salaksın

duman grubunun basçısı ari barokas'ın bir parçası.

duman dinlemeyi seven biri olarak ne kadar kaliteli bir grup olduğunu bu şarkıyı dinleyerek tekrar teyit ettim.

şarkı hem müzikal hem de eleştirel anlamda mükemmel.


--! spoiler !--

bakanlar göremiyor
geldi mi gidemiyor
neyine güveniyor da maşallah
sonumuz yine hayırdır inşallah

adab-ı muaşeret
adem-i merkeziyet
yine de muhalefetse illa da
dilini kesiverirler bir anda

bunları düşünmeden yaşarsın
olanlara üzülme hiç
ben sana akıllı desem de salaksın
lafıma gücenme hiç

terörü tartışalım
tivide buluşalım
meydana doluşalım da inşallah
havaya uçuverirsek mazallah

doğuda savaşalım mı
batıya yanaşalım mi
kahvede konuşalım da ey ağalar
memleketin anaları karalar bağlar

bunları düşünmeden yaşarsın
olanlara üzülme hiç
ben sana akıllı desem de salaksın
lafıma gücenme hiç

birisi direniyor
öteki bileniyor
çocuklar gülemiyorsa bir yandan
ipini çekiverirler dünyadan

atanı anıyorsun
yatanı sayıyorsun
vatani seviyorsun da maşallah
satanı görüverirsin inşallah

bunları düşünmeden yaşarsın
olanlara üzülme hiç
ben sana akıllı desem de salaksın
lafıma gücenme hiç sen
lafıma gücenme hiç sen
lafıma gücenme hiç

--! spoiler !--

her hafta en az üç defa kendime söylediğim sözcük.

ayrıca; "salaklık bir davranış biçimidir"

her dinlediğimde içimin yağlarını eriten bir şarkı.
her akp'yi desteklemeyeni komünist solcu vatan hayini etiketi yapıştıran güruh, bir yandan atatürkçüyüz diyip pkklıları destekleyen güruh... hepiniz aynı amacın sadece birer çarkısınız yiyip bitirin birbirinizi..

hayır, solağım.*

burada kimseye bir gönderme yapılmamıştır. haliyle sataşma sanıp gelen yazarlar olucak. (bkz: swh)

biliyorum.

(bkz: lafıma gücenme) albümünün (bkz: ömrümüz yine geçiyor)'dan sonra en iyisi şarkısıdır.

ari barokas'ın solo kariyerinde çıkarmış olduğu lafıma gücenme albümünde yer alan şarkısıdır.

öyle bi hale geldim ki her ne yaparsam yapayım o an neyle meşgul olursam olayım olayların içinde boğulacakmışım gibi hissediyorum. şu bi kaç gündür farkına vardığım tek şey düzensiz bi düzene sahipmişim şimdi onu bile elimden kaybettim. o kadar adabte olmuşum ki kafamdaki hiçliğe artık bazen rahatsız olduğum konuları bile hatırlayamıyorum. yani deyip devam etmek istiyorum ama yanisi falan da kalmadı artık bu boşluğun. zaten gözüme batan, alttan aldığım, yok saydığım şeyler şu an cinnet geçirmeme sebep oluyor, sakin kalamıyorum, dinleyemiyorum, okuyamıyorum, duyamıyorum, göremiyorum ve konuşamıyorum bile. herkesten farklı bi cümle çıkıyor, hep bir ağızdan konuşuyolar, benim ne seslerine ne de saçma fikirlerini duyup umrumda olmadığını söylemeye ya da öyleymiş gibi kendimi kandırmaya gücüm kalmadı. yeni bi güne başlamak, istemiyorum, aynı şeyleri tekrarlamak, rol yapmak, tiksinmek, mutlu olmak hatta artık birilerini aşağılamak bile istemiyorum. midem bulanıyor sadece midem bulanıyor olanlara göz yumulmasına katlanamıyorum. kabullenmek istemediğim hiç bi şeyi artık biriktirmek istemiyorum. silmek, yok etmek, kafama takmadığımı bildiğim halde kafamda bi yerde konu olmasını sağlamak istemiyorum. o kadar saçmalayasım var ki bunun sonu nereye gider bilmiyorum. keşke tam şu an sonlansa tüm bu olanlar cidden önünü arkasını düşünmeden ve kim ne derse desin bunun sonlanmasını istiyorum. ve hiç bir şeye dokunamayacağımı bildiğim halde bu sikik yeri doldurmakla uğraşmak dâhi istemiyorum. hepimizin canı cehenneme!?