özlem duygusuyla baş edemeyince hırçınlaşmak

özlemenin, özlenenden hıncının alınması durumu.

şahsiyet dizisinde dendiği gibi hınçla sevilmez hınçla özlenmez.

o yüzden kötü bir durumdur.

bir benzerini üzüntülü olduğum zaman yaşadığım ve etrafımızdaki insanlara haksızlık yaptığımızı gösteren eylem.

hırçınlığımızı yanımızdakilere gösterdiğimiz zaman haklıyken haksız duruma düşmüş gibi oluyoruz ve haksızız da çünkü onlar bunu hak etmiyor. bir şekilde dışarı çıkması lazım bu duyguların, kabul ediyorum ama tek çözüm hırçınlaşıp huysuz teyze/amca gibi davranmak çok uçuk bir davranış.

"kırıldık diye kırsaydık, kırılmak için cama gerek mi kalırdı?"

duygularını ve tepkilerini kontrol edememe halidir. zaman zaman bende bunu yaşarım. çok seversen kırılırsın çok özlersen bu duyguyla başedemeyip kırarsın. insanın doğası gereği bu tarz duygu yoğunluğu yaşaması çok olası. yadırgamıyorum.

o , bence özellikle özlemeye ait bir durum değil.hepimiz bir şeyi fazla hissedip, ona çözüm geliştiremediğimizde duygusal olarak hırsımızı dışarı vururuz.tabi bunun şekli ve davranış biçimi değişken olabilir.

insan kainatın en saçma varlığı,canlısıdır sanırım. beyin ile kalp arasında ki üstünlük kurma çekişmesinin sonuçlarına ben neden katlanıyorum kardeşim? kısa bir süre sonra yerini sevdiğin insanın özlemini bile sevmeye bırakır yerini. şayet bir yaratıcı varsa kimseyi bununla sınamasın.

çocuklarda çok rahat gözlenebilir durumdur.
eğer çocuğunuz sizi özlediyse bir anda agresif tavırlara girebilir
ebeveyn olanlar anlar.
gerisi anlamaz. detaya girmiyorum bu yüzden.

bugün kendime bir şey itiraf ettim, hiç kimseyi özlediğim için ağlamak isteyecek kadar çok sevmemişim şimdiye kadar.
sevdiğim kişiyle aylarca görüşmediğim olmuştu ve hiç böyle hissetmemiştim.
ama sanki şu an boğazımda bir yumru var ve içim sürekli ağlamak istiyor özleminden.
göremedikçe, sarılamadıkça o özlem büyüyor ve gideremedikçe de sinirleniyorum.
sevgi ve özlem birbirini besleyen şeylermiş. sevdikçe özlüyor, özledikçe de seviyormuşuz meğer. sevmediğini özleyemez ki insan. sevmediğinin yokluğuyla başa çıkması kolay olur.
ya da sevdiğini sandığının mı demeli bilemedim..
bildiğimi sandığım şeylerin aslını fark etmekle geçiyor günlerim bu ara. tekrar tekrar tembihliyorum kendime her seferinde, son şans.

hele ki özlem duyulan kişi hayatta ve seni takmıyor aklına bile gelmediğinden eminsen ki aslında bundan emin olmak çok zordur da neyse doğan güneşe bile hırçınlaşır insan

(bkz: kör kurşun)

herkese ve her şeye sinirliyim, en çok kendime karşı hırçınlaştım.

boyle olunca karsindakine gareziniz var falan saniliyo ama sadece ozledigim icin boyle davraniyorum anlasana. agzina siciyorum ama seni deli gibi ozledim napiyim

birini özleyince ve ulaşamayınca bir sinir hasıl oluyor bünyeye evet sevmiyorum ama bu huyumu

zayıf bir duygunun zayıf yansımasıdır.

özlemeyin.
ömrünüz boyunca özleyeceğiniz insanların %98'i falan sizi özlemeyecek.
bencillik "bazen" güzeldir.