refakatçi

hastanede hastanın yanında kalan kimse.
kılavuz, yol gösterici.

eşlik eden kimse anlamına gelir. daha çok hastanede yatarak tedavi gören hastaların yanında kalan insanlar için kullanılır.

kendi aralarında kimi zaman dayanışma vardır fakat yer yer kimin hastası daha önce iyileşecek.
yer yer onun ki bile iyileşti bizim ki böyle nereye kadar? diye iç geçirmeler
"hadi onu anladık yaşlı, bizim ki daha çok genç"
gıda paylaşımı, kısmi süreli kader paylaşımı
zorunlu yoldaşlık.
gece yarısı açılır koltuk eziyeti, tam rahat dalmışken bir hemşire gelir ışıkları açıp zıplatır seni.
git gel florosan (artık led oldu) ışığında volta gece sigarası ertesi gün sersemliği
kalın sağlıcakla

bazı hastaneler için konuşmak gerekirse , severek eşlik edeceğim, çoğu evden konforlu odalarında hastaya destek vermek amaçlı konaklama türü.

refakatçi, hasta yanında kalan manasına gelmesinden mütevellit, sık telaffuz edilen refakatçi kalmak nahoş bir söylem oluyor; zorlarsan hastaya bakan refakatçi, refakatçiye bakan öteki refakatçi, hepsine bakan hemşire, sıraya giren doktor; üçgen biçiminde birbirimize takacağız gibi bir anlam edinebilir.

ilk kez annemin yanında refakatçi olarak kalmıştım 10 yaşımdaydım. yaşıtlarım koşup oynarken ben evin tüm sorumluluğunu geride bırakıp bir kaç gün boyunca hastanede annemi beklemiştim. herşey gibi o günler de geçti. kötü birer anı olarak kaldılar.

1994 yılında yayınlanmış perihan mağden romanı.

cehennem azabı diye bir şey varsa o da devlet hastanesinde ömür boyu refakatçilik yapmaktır.

en iyisi benimdir. amcam bugün fıtık ameliyatı oldu. doktor da sabaha kadar bir şey yemek içmek yok dedi. birkaç saat sonra amcamın boynunu büküp "yemek su neyse de cigarasız olmuyo" demesiyle dünya üzerindeki en iyi refakatçi olarak amcamı sigara içmeye gizlice yangın merdivenine çıkardım. ben sağlık personeli geliyor mu diye kapıyı kollarken, amcam keyifle tüttürdü sigarasını. şimdi de ziyaretçilerin getirdiği meyve sularını içip keklerini yiyorum. tadım yerinde.

ne olursa olsun kimsenin yaşamasını istemediğim şey.

yaklaşık 5 gündür çok sevdiğim birinin yanında refakatçi olarak kalıyorum. mental olarak inanılmaz çöktüm. bakın 5 günde. sadece 5 günde. dışarı çıkıp ağlasam ağlayamıyorum, mutlu olmaya çalıştıkça tam tersi yüzümde inanılmaz bi mutsuzluk havası hakim. ben duygularımı gizlemeyi, yüzümdeki sahte gülümseme takılmayı zaten beceremem. ama inanın bu 5 günde gördüğüm manzara çok acı. kemoterapi alanlar, akciğer kanserine yakalananlar, yeni sıvı gıdaya geçmiş hastalar, yaşlılar ve onların yakınları, kendim gibi genç refakatçiler...

çok zor. hastanede/ hastane ortamında kalınca anlıyorsunuz aslında hayatın ne kadar boş olduğunu. hastane koridorunda sürekli gözüme çarpan " güzel şeyler zaman alır" mottosu daha da gerçekleri yüzüme vuruyor.

allah kimseyi bu duruma düşürmesin. dilerim tüm hastalar şifa bulur ve bir an önce iyileşir.

yakın bir zamanda sevdiğim önemli bir kalp ameliyatı olacak. ben de yanında kalacağım. öyle korkuyorum ki bir şey olur diye. kötüsünü düşünmeye bile dayanamıyorum. çok korkuyorum çok.

refakat, eşlik etmek yanında bulunmaktatır.
refakatçi genelde hasta yanında kalan demektir ve zordur.
bu işi meslek edinenlerde vardır.
ama hasta için en doğrusu ve en iyisi yakınının durmasıdır.

3 sene önce ölümden döndüğüm bir trafik kazası geçirdiğimde hastanede yatış sürecimde babam refakatçimdi.
işin aslı babam refakatçi olarak değil, öldü haberim gittiği için cenazemi almaya gelmiş.
hayat sürprizlerle dolu.*