sahte insanlar

hepimizin tanıdığı insanlardır.
yaşantımız sırasında denk geliriz onlara, yollarımız kesişir. bazıları kendi yoluna gider, bazıları da bizler ile devam eder.
insanların yaşadığı hayatları bilemeyiz tabi ki. ne yaşayıp da oldukları insana dönüştüklerini. aynı zamanda yargılayamayız da.
belki de sahtelikleri gerçeklikleri olmuştur. belki de onlar da rahatsız oluyorlardır ama bu hareketleri hayatta kalmak için bir refleks olmuştur artık.
kimlerden bahsettiğimi biliyorsunuz aslında.

birbirine yalandan iltifat edip, arkasında konuşanlardan.
yalan olduğunu bildiği halde doğru gibi konuşanlardan.
hissetmediklerini, hissettiğini söyleyenlerden.
yalanları savunanlardan.
çıkarları uğruna insan harcayanlardan.
ve bunların hepsini yüzünde bir gülümseme ile yapanlardan.
yürüyüşü, duruşu, gülüşü, sevgisi, şefkati, merhameti sahte olan insanlardan.

yüzünüze gülüp arkanızdan size karşı iyi düşünceler beslemeyen en küçük hatanızda size sırt çeviren insanlardır bu insanlar sizinle ilişkileri zayıfladığında hemen sizin yanınızda olan insanlara yakınlaşmaya çalışırlar bu yüzden dikkat edilmesi gereken insan türüdür.

bunu saklamanın manası olduğunu düşünmüyorum. bu sitedeki neredeyse herkes benden çok daha büyük ve aslında ben sizden bu postla yardım istiyorum. lisedeyim ve sütten çıkmış ak kaşık olmadığımı kesinlikle kabul etsem de gerçekten hayatımda kimseye korkunç zararlar vermedim. verdiğim en büyük zarar ortaokulda sinir olduğum bir çocuğun kitabını dolap arkasına atmış olmam olabilir. ancak ilişkilerimde dürüstlüğe önem veriyorum, apolitik insanlardan hoşlanmıyorum. karşımdaki kişi bana, çok affedersiniz, ne bok olduğunu göstermeli ki ben de onu anlayabileyim. okulumdaki ve sınıfimdaki herkes çok sahte. ınsanlar sadece kendi menfaatlerini düşünüyor ve ona göre hareket ediyor. kimse gerçek değil ve ben gerçekten yani benim sinirlerim çok bozuldu. bugün çehov un altıncı koğuş kitabını okudum ve gerçekten içimde bir yerlere dokundu(kesinlikle öneririm). etrafıma bakinca insanların ne kadar çok sabirsiz olup sabır beklediğini, bir tutam bile merhamet göstermeyip her hatalarının hoş görülmesini beklediğini ve herkesin birbirinin arkasından ne kadar pis laflar ettiğini fark ettim. ve artık bilmiyorum duygusal olarak yamuk muyum, suncacik yaşımda menopoza mi girdim yoksa başka bir şey mi kendimi berbat hissettim(adet değilim yani herhangi hormonal bir sebep de olduğunu sanmıyorum aslında). annemle konuştum ve o da insanların böyle olduğunu ve yapacak bir şey olmadığıni falan filan söyledi. ama ben şu koskoca dünyada sözlük, insanların hepsinin böyle olduğuna inanmak istemiyorum. ben bu durumu kabullenmek istemiyorum ben haykırmak bağırmak istiyorum. ınsanlar beni çok bunaltiyor ve yüzlerine bakınca bir daha aynı yüze bakamıyorum. ne yapacağımı bilmiyorum ve gerçekten yardımcı olmanız beni çok mutlu ederdi. keşke şu an kahramanlar çağında falan olsaydık da bir koşu hemen artemis in avcılarına katilsaydim gerçekten sinirlerim çok bozuk.

kendisi gibi davranmayarak dışardan ne kadar eğreti durduklarının farkında olmayan ucubelerdir.

çevresinde böyle kasıntı hareketleri olan insanlara katlanmak zorunda kalan insanlara sabır diliyorum. gerçekten çekilecek gibi değiller.

her insan biraz sahte değil midir? yani siz ne kadar dürüstsünüz kendinize, özünüze ki başkaları hakkında bu kadar net yargıda bulunabiliyorsunuz? bir insan kendini bile %50-60 tanıyabiliyorken ( burada kast ettiğim karşılaştığız olaylar, kazandığınız tecrübeler vs. ancak bunlara rağmen daha yaşamadığınız iyi kötü bir sürü şey varken ) nasıl karşınızdaki insanı her şeyiyle tanıyabiliyorsunuz ? bilemiyorum altan bilemiyorum