parasızlık

çok lanet bir durumdur.
canin birsey istiyor. alamiyosun.
markete girip oylece bakiyosun sadece.
bu zamanlar çok lanet ediyorum bu duruma.

öyle luks seven bi insan degilim. ama insan gibi de yasamak istiyorum.
elimi cebime atiyorum. bi bakiyom. param yok. kendimden utanir hale geldim resmen.

koskoca pavlov'un göbeği'ne pazarlık yaptırır. hem de yoldaş'la. *

9 mayıs 2021 kafa store indirimi

stajyer avukatlık sürecinin bana ve kader ortaklarıma getirdiklerinden biri. mezuniyetin mutluluğunu yaşamaktan parasızlığı hissetmeye geçişim 4 gün sürdü. çok kereler dile getirildiği gibi 1 yıl boyunca ücret almaksızın avukat gibi çalışmayı ancak iş geçinmeye geldiğinde hala öğrenci gibi anaya babaya bağlı olmayı gerektiren sürecin bir sonucu.

yaşamın bittiği ikinci nokta.

benim de yaşadığım süreçtir. 2017 sonunda engelli durumuna düşüp çalışma hayatımı bırakmak zorunda kalınca emeklilik için başvurmuştum. ancak bu sürecin 1 senede ancak sonuçlanması nedeniyle o 1 sene çok zor geçmişti. arabamı satıp geçinmeye çalışmıştım.
her aldığım şeyin fiyatına dikkat ediyor, çoğu zaman da almıyordum. hep '' idare eder '' düşüncesiyle yaşadım.

belki haftalarca makarna ile beslendim, faturalarımı ödeyemedim, telefon hattım kesildi. isteyecek kimse de yoktu haliyle. çoğu geceler karnımın gurultusundan uyuyamadım. musluk suyu içtiğim zamanlar oldu çünkü damacana pahalı geliyordu. televizyon, internet bir kaç ay hiç açılmadı. yani kısacası yokluk çok kötü bir terbiyedir. allah kimseyi gördüğü günden geri koymasın.

çok zor bir durumdur, insanın belini büker.

rahmetli babannem, 1981 yılında 3 genç erkek evladıyla dul kaldığında, elbette birtakım maddi zorluklar yaşamış lakin yine de 3 evladını da okutup, evlendirebilmiştir. derdi ki,

"ne anasızlık-babasızlık, ne kocasızlık. ille de parasızlık."

haklıydı muhakkak.

çok guzel bir baglama buldum. omrunu baglamaya vermis bir ustanin hocanin muzisyenin onayini almis yakisikli mi yakisikli bir saz. tam aradigim gibi tok sesli. gül gibi mubarek. elime oturur mu bilmem ama o kadar hosuma gitti ki. wp'tan foto gelir gelmez iste aradigim guzellik bu der mi insan. gelgelelim kendi isimizden bir bok kazanamadigimiz icin ona verecek para yok.

yav allah dede, ne bir luks merakim oldu ne şan sohret makam, ne cayir cayir parlayan kadinlar... bari baglamayi vereydin.

üniversitede 3. sınıfın yazında ankara'da kalmıştım. abartmıyorum 12 gün boyunca parasızlıktan evden çıkamamıştım.

hayattaki en büyük engellerden bir tanesi

artık adı ekonomik özgürlük.

buyuk depresyonda oldugum, ironik bir sekilde en mutlu oldugum zamanlardi.

şanslı bir azınlık haricinde ülkece içinde bulunduğumuz durumdur

asgari ücret alıyorsan ve tek başına kirada yaşıyorsan hissedeceğin durum..
aynı benim gibi...

mutsuzluk, majör depresyon ve kaygı bozuklukları gibi hayatı zindan eden bulguların en kesif semptomudur.

hepimizin ortak mutsuzlugudur. en buyuk ortak paydamizdir.

daha önce de çok parasız kaldım ama gel gelelim maddi anlamda hiçbir zaman şu anki kadar çaresizlik hissetmemiştim. arkadaşımın kredi kartını aldım lan.

tam karşılığı çaresizlik olsa gerek çünkü para yoksa boyun eğmek zorunda kalırsın eğer gururlu ve aynın zaman da boynunu asla eğmemiş biriyseniz size boyun eğdiren parasızlığın tek adı olabilir.
çaresizlik

garibanın yüzü gülür mü? gülmez, çünkü parasız.

fakirlerin en büyük sorunu olup üç kuruşa tamah ederler.

bu dünyada ki en lanet durumdur. eğer paranız yoksa, insanların gözünde hiçbir değeriniz yoktur.
ister şerefsiz ol, ister namussuz. ama cebinde paran olsun. seni çok çok adam yerine koyarlar ve dostunda çok olmaya başlar.

ama parasız birisi isen, ne kadar dürüst ve namuslu olursan ol, insanların nazarında 5 para etmez birisindir. dünyada napolyan bonapart boşuna dememiş. en iyi 3 dostun kim demişler.
para para para. demiş.