiye aldığı şeydir oyun. eskiden sokakta oynardık, eve girmek istemezdik. şimdiki çocuklar ekran başında tutsaklar... sokakta oynarken sadece fiziksel değil, psikolojik olarak da gelişirdik. öğrenmeyi, kazanmayı, kaybetmeyi, takım olmayı, iş birliğini, karar almayı, empatiyi, problem çözmeyi, akıl yürütmeyi aklıma gelenler şimdilik bunlar birçok kazanımları edinirdik. deneyimleyerek öğrenirdik. arkadaşlarımızla iletişim kurarken duygusal zekamızda, sosyal becerilerimizde gelişirdi. güzel-çirkin, iyi-kötü, haklı-haksız gibi kavramları öğrenir ayrım yapabilirdik. toplumsal kuralları öğrenmemiz daha kolay olurdu. doğada koşturup onunla haşır neşir olurken kurt gibi acıkır, annemizin pişirdiği her yemeği yerdik.** d vitamini eksiğimiz olmaz, bağışıklığımız düşmezdi. sadece terli, terli su içme uyarısı kulaklarımızda küpe olarak kalırdı. hiç şişman çocuk yoktu. çok güzeldi o günler...
iş yerimin olduğu mahalle şehir merkezinden biraz dışarıda.* burada çocuklar coşkuyla bütün özgürlüklerini yaşayarak oyunlarını oynuyorlar. cıvıl, cıvıl çocuk sesleri inletiyor sokağı, mis gibi portakal, limon ağaçlarının çiçeklerinin kokusu eşliğinde, onları izlemek, o coşkularını görmekse benim için anlatılmaz bir keyif...
ares ve pera'yı gezdirirken çektiğim fotoğraflar...