geçmişe özlem duymak

çıkmaz sokak.
geçmişe özlem de duymuyorum, geleceğe umut da duymuyorum. şu anımı iyileştirmeye çalışıyorum.

anılara özlem duymaktır. yaşanılan anların birer anıya dönüşmesine ve bir daha aynılarının yaşanamayacağına üzülmektir...

onunla bir anımız var. hava buz gibi soğuk ama aynı zamanda da güneşli. benden uzun saçları var, kumralımsı. bembeyaz teni var, kıskanıyorum. el eleyiz, eve dönüş yolundayız. birden kafasını çeviriyor, hissedip ben de çeviriyorum. güneş ışığı saçlarının arasından geçip gözlerimi kamaştırıyor ya da onun güzelliğinden gözlerim kamaşıyor. sonra bir gülüyor, bende ipler kopuyor. unutamıyorum o gülüşünü, bakışını. ondan sonra da kimsenin gözlerine o kadar derinden bakamadım zaten.

geri dönüşü olmadığını bile bile yüzünde buruk bir tebessüm,kalbinde baş gösteren bir sızıdır .

geçmiş de hayatımdan bir parça, ama geçmiş bazı anılarım var tekrar tekrar yaşayabileceğim, bazı anılarım var bir daha yanından geçmek istemediğim. sonuçta geçmiş işte neden özler insan.

böyle bir şey var ise geçmiş geçmemiş demektir.

bu zamanda sıkça duyduğumuz özlem çeşitidir.o eski sıcaklık kalmadı.her şey o kadar bunaltıcı, kaos içinde ki, geçmişe özlem duymamak elde değil.

woody allen'ın (bebeğim) midnight in paris filminde konu ettiği durumdur.

(bkz: altın çağ sendromu)

hangi ideolojiye sahip olursanız olun ya da zengin, fakir olun farketmez herkes geçmişine özlem duyar. her geçen gün bir önceki günü arıyoruz çünkü hergün bir önceki gündem daha fazla kirleniyoruz.

yazmayayım yazmayayım diyorum ama bu başlığı her gördüğümde aklıma gelen bir cümle var.

(bkz: nerede o eski ramazanlar)

kişi bazında nasibin olmayana aklının takılı kalması. zamandan geçilemediği için şimdinin farkında olamamak. bittiğine inanamamak, olmayanı bekleme isteği, hezeyanın kendisi.

toplumsal değişimle kaybedilen her değerde yaşanan hayıflanma. her hayıflanmasın sonunda “allah bugünlerimizi aratmasın” demek.

bu bilimsel olarak da araştırılan bir konu aslında buna “nostalji hastalığı” deniyor. birazcık kitap ve google amcayı karıştırdığınızda bununla ilgili bir şeyler bulabiliyorsunuz. geçenlerde kendimde farkedip bakmıştım neden sürekli geçmişe özlem duyuyorum diye tabii tam güzel bir okuma yapmadım genel manada göz attım diyelim. aklımda kalanlar naif, hassas düşünen (ah canım kendim hahahah) insanların genel düşüncesi imiş ve ilk çıkış noktası olarak da savaş zamanları gösterilmişti. dediğim gibi net bilgim yok zira psikolog ve psikiyatrist yazar arkadaşlar turunculandırabilirler bizleri bu konuda. kaleminizden öper kaynak önerilerinizi beklerim ...

sanırım duymayanlardanım beni ben yapan geçmişimdi geçmişte yaptıklarımdı yarın olunca bile bugünüm geçmiş oluyor geçip gideni neden özleyeyim ki?.

geçmişe özlem duyulur çünkü aslında geçmiş düşündüğümüz gibi değildir. zihin hafızayı seçici kılmıştır. o da "kendisi ile uyumlu olan" anıları seçer ve koyar. dolayısı ile siz 6 yaşınız için "ah o dönemler ne güzeldi" derken büyük bir yanılsama içindesinizdir. buna askerlik anıları gibi bakabiliriz. askerlik ciddi anlamda kötü bir tecrübedir. ancak kişiler döndüğünde silahlı pozları fiyakalı kıyafetleri ile sürekli sağa sola övünürler. tuvalet temizlediklerini, izmarit topladıklarını, akla mantığa uymayan emirlere uyduklarını hatırlamazlar. ayrıca bunun anlatılacak nesi vardır ki? kişi sevdiği anıları anlatır. egosunun zarar gördüğü durumları ise gölgeler. zamanla da silikleşir o anılar. sanki askerlik çok güzel bir şeymiş gibi olur. oysa değildir. o yüzden herkes an'ına sahip çıksın. geçmişse duyulan özlemler an'dan çalmaktır. "mazi kalbimde bir yaradır".
buradan

geçmişimizde güzel şeyler yaşadığımızdan değil nostalji hissini sevdiğimiz için duyduğumuz özlem hissi.

şu an mutsuz gelecekten umutsuz insanların, geçmişte bıraktığı sevdiği kişilerin, anıların gözlerinin önünden gitmemesi

bir an gelen tanıdık kokuyla gözlere doluşan gözyaşlarının açıklaması.

covid 19 bitirdi insanlığı. nerde o eski bayramlar köyde kapı kapı gezip elinde poşet şeker toplayan çocuklar . birbirine el öpmeye oturmaya giden akraba es dost . osmanlı zamanında guzelmis paylaşım yardımlaşma ve dayanışma varmış geçmişte. şimdiki dünyada bu yok ama geçmişe özlem hasret çok .

bugünlerden hoşnutsuzluğa işaret eder. çünkü kötü anıların değil, güzel anıların hatırlandığı bir geçmiştir o. ara sıra özlenmesi olağan. fakat geçmişe özlem duymayı abartarak, geçmişle yaşar hâle gelirsek anda kalmada sıkıntılar yaşanabilir.

yaşlanıyorsun dostum.. hepimiz gibi..aramıza hoşgeldin..