özdemir asaf

şarkı söylüyor muşum
sokaklarda,
görmüşler.
yere yere bakıyor muşum
yürürken,
duymuşlar.
sonrasını kendileri uydurmuşlar.*

insansız adalet olmaz.
adaletsiz insan olur mu?
olur, olmaz olur mu!
ama, olmaz olsun.

gecemi dir insanı hüzünlendiren,
yoksa insan mıdır hüzünlenmek için geceyi bekleyen ?
gece midir seni bana düşündüren,
yoksa ben miyim seni düşünmek için geceyi bekleyen?*

öyle metaforik bir şekilde mutluluğu tarif etmiştir ki kendisine hayran olmamak elde değil...

bu cümlesi ömrübillah aklımdan çıkmıyor, buraya yazarak sizi de zehirledim* artık siz de her parfüm gördüğünüzde, umarım bu sözü hatırlayıp kendinizi mutlu etmeden başkalarını mutlu edemeyeceğinizi içselleştirirsiniz.

ne güneş olabildim
ne çocuk kalabildim *

ölum gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi.

sen beni yenmedin. çünkü ben seninle oynamadım. *

bazen sığınmak istersin bir yüreğe,
anlık mı, ömürlük mü,
ne istediğini bilemezsin.
geçmişte yaşananlar, gelecekte olacaklar,
önemsizdir;
belki yağmur dinene kadar, belki de sonsuzluğa kadar*

nelere alışıyor insan;
ne alışamam dediklerine, ne unutulmuş vaatlere.
hayatta yapmam,
yaptıramaz denilenlere..
görmezsem ölürüm deyip,
çekip gidenlere.
nelere alışıyor insan;
alıştıkça şaşırdığı ne çok şeye*

r harfini çıkaramadığı için bindiği taksiciye adresi verirken karaköy diyememeyi gururuna yediremediği için başka bir adres verip gideceği kadar yürüdüğü rivayet edilir. işte o kadar büyük insandır.

insanın yaşı ne olursa olsun,
ağlarken hep kimsesiz
bir çocuktur*

sen bana
sen desen de, demesen de olur.
ama ben sana sen deyeceğim.
düşün dur.

ben seninle çay içmek istiyorum,
seni duymak,
seni görmek,
seni bilmek
seni yanımda hissetmek istiyorum.
sana şiir okumak istiyorum
yazmaktan bıktım, usandım.
ben artık yazıları sana söylemek istiyorum.
küçük bir evde, büyük hayaller kurmak istiyorum.
sobanın yanında, seninle birlikte, üşüyen ellerimi çayın sıcaklığına
bırakmak istiyorum.
ben aslında sevmek değil,
seninle yaşlanmak istiyorum*

eskisi kadar özlemiyorum seni.
ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda...
adının geçtiği cümlelerde, gözlerim dolmuyor.
yokluğunun takvimini tutmuyorum artık.
biraz yorgunum.
biraz da kirletti sensizlik beni!
nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama
"iyiyim"ler yamaladım dilime.
hafızamı milyon kez zorlamama rağmen yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni.
gel diye beklemiyorum artık,
hatta istemiyorum gelmeni.
benim derdim yeter bana banane!
alıştım mı yokluğuna?
tedirginim aslında,
biraz kırgın.
tedirginim aslında, seni unutuyor olmak,
nasıl olduğun konusunda ufacık bir merak yok içimde.
ara sıra geliyorsun aklıma, banane diyorum
vaz mı geçiyorum varlığından?
ya başkasını seversem?
inan o zaman seni hayatım boyunca affetmem*

“ yaşamak değil, beni bu telaş öldürecek.”

az önce r harfini söyleyemediğin fark ettim. şairlerin kendi şiirlerini seslendirmeleri ortaya gerçekten değişik durumlar çıkarabiliyor.

seni bulmaktan önce aramak isterim
seni sevmekten önce anlamak isterim
seni bir yaşam boyu bitirmek değil de
sana hep hep yeniden başlamak isterim.

özdemir asaf

çok küçük bir yalanı
çok büyük bir orantıda
dinlediniz mi..

çok büyük bir yalanı
çok yalın bir doğrultuda
söylediniz mi..

gecikmiş bir gizlemi,
birikmiş bir özlemi
sakladınız mı..

gelmeyecek bir gideni,
olmayacak bir nedeni
beklediniz mi..

bir gerçeği erken,
bir açlığı tokken
anladınız mı..

hep mi hep ölecekmiş gibi,
hiç mi hiç ölmeyecekmiş gibi
yaşadınız mı..

yalanı sürmeye sürmeye,
yanlışı görmeye görmeye
saklandınız mı..

doğruluğun yönünde,
doğruların önünde
aklandınız mı..

ortamsız bir yaşamda,
yaşamsız bir ortamda
harcandınız mı.