plan yapmak

tabi ki hayat belirli bir plan dahilinde ilerlemiyor. gün içinde çok farklı durumlarla karşılaşabiliyoruz. ama düzenli bir hayat için de günü ya da ayı planlamak lazım. bu planlara uydukça yapmak istediklerimizi gerçekleştirdikçe insan motive oluyor yahu.

bazen gerekli bazen de yorucu olan. ya hiç plan yapılmamalı ya da tek bir plana bağlı kalınmamalı. mesela bir plan işe yaramadı diyelim, derhal diğer plana geçiş yapılabilmeli. esnek olunmalı. plan süresi muhakkak kısa tutulmalı. uzun süreli planlara öyle büyük umutlar bağlanmamalı. yüzeysel yaklaşılmalı. şöyle olursa şunu yaparım şu gerçekleşirse şunu. o kadar. ya olacak ya da olacak gibi bir plan hayattan soğutur insanı.

(bkz: aman dikkat)

ben yapınca asla gerçekleşmeyen zamanı düzenleme işi.

yapılan planın her zaman alt üst olduğundan plansız yaşamak daha iyi .

hiç beceremem ama yapmaktan da vazgeçmem. annemin meşhur sözü 'hayatı planlama, hayat seni planlar'

biz plan yaparız ama o'nun kim bilir ne planları vardır...

plansız yapılan eylemlerin planları olanlara oranla daha güzel sonuçlanması. hiç şaşmaz.

hayat biz planlar yaparken başımıza gelenlerden ibarettir der bir özlü söz ve de çok doğrudur. pandemi başmadan önce insanların 2020 yılı ile ilgili belki (kendim de dahil olmak üzere) sürü zebil planı vardı, sonrasında pandeminin etkisi tüm dünyayı kırdı geçirdi ve herkes evlerinde sükunet içinde bu sürecin bitmesini beklemeye başladı.
esasında bu bekleme süreci anlamlandırmak, tartmak ve de devam edebilmek adına çok değerli bir zaman dilimi idi, uzun vadeli planlar yapmamanın anda kalabilmenin önemini anlamak adına kıymetli bir süreç oldu..
planlarınız her daim olsun zihninizin bir köşesinde, hedefi olmayan insan kendini boşlukta hisseder ve o durumda zihni başka yerlere kayar (bkz: bunalım) ama planlara tüm hayatınızı adayarak yaşamayınız, olası olumsuz durumlarda insanlar sükutu hayale uğruyorlar, motivasyon kaybediyorlar ve hatta daha da kötü ruh hallerine girebiliyorlar..

hayatımda hiç bu kadar maddi anlamda plan yaptığım bir dönem olmamıştır muhtemelen, kendime 7 aylık bir ekonomi planı yaptım, evdeki hesabı çarşıya uydurmak adına bütün tuşlara basarcasına her harcamamı, her ay arttırabileceğim miktarı yazdım, çizdim, tablo haline getirdim. borçları fazla fazla, arttırabileceğim miktarları azar azar yazdım. hep en kötü durumlara karşı hazırladım mümkün oldukça.

şimdi, gibi dizisinde de ilkkanın bir sözü vardır, izleyenler bilir muhtemelen, izlemeyenler de denk gelmişlerdir belki youtube falan. "tanrı'yı güldürmek istiyorsan, ona planlarından bahset." diye. inançlı biri miyim, değilim, kimimiz evren diye bakar, kimimiz kader diye, kimimiz tanrı diye, kimimiz allah diye devam eder.

evet yani, bir şekilde hangi duruma hazırlanırsak hazırlanalım, neye dair ayrıntılı plan yaparsak yapalım, bazen aksilikler olabiliyor. ama yine de bir şekilde çaba gerek işte. çabalamam gerekiyor hayatımın şu dönemi. elimden geleni yapabilmek adına hesaplarımı uzun uzadıya detayına kadar yazıyorum. bakalım 7. ay istediğim yerde olabilecek miyim. unutmaz isem 7. ay, yani ağustosta belki bu konuda, bu tanımımı etiketler o anki durumumu anlatırım, bakalım.

bir yandan güzel bir yandan yorucu bir şeydir. plan yaparken aklım fens bir şekilde çalışıyor ve yoruluyor. yapmaktan çok eyleme geçirmek önemli,o kısımda ben yokum..

is konusunda plan yapmayı seviyorum. düzenli planlar ile hareket ediyorum. ama mevzu gezme dolaşma oldu zaman. plan yapmayı sevmiyorum. öyle aylar öncesinden tatil planları, haftalar öncesinden hafta sonu hazırlanması bana göre değil. hafta sonu bir yere gidiyorsak iki gün önceden de karar verebiliriz. bir hafta önceden merasimler düzenlemeye gerek yok.

plan yapmaya bayılırım, saatlerce plan yapabilirim. ama planımın bozulmasından neffffrrrret ederim. bozan insanı bir kaşık suda boğabilirim. neyse plan yapın yaptırın ama her şeyi de planlamayın.

işin potansiyel kısmıdır. uygulamaya geçip kinetik hale çevirmek gerekir. görelim hem evde yapılan hesabın çarşı ortamında karşılığı var mı?

plan yaparken süreyi de hesaba katmalı. bazen planladığını üç iş gününüzü alırken bazen on iş birkaç saatte bitebiliyor.

yapılacakları zihnimde sıralamak iyi hoş ancak somut ve zamana yayılan planlar yapılması beni strese sokuyor. akşam şu saatte şunu bunu yapalım, size gelelim, buraya gidelim planları gibi gibi.
tek bir plan varsa ben o saate kadar yatakta yatıp tavanı izleyip tüm günümü hiç ediyorum. sıralı planlar varsa uygulamaya odaklanıyorum ve yalnızca tik atma peşinde oluyorum çünkü aksarsa oyunu kaybederiz. bir araya gelinmiş ve bir belirsizlik hali varsa o da sıkıntı gerçekten çünkü hadi ben evden çıkmayacağım diye kabul edip kendime ev günü ilan etmişsem ve birisi reelslerde gördüğü ve ölmeden önce mutlaka denememiz gereken o enfes leziz şelalelerden akan çikolataların tadına bakmak için aklına koyduğu o kutlu yere gitmemizi isterse.
bireyselliğe alışmak da denebilir ki var böyle bir şey bende
bir de kaygılanma gibi seyler de olabilir bilmiyorum
adhd için de böyle seyler söyleniyor yani de netice aynı işte
o tavan izlenecek
o yerlere görev bilinci ile gidilecek
o evden çıkılmasa iyi olur yani çok güzel yayıldım çünkü