şahane pazar

süheyl’in saf kardeşi oynadığı için hep ezildiği benimse bu sebeple kendisine üzüldüğüm program. * boya kutusuna zıplamak her çocuğun hayalini süsler, kule yaparak bardakların dizilmesini izlemek ayrı bir heyecan verirdi.

bebelik yıllarının güzel hatıralarındandır. uçuk kaçık takım elbiseden, yerler deterjanlı yürümeye çalışan yarışmacılar. boğa üzerinde sallanan yarışmacılar. bartrı devirmemeye çalışırken sergilenen yüz halleri. başarılı bir programdı...

ayı ailesi skeci, bardak çekme oyunu, yüzük oyunu, boya oyunu ile pazar gecelerinin unutulmazıydı.

yok mu şöyle paralı bir abi bir tesis kursa parası neyse versek gelip yarışsak dursak. sonunda da sobada kestane pişirip yeriz.

ya bunda belediye çukuru diye bir oyun vardı. bir platformun üstüne çıkıyorlardı. önünde 5 kutu ve içlerinde boya var, bir tanesinde yok. ona atlarsan diğer 5 kutuya geçebiliyorsun. yanlış kutuya atlarsan kontrplak kırılıyor, tahtanın altında boya var, ortalık gökkuşağına dönüyor. harika bir olay cidden ancak özellikle gerizekalıları seçiyorlardı galiba bu oyun için. izledikçe deliriyordum. boyasız kutuyu bulduğu halde başa döndüğünde sanki hiç bulmamış gibi yine boyalı kutulara atlayıp kaybediyorlardı zıplama hakkını. şu oyunda başarılı olmak için tek gerekli olan şey oda sıcaklığında iq ve hafızayken dakikalarca yanlış kutulara atlamalarını izliyorduk...

bırakın ben atlıcam lan diye bağırasım geliyordu...

bu eski programın türk toplumunda ortak bi' hafızayla pazar banyosunu hatırlatması inanılmaz garip bir olay.

şahane pazar dendiğinde
pazar günü banyodan çıkmış çocukluğum
ve kutuların üstünde zıplayıp üstüne boya sıçrayan adamlar geliyor aklıma.

aslında şahane pazar diye bi' program yokmuş
boya dolu kutulara zıplamak ve pazar banyosu
ortak atalarımızdan bize aktarılan evrimsel bi' mirasmış falan.

hadi eyv.

her pazar izlerdim ve asla sonunu göremezdim tabii.
bazen geceleri korkuyorum uyuyamadım ya da hastayım diye koşup babama sarılır noluuur yanında kalayım biraz iyi hissetmiyorum der izlerdim.
sırf bu yüzden yani. çok eğlenceliydi çünkü o zamanlar.
eğer ki babam oturma odasında değil de salonda küçük tvyi çıkarmış izliyorsa yaşadın zaten annemden azar işitmeden doğruca babamın yanına kıvrılırdım. o da bana ılıtılmış bir bardak sütünden ve bir avuç konulmuş antep fıstığı kasesinden birkaç tane ayıklayıp verir sessiz olmamı söylerdi. eğer annem yakalarsa ikimizde bir ton laf yer ben yatağa babam annemin yanına dönmek zorunda kalırdı.
yaa bak duygulandım şimdi
var mıdır böyle doksanlar çocukları burada bilmiyorum ama çok güzel zamanlardı yine kendi çapımızda.
halen hafızamdadır o televole zamanları magazinler ince kaşlı mankenler falan.
vay be güzeldi.