pollyanna'nın aslında mutsuz olması

onunki mutluluk değil bastırılmış mutsuzluktur.
öyleki kendini mutlu olmaya zorlamaktadır.
en mutsuz olması gereken yerde bile mutlu olmaya çalışmaktadır.
oysa bir insanın ağlaması gereken yerde bile gülmesi normal olamaz ve normal sayılamaz.

bilmeyenler için polyanna, amerikalı yazar eleanor h. porter tarafından yazılmış bir kitap olup aynı zamanda kitapla aynı adı taşıyan hayali* bir karakterdir. bahsettiğimiz roman 20. yüzyılın başlarında yayımlanmış olmakla birlikte polyanna'nın hayata pozitif bir bakış açısıyla yaklaşarak etrafındaki insanların hayatlarını da olumlu bir şekilde etkilemesini anlatıyor kısaca. fakat geçtiğim bu özete rağmen bazı eleştirmenler veya yorumcular da diyebiliriz polyanna karakterinin aslında mutsuz olduğunu iddia ediyorlar. buna sebep olarak da polyanna'nın yaşadığı olumsuz durumlara karşı sürekli olarak mutlu olmayı denemesi ve bunun için çabalamasını gösteriyorlar. bahsetmekte olduğum eleştirmenlere göre bir insanın sürekli mutlu ve pozitif olması mümkün değildir ve bu tür bir yaklaşım gerçek hayatta karşılaştığımız zorlukları göz ardı etmemiz anlamına gelir, bu da iyi bir şey değildir. tüm bu eleştiriler polyanna karakterinin aslında yüzeysel olduğu ve gerçekçilikten uzak olduğunu gösteriyor. bana göreyse bildiğiniz üzere her insan eşsizdir bundan dolayıdır ki herkesin hayata karşı farklı bir bakış açısı vardır ve insanların zorluklarla nasıl başa çıktığı konusunda farklı yaklaşımlarının olması da gayet doğaldır. zaten bahsetmekte olduğumuz karakter hayali bir karakter olduğu için asıl olay karakterin mutlu olup olmadığı değil, topluma verilmek istenen mesajın karakter aracılığıyla verilip verilmediğidir. roman, amacına uygun hizmet ederek okuyucularına pozitif düşüncenin ve empatinin önemini vurgulayarak başkalarının yaşamlarına olumlu etki bırakmanın yollarını empoze etmektedir. ve yalnızca bu temaları işleyerek dünya çapında geniş bir okuyucu kitlesi yakalaması da kitabın amacına ulaştığını gösterir.

kimin söylediğini anımsayamadığım bir söz vardı : "sık sık gülen insanlar, kalplerinde en çok acıyı taşıyanlardır. hatta bazen öyle sesli gülerler ki, hıçkırıklarının sesi bile duyulmaz."