geçmişe özlem duymak

uzaklaştıkça artan, hiç kaybolmayacak türden hislerden. zaman arzu duyulandır.. belki de bu yüzden takvimlerde en büyük puntoyla 'rakam' yazılır, içinde bulunan zamana ay ve gün olarak hakim ortalama insan, tutamadığının karşısında acizleşir ve yüceltir, zaman sayısaldır.

güzel bir geçmişi olanların ortak özelliğidir. geçmişi berbat olanlar ise geleceğe dair umut beslerler. ne kadar ironiktir ki umutlu olmanın kökeni biraz da geçmişindeki berbat hayattır.

genel olatak yaşadığım durumdur. yeni zamandan pek umudum olmadığı için eskileri özlüyorum.

gelişen teknoloji, herşeye çok çabuk ulaşmamız, sosyal medyanın yaygınlığı, sohbet etme olayının azalması, insanların birbirine tahammülü kalmaması falan derken, insan geçmişe karşı illa ki bir özlem duyuyor.

geçmişe olan özleminiz; hayallerinizden, umutlarınızdan fazlaysa yaşlanıyorsunuz demektir. hemen bir hobi sahibi olun, hedefler belirleyin kendinize, yeni insanlarla tanışma heyecanınızı depreştirin, yeni yerler görmeye çalışın. pek sevgi pıtırcığı değilimdir ve hiç sevmem öyle kıytırık kişisel gelişim kitaplarını ama bu somut bir gerçek ki eğer geçmişe olan özlem varsa o güzergahı değiştirin, çıkmaz sokaklara girme riskini bile göze alın. geçmişe özlem duymak depresyonun ilk adımıdır, tehlikelidir. bence bunun ana sebebi kişinin artan sorumlulukları ve bu sorumluluklarına cevap verememesi, yeterli olduğunu hissedememesi. zamanınızı kendinizi geliştirmeye harcayın, göreceksiniz çok iyi olacak. eğlenceyle ve gezip tozmayla emin olun daha da içinden çıkılmaz bir hal alır.

geçmiş ve özlem kelimelerini aynı cümle içerisinde barındırdığı için hafiften gıcık olduğum tanımlama.
olmayacak lan öyle bişi, özlem geçmişte kalmayacak !
geçmiş de özlemi barındırmayacak !

artık dillendirmekten bıktığım duygulardan yaşandı ve bitti kabullenmeye çalışmak çok daha acı verici bi duygu.

anı yaşayan insanların için asla olmayan lakırtı.

''geçmiş zaman olur ki hayali cihan değer.'' geçmiş güven veriyor. özellikle şu son zamanlarda kendimizle fazla zaman geçirdiğimizden olsa gerek daha bir anılara tutunasımız geliyor. mesela ben izlediğim filmleri tekrar izliyorum, arkadaşlarımla aynı muhabbetleri tekrar yapıyorum, çünkü biliyorum filmin sonunu da arkadaşlarımla muhabbetin nereye gideceğini de. eskileri hatırlamak hüzünlü olsa da güzel şey. diyorum ya, güven veriyor.

acaba, canetti’nin dediği gibi, ‘‘kendi şimdiki yok oluşumuza katlanış’’tan kaçma gibi boş bir umut tarafından güdülerek, her şeyi rahatlatabilmek ve her şeyi yoluna koyabilmek için, durulaştırma uğruna rahatlatabilmek için, kendimizi geriye dönük bir melankoliye mi bıraktık?

bu aralar inanılmaz yoğun yaşıyorum bu duyguyu. iyi kötü yaşadığım ne varsa, bugün ben olmamı sağlayan anılar, insanlar, şehirler, cümleler, sokaklar, sevgililer, arkadaşlıklar, içten gülmeler, sarılıp ağlamalar hepsini o kadar çok özlüyor ve büyük bir üzüntüyle hatırlıyorum ki.. gece yatmadan önce, günün anlamsız bir saatinde, bir parfüm kokusunda ya da bir televizyon dizisinde gözümün önüne sürekli geçmişten anlar gelip duruyor. bazen bir tebessümle kayboluyor hepsi bazen de dakikalarca ağlayarak sakinleştiriyorum kendimi. geçmişe özlem duymak hüzünlendirir sevgili sözlük.

ne kadar geçmiş?
sorusunu sormakta fayda var.

abartılmadığı sürece normaldir. takılı kalmamak gerekir ki bu kişiyi bağlayıcı bir hal almasın.

geçmişte olduğum kişiye özlem duyuyorum. nasıl öyle güçlü bir insandım diye düşünüyorum ara ara.

tüm imkansızlığına rağmen vazgeçemediğim olaydır.

gelecekte de şu ana özlem duyacağımız o kadar aşikar ki

kendim için hep derim : bazı .bneler hayallerde yaşıyor. evet o tasasız günlere özlem duyuyoruz ama bugünler de yarınların geçmişi. anı yaşayamadıktan sonra takılıp kalmamak lazım.

yaşlanıldığının göstergesidir. hele şöyle kalu beladan hikayeler serisine başlamışsa kişi, artık iyice ihtiyarlamış demektir. tabi geçmişe özlem duymanız için güzel bir geçmişe sahip olmanız gerekir ki aslında esas meselede o dur. şimdilik çok sıcak ve güzel anılarla hatırladığım çocukluk günlerime özlem duymaktayım. sanırım o kadar da ihtiyarlamadım. bakalım gelecek günler bana neler gösterecek.

tarifsiz bir özlem üstelik tekrar o günlerin geri gelmeyeceğini bilmekte apayrı bi acı ve kendini bu zamana ait hissedememek o yüzden de hep eksik hissetmek.

hala aklımızın yapamadıklarımızda ya da eksik yaptıklarımızda olmasından kaynaklı duyulan özlemdir.