saatler boyunca başka saatleri beklemek

bir emil michel cioran cümlesidir.

çürümenin kitabı isimli muhteşem eserinde geçen bu aforizma insanın zavallılığının da bir göstergesidir. dünya bu kadar işte! fazlası yok. doğarak yaptığımız hatanın bedelini ölmeyerek ödüyoruz. ölmediğimiz, yaşadığımız demek içimden gelmiyor, her bir saniye çektiğimiz ya da çekme ihtimalimiz olan acıların ezici baskısı altında inim inim inliyoruz.

intihar elbette bir seçenektir. hele de cioran’a göre intihar fikri ve seçeneği bu yaşama katlanma konusunda elimizdeki yegane silahtır ya da bizi yaşamaktan koruyan bir kalkan. silah ya da kalkan olması sizin hayata karşı alacağınız saldırgan ya da edilgen tavra göre değişir.

saatler boyunca dünya denen hücremizde oturup daha sonra gelecek olan saatleri bekliyoruz. ve o saatler de mutlaka geliyor. diğerinin yerine alan her saat daha sonra gelecek saatleri beklemek için soluklandığımız bir istasyon. haydi biz bu istasyona tolstoy istasyonu diyelim.

canım sıkıldığında her zaman şöyle bir cümle geçer içimden “yarın olsa da öbür günü beklesek”. çünkü yarın olduğunda yeni bir şey olmayacak, yapılacak yek şey öbür günden medet ummak.

saatler boyunca başka saatler bekleriz, der cioran. çünkü bitse de gitsek!