pişman olmak

beni her dem zıplatır! *

"ne yaparsan yap, pişman öleceksin. belki yaptıklarından, belki de yapmadıklarından.' - dostoyevski

zamaan geriye aksıııın büyüsü yapabilmenin mümkün olduğu bir evrende yaşamadıkça...
artık önemi
yok, yok, yok, yok, yok, yok, yok
ne yazdıklarımızın ne de beat'lerin!
dünyanın döndüğü yöne gitmenin
artık önemi yok. (yok)

yaş aldıkça boş bir eylem olduğunu anladığındır. olsan ne olacak, geçti gitti ve unutmayın insanlar için çok da önemli değilsiniz. insan ölünce anasını babasını unutuyor, sizin pişman olduğunuz hareketi, eylemleri mi unutmayacak! ha insanlardan ziyade kendi içinizde yaşadığınız pişmanlıkları zaten unutun gitsin, kötü anı deyin geçin.

erdemdir. yanlıştan dönmektir. tevbenin kabulunun işaretidir. tevbenin bedelini ödeme zamanının geldiğini gösteeir.

insanlıktır. bunu dile getirmek de gerçek insanlıktır. kimisi pişman olur fakat bunu söylemez. bu da hayvanlıktır diycem. onlara ayıp olacak.

rutinim

özelestrinin sonucu utanmaktan kaynaklıdır. çoğu kişi yapmaz.

ne kadar kaçınılırsa kaçınılsın, bir şekilde bir gün bir nedenle herkesin yaşayacağı bir duygudur. ki yaşanmalıdır da.. unutmayalım ki, pişmanlıklarımızdan çıkardığımız deneyimlerle ancak gelişip olgunlaşırız. pişmanlıklarımızdan korkmamalı, kabullenmeli ve yüzleşebilmeliyiz ki yeniden başkalarını yaşamayalım.

ayrılırken bile en büyük pişmanlığım o zaman gidip evlenmemiş olmaktı dedim. o ana kadar hep öyleydi. ayrılık yasını tutarken şöyle bir olana bitene bakarken, şöyle bir kendime yaptığım kötülükle yüzleştikçe ben onun anasını o gün o yolda neden zevk sahibi yapmadım mesela diyorum. o gün o yolda arkasından gidip sen hayırdır senin olayın ne diye o yolun ortasında o kavgayı neden etmedim mesela diyorum …kaldı içimde..

konusu değişebiliyor.