zamir yazar profili

fazla cevre degersizleştiriyo insanı. etrafındakileri. deger verdigin kişiyi bile kaybediyosun. cünkü ihtiyac duymuyosun. imsan o kadar nankör ve bencil ki. sadece vakit gecirmek icin tonla insanı sevdigini söylüyor sadece yalnız kalmaktan sıkıldıgı icin ve kendine bi ugras bulmak icin egosunu tatmin etmek adına bi sürü kisi var hayatında. aynı anda bi gün icinde 5 kisiyle bulusursan aklın tabi birinin gözünde birinin sacında birinin bilmem neyinde kalır. sayılı kişilerle konuşan insanlar kadir kıymet bilenlerdir cünkü kaybedecek az sayıda ve cok degerli kisilere sahiptir. kime neden ne kadar deger verdigi önemli tabi aptal olmamak gerek. her seyin bi sonu oldugu gibi yüz elli kisi de olsa hayatında bi günde kaybedersin hepsini ki zaten oyunun kuralı böyledir hic beklemedigin bi anda beklemedigin kisilerden darbeyi yersin . aslında cevren sana defalarca uyarıda bulunmasına ragmen inanmazsın cünkü inanmak istemezsin kör olursun cünkü o giderse napacagını düsünürsün. sayılı kisileri olan kisiyse zaten her seyi apacık ortada yaşar neyi varsa döker neyi varsa paylaşır cok fazla yakının varsa paylasacak hic bi seyin yoktur . yanlış kişilere yanlış şeyleri adarsın fazlasını verirsin kaybedersin hüsrana ugrarsın.

kendimi unutmamaya zorladıgım ne varsa hepsini ya unuttum ya da aklıma kazınmasını sagladım. ama tamamen hic bi zaman arınamadım. olur dedim olmaması lazımken. olması normalken isyan ettim. halbuki sonu belliydi basından beri. öyle degildir dedigim ne varsa yüzümü kara cıkardı bana hic bi zaman hafife almamam gereken dersler verdi güyya tabi. yanlıs anlasılmalar hayatımda büyük roller oynadı her seferinde bu yüzden kücüklügümden beri bi konuyu uzun uzun anlatır dururum . anlatırken cekilmez bi hal alıyo midemin bulantısı kelimelerin yerlerini degistiriyo ve hepsini anlamsız birer ifade kılıyo. ne kadar cok baskası icin düzelmesi ugruna cabaladıysam o kadar battım bu camura cünkü zaten düzelmek isteseydi baskasına ihtiyac duymazdı. o sadece birini yanında aradıgını yardımcı olmasını istedigini söylerken kendini ve egosunu tatmin etmekle hayatında yeni vakit kaybı bosluk dolduracak zamanını öyle ya da böyle gecirecek biri arıyodu. mesguldü, bense beni gercekten dinledigini ve düzelmek adına cabaladıgını zannettim.

senelerce çiğnetmemek adına çırpındığın karakterini anlık zevkler, sahte duygular, ya da yalan dolan hikayeler icin kirletme. cünkü hic bi zaman sana senin kendine verdiğin değer kadar hatta daha da üstün bi değer vermeyecek kimse. kim olursa olsun seni tatminde mutluda etmeyecek. seni sadece aptal yerine koyup bi köşeye çekilecek. üzgünüm bunları söylemek bana da keyif vermiyo ama gerçekler bunlar. sen ezmezsen seni yok ederler. burda duygularada hislerede yer yok. yaşayacaksan haddini bileceksin. yaşamak istiyosa çizgiyi geçmesine izin vermeyeceksin.

bi sorunu halledeyim derken digerinin baslangıcına sebep olmuş oluyoruz aslında. iyiligini düsünerek hareket ediyosun ama sonucu kötü oluyor beklenmedik olsada yapcak bi sey yok. calısıyosun kazanıyosun ama saglıgından oluyosun rahatsızlanmaya baslıyosun yavas yavas yapcak bi sey yok . dedikodu yapıyosun cünkü kendini hafifletmek istiyosun belki birini asagılamak adını duyurmak istiyosun belki onu o durumdan kurtarmak istiyosun  ama sonrasını hayatına zehir ediyosun. calısırken o kadar cok gözlemliyorum ki zaten kendimi bildim bileli bi izleyici ve yorumlayıcıyım yapcak bi sey yok. kurtulus planı yapıyolar isten kacmak icin ama bu muhabbet müdüre gittiginde birbirlerini satıyolar ,yarın tekrar aynı konudan aglayacaklarını bildikleri halde yapcak bi sey yok . psikiyatriye gidiyorum uyumam icin hap versin kendimi avutayım diye, cevrem diyor ki ileriki iş hayatında cok büyük sıkıntılar yaratacak bu ilaclar. ama hosuma gidiyor yapcak bi sey yok. her sey mecburiyetmis öyle diyolar. hevesim yok diyorum mecbursun diyolar . istemiyorum diyorum baska secenegin mi var diyolar. her seyin bi zorlugu var diyerek konuyu hafife alıyolar rol ve hic bi sey yokmus gibi davranarak ,ne kadar katlanırlar bilmem ama ben pes ediyorum yapcak bi sey yok :d

basit insanlar beni cok korkutmaya basladı, aslında hep korktugum tiplerdi sadece sürekli aşağılamakla meşgul olup yaklaşmadığım için şu an ayırt etmekte zorlanıyorum. bana karşı her şeyi yapabilir her şeyi söyler cünkü önem vermiyor bunlara. önüme halılarda serse onun için klasik bi durum ya da oturup ağlasa benim için yine onun daha önce defalarca kez yaptığı bi şey ve bunun üstesinden bi başkasına ağladığında geçirebilir acısını. kendimi kopardığım iplerden geri dönüş kolay olsun diye ipin ucunu sakladıgım yerlerde buluyorum. beni anlıyor musun. hiç bi şey umrumda değil ama her şey beni kahrediyor. hissedemiyorum aynı anda yaşadığım için tüm hisleri hissedemiyorum artık. karar veremiyodum zaten hic bi zaman şimdiyse gerek duymakta zorlanıyorum. ihtiyacım olup olmamasına karar veremiyorum. sürekli dediğim şey değişmekten korktuğumdu benim. şimdi anlıyorum ki insanlar büyüdükçe değişmiyor insanlar büyüdükçe hissizleşiyor her şey normal geliyor olaylarda takılamıyor istesede hatırlayamıyor istesede umursayamıyor olan biteni. vakit geçiyor belki uzun belki kısa etkisi de aynı şekilde ve sen değişmiş oluyosun. bunu hala istemiyorum ama. ama?

hayatta hic bi zaman kendime kurallar koyup sınırlar cizmekten yana biri olmadım.
daha dogrusu kendimi kısıtlamayı herhangi bi konu üzerinde net kararlara varmayı beceremedim
hic bi zaman becermekten yana olmadım da. cünkü her zaman farklı ve bi diger ihtimali düsünerek yasadım, ya da yasamak istedim,
neden olmasın diye direnirken,
kabullenmenin ne demek oldugunu,
aslında o kadarda korkutucu olmadıgını
ya da olmaması gerektigi farkındalıgını gözden kacırmısım. hala icimden bi ses bu sekilde konusmamamı söylesede bence artık bilincimin ziyadeligi icin bunu yapmam gerek. bi şeyleri kabullenmenin en güzel ve en basit yolu farklı seceneklere kapalı olmaktır her ne olursa olsun bi diger şeyi ihtimal olarak sayma, saydıgın sürece aklın karışacak ve aslında dogru oldugunu düsündügün dogruluga olan yakınlıgını kaybedeceksin. bu da elindeki her seyi kaybetmekle esdeger.

olayların öncesini ve sonrasını düşündüğümde karşılaştırdığımda her zaman öncesinden taraftarım. hep bi keşkem var. hep bi neden var. neden yaptım. neden izin verdim. neden söyledim. neden böyle oldu şu an neden böyleyiz. hiç bi şey düşünemiyorum yemin ederim. bi sorunum üzerinde durmaya çalışırken aklıma başka bi şey hakkında yine yaptığım rezillik geliyor. geriye zaten döndüremiyorum. döndürsem işe yaramıyor. aynı şeyleri hissedemiyorum. aynı şeylere odaklanamıyorum. hatırlayamıyorum. hiç bi şeyi hatırlayamıyorum. unutamıyorum. hiç bi şeyi unutamıyorum. olan biteni oldu bittiye getiremiyorum ve aslında her şey gözümde olup bitmişken.
şu an dönen aslında farkına varmamız gereken o kadar cok şey var ki. yarın hiç biri var olmayacak. değerli olması için kaybetmen gerekmiyor. aklının başına şimdi gelmesi için biraz sorgulaman gerek her an her şey olabilir. belki de bugün farketmediğin şey yarın hayat çizgini belirleyebilir. bi şeyler daha karalayacaktımda yine kafam karıştı tutuldum .

hiç bi şeyin bu saatten sonra bi anlamının kalmamıs olması o kadar kötü ki , ben ölsemde sana öteki tarafta kavuşsamda bi anlamı yok. cünkü bana şu an lazımsın seni şu an istiyorum öldükten sonra zaten savaşacak bi davam kalmayacak. boşuna. yazdıklarım. söylediklerim. ifade ettiğim her şey. seni arıyor olmam. sana ihtiyac duymam  boşuna. belki beş belki on sene sonra  seninle hic bir alakam kalmayacak. belki o kadar cok hissizleşeceğim ki ne yazı yazacagım hakkında, ne de senden bahsedeceğim ne de seni arayacağım. o kadar değişecrğim ki bunun farkına vardıgımda kendime inanamayacağım. nasıl olduda ordan bu konuma gectim diyecegim belki . ki büyük ihtimal bu böyle olacak. ve ben o konuma varmadan . bunları sana acıklamak istiyorum. aslında sana acıklamasamda. bazen diyorum ki keske bitkisel hayatta olsaydın ama yanımda olsaydın sana oturup beni duyup duymadıgını bilmesemde bi şeyleri anlatabilseydim . şimdiyse koca bi hicligin ortasındayım hatta belki sonundayım. ne duydugunu gördügünü biliyorum  ne de bana kulak asıp asmadıgını. daha fazla konuşmak istemiyorum cünkü kusuyorum. ya  bahsedemediklerimi ya bahsetmek isteyipte bogazımda dügümlenen her seyi ya da bahsettigim seylerin agırlıgını.

keşke yanımda olsaydın, keşke aklım karıştığında doğruyu yanlışı ayırt edemediğimde soruyu kendime değilde sana sorabilseydim." bazen uzagımda bazen yanıbasımda, bazen hislerimde bazen kafatasımda" şu an bunlarla başa çıkamıyorsam ve seni arıyorsam her seferinde düştüğüm boşlukta takılı kalıyorsam. geleceği tahmin edemiyorum. devam edemiyorum. belki her şey daha kötü olurdu belki aramız bozuk kalbimiz çürük olurdu birbirimize ama olsun. keşke yaşıyor olsaydın. keşke burda olsaydın. keşke bu kadar güclü gözükmek zorunda kalmasaydım. keşke eksikliğini hissedeceğim şeyler olmasaydı. başkalarına baktığımda sende arayıp bulamadığım ulaşamadığım şeylere ulaşma arzum senin yanımda olmadığını her farkettiğimde artıyor. seni cok seviyorum. seni gercekten cok seviyorum. tahammülüm kalmadı yokluğunla başa çıkmaya tahammülüm kalmadı. su an en ufak şeylere parlıyorsam en ufak seylerde kendimi tutamıyorsam eger hepsi senin sucun hepsi senin varolmayışın. olsun yine de seni cok seviyorum. "beni üzen herkesin gözleri kapansın, senin degil sakın yanlış anlama, ....ve bunun bedeli geceleri uykusuzluk, duygusuzluk." başkalarından aldığım nasihatlere gerek kalmasaydı keşke. keşke bana güclü biri oldugumu söylemeseler. keşke beni tebrik etmeseler katlanabildigim ve şu an onca şeyi bir anda hissedip yazabildiğim için bunların farkında olduğum için. bunları yaşamak zorunda olmamaktan bahsediyorum . övülmek veya nasihat almak kötü olduğundan değil. benim için hic bi seyin anlamı önemi yok. denilen söylenilen hakkımda yapılan her yorum beş saniye sonra aklımın bi ucundan silinip gidebiliyor cünkü. tutamıyorum. aklımda yer kalmadı. düşünecek dinleyecek yer kalmadı. hepsinin yerine senin söylediklerinle yoluma devam edebilseydim belki şu an cok farklı bi kişiliğim olurdu. ya da yine aynı karaktere sahip olurdum ama yanımda olman daha ayrı olurdu. seni özlüyorum. senden uzaklaştığımı hissetmek beni paramparca ediyor . eğer bunları görüp duyuyor isen özür dilerim böyle olmasını ben istemedim.beni bunlarla tek başıma savaşmak zorunda bıraktığın için sana çok kızgınım bunu da bil.

. demem o ki hayatı zehir eden ve seneler gecse bile hala söz konusu o oldugunda bogazınızda bi dügüm bırakan tek şey aşktır.
ve kötüsüde ne yaparsanız yapın her zaman bi eksiklik her zaman bi pişmanlık ya da keşke bırakıyor. değiştirmeyi denesenizde
bi boka yaramadıgını her denemede farkettiriyo.
unutmak gibi. bununlada kalmıyor tüm bu olanlar.
hayatınızın ondan öncesi ve sonrası oluyor.
yani sizde bırakmış olduğu duygular.
hayatınıza sokmayı planladıgınız her insanda birden parlayıveriyor ve bu sizin yeni kişiliğinizi oluşturuyor.  seni sevene güvenmemek,
seni isteyeni ittirmek, inancsızlık, o olsaydı böyle olmazdı cümleleri, yaşanılsa ya da yaşanılması cok güzel mümkün olan şeyleri yanlış kişiyle yaşıyor hissine kapılmak, aslında o da olsa hic bi sik değişmeyecek bunu kabul edememek .
gercekten hayatın özeti aşkın sikmis oldugu insanlardaki belirtileridir baska bi şey değil. cünkü olayların hepsi ardı ardına kovalıyor kendini.
dikkat et gözlemlersen farkedersin.

herkesin hayatında bi dönüm noktası oldugunu sokaktaki kaldırım taslarına kadar herkes biliyor.
ve ben bugün o dönüm noktasının
aslında ne olduguna kesin kanaat getirdim.  insanlar birbirlerinden hoslanır, birbirlerine bazen fazlasıyla deger verirler. ne ugruna olduguda bariz başlarda. sonrası biraz karmaşık işlesede her ilişkideki gibi aynı sonuca varılmıyor.
bazen zaman gectikce yenileri eklendikce
o hoslantıların arasında sana en acı veren,
en cok yıkılmana sebep olan ya da yaşadığınız şeylerin gerçek olmamasını dileyip uğruna köpek olabilecegin birisi işte o hayatınızın akışını tıkıyor. ve sizi baştan yaratıyor karakter olarak giyim tarzı vb dahil. ve bu bahsettiğim durum 50 yasındaki babanında 80 yasındaki teyzeninde zamanında başına gelmiş bi olay.
cünkü ister istemez bahsederler.
ya gencken kurulan dostluklarda dostlara,
ya da size cıkardıgı derslerden aldıgı sonuclar ve değişimlerle öncesi sonrası farkındalığını yansıtmaya çalışırlar. bu bazen bi aldatmaca bazen karşı tarafın sizin ona hissettiğiniz seyleri baskasında hissetmesi bazen de farklı seyler olabiliyo.

alışık olmadığım ortama girince ya da şöyle izah edeyim çok hoşlanmadığım olmasada olur dediğim aslında kendimi versem anlıkta olsa mutlu ve iyi gibi hissedebileceğim yerlerde gereginden fazla sahte tepki vermek zorunda kalinca cok sapitiyormusum. midem o kadar cok bulaniyor ki ama fiziksel olarak fazlasiyla icmesem bile yemesem bile sanki her saniye bogazimdan asagi bi seyler kayiyor.
cikmak icin debelenen bi suru sey varken.
aslinda bunlarin hepsi cok fazla mutlu gibi hissetmemden dolayi, gibi derken gercekten mutlu hissetmek. ortamin benimle bi alakasi yok ve sadece izleyiciyim biraz yakindan biraz uzaktan. benim derdim insanlari baskalariyla kiyaslamak bu cocuk aslinda su cocuk olsaydi nasil hissederdim su an ne yapmam gerekirdi acaba o nasil hissediyor olurdu ya da cevremizdekiler. benim orada bulunmam hem simdiki zaman icin hem de hayal gucumdeki yasanan ayni olayin farkli karakterleri icin acaba her sey nasil gelisirdi. diye soylenip durmaktan olaylara sonradan ve gec dahil oluyorum cogunu kaciriyorum cogunda adapte olamiyorum. bilmiyorum, aslinda cok guzel hissettirebilecek duygular varmis meger diyesim geliyorda yasamadan hayal gucune birakilarak soylenmis bi sey oldugundan emin degilim. dogal olarak biraz urperiyorum biraz soyutluyorum kendimi .cekingen biri oldugumdan degil guzelini cirkinini ayirt ederken kafamin ve midemin bulanmasindan olaylara yetisemedigimden boyleyim.

bahsetmeyi istediğim cok konu var bence hepsini dinlemen gerek ama sıkıldım ya acıklamaktan sıkıldım her saniyeee kendimden iğreniyorummmm aklıma geldikce genell olan her şey yüzünden kendimden değil aslında da anlıyon mu bence anlamalısın ya da sakın anlama çünkü anlamaya başlarsan kurtulamazsın. bu çok klasik bi söz oldu iyice boku çıktı yazmaktan nefret eder oldum oldum değil nefret ediyorum faydasını göremiyorum bi beş sene sonra okurken gözlerimi doldurur mu yoksa kendimden utanır mıyım neyse ne banane. çok soğuk. çok soğuksun. dışarda kal beni de soğutma. içeride kaldığın müddetce bi şeyleri düzeltebilir miyiz acaba.nasıl ısınılır öğrenebilir miyiz denemekten kaybeder miyim. sanmıyorum kaybedecek tek şey raporlu olarak kanıtlanacak şekilde olan akıl sağlığım. ama ben yine de deneyeceğimi sanmıyorum nasıl olsa ben ben şeyim bunu sen söyle. burası dünya değil.

hayatta kalabilmek icin robot olmak gerekirmiş. programlısın öyle olmalısın üstesinden gelebilmek için, üc bes hikaye anlatıp samimi olmaya kavga edip küs kalmaya onu bunu beraber yalanlarken yüzüne gülmeye. anlamaya çalışmak enayilik. algılamaya çalışmak aptallık. bırak devam etsin neden sorguluyosun. bırak öyle yapsın neden karışıyosun. parasız kal. susuz yat ac kal. yalan söyle. aldat. barış. elinden geleni ardına koyma. ortalığın anasını sik. ama hiç bi şey olmamış gibi devam et. olabilir böyle şeyler. takılmanın lüzmu yok. arama onu sorma ne yaptıgını neden yaptıgını nasıl yaptıgını. birlikte yaptıklarınızı düşünme. bugün biter yarın başlar. benim tanıdıgım sen farklı, onun tanıdıgı sen farklı. senin bize tanıttıgın sen daha farklı.değiştiremezsin. farketmez. dışardan bu şekilde gözüküyor olman senin sikinde değilse seni rahatsız etmiyorsa ki kolpa herkes herkesin ne dediğini önemser. taşşa vursada. kuduruyosun belli etmesen de olur. sıkıntı yok. nasıl olsa güçlü durmak zorundasın. ben de öyleyim şaşırmadım şaşırmam. kinlenme mesela. eline geçen şey ne . hiç bi şey. üzülme mesela, sonrasını düşünme,  üzüldükten sonra ne oluyorki. gerçekten üzülüyo musun bu arada? gerçekten üzülmek ne demek ki hahahah bilmiyorum . biliyorum aslında ya. sen de biliyosun. niye böyleki. yani neden aynı sonuclar farklı hikayeler isimler olmak zorunda. zorundalık değil de alışılagelmiş bi durum ne bileyim falan filan bi şeyler.

hayal ettiğiniz arzuladıgınız seyler
vakit kaybettikce gerceklesmedigi sürece
hatta bazen gerçekleşse bile
anlamsız kılar kendini. bu her zaman böyledir
buna kesin kanaat getirdim .  sey gibi bi sey bu erteleye erteleye neyselere dönüşüyor, o neyseler bi vakit sonra belki yaparsam
her sey berbat olura dönüşüyor.
ne varsa yapın zaten üc günlük dünya amına koyim hayal kırıklıgına ugramak falansa tek derdiniz düşünmeyin bunu, hevesiniz varken gerçekleştirin yarın çok geç olduğunda sizinle bi ömür kalabilir
ve bu pişmanlıktan daha beter bi his. emin olun. her an her sey olabilir evet.

seni seviyorum:
hayır benim seni sevmem hoşuna gidiyor,
bundan zevk alıyosun
çünkü kendini değerli hissetmeni sağlıyorum,
özel olduğunu düşünmen sana vakit ayırdığımda, kendini kötü hissettiğinde yanında olduğumda, -aslında öyle gösterip kendi kendimin canımı sıkıp sana belli etmesem de- seni yükseltiyor.
senden nefret ediyorum:
hayır işine gelmediği gibi davranmam fazlasıyla canını sıktı ve kabul edemedin sürekli sana bağlı yaşamamı istediğinden ben de bi yerde tersoluk yaptıgımdan ya da kötü gününde arayıp soramadığımdan aslında o gün beni silip atmıştın. ve aslında hakkımda kötü düşündüğün her günü içinde biriktirip yokmuş gibi göstererek hem kendine hem bana eninde sonunda zarar verdin.
ya da vereceksin belki vakti dolmadı.
sana zor zamanında yardımcı olamadıysam aslında öcümü alıyorumdur ya da bana değer vermen götümü fazlasıyla kaldırmıştır ve senden sıkılmışımdır. zamanında bana yaptıklarını haneye çekip tek tek ezberlediğim bana yaşattıgın şeyleri biriktirdiğimi bilmediğinden belki de hic bi zaman bilemeyeceksin zaten neden böyle davrandığımı. ama senin gözünde daima egolu ve kibirli biri olarak kalacagımdır belki.
neyse cok mühim değil - belki - .
sana katlanıyorum cünkü sana değer veriyorum:
hayır benimle vakit geçiriyosun ve benden sonra da vakit geçirecek birisini bulabilirsin,
şu an takıldıklarının arasında ya da uğraşacak biri bulamadığından bana bunları ifade ediyosun. palavra.
yarın ötekine aynı şeyleri
geveleyeceksin nasıl olsa.
sen cok farklısın.:
farklı olmak zorundayım cünkü herkes ayrı bi bireydir ve ayrı kişilikleri taşır benzer olsa dahi, ve sen bunu idrak etmek zorundasın ben de başka şeyler onda başka şeyler bulup bu şekilde kendini mutlu ya da tatmin edebilirsin ki o zaten kendiliğinden geliyor.
bana destek veriyosun cünkü
benden destek bekliyosun.
hiç bi şey boşuna değildir.
çok iyi birisin çok cömertsin
senin gibisini görmedim.
cıvıklaşmaa artıkk uzaklaş benden
ne yapmayı plandığını hissedebiliyorum, neden böyle söylediğini biliyorum.
gülmekle yetinmek cok çaresizce bi şey. farkındasın o da sen de ,yalandan devam etmeler. birinin üstünü örtmek için başkasıyla oyalanmak falan ya bunlar... bunlar benim sonumu getiriyor.

klasik olmasın olacaksa adam akıllı olsun diye düşünüp hareket ettiğim her şeyi elime yüzüme bulaştırıyorum ve bunların hepsi insanlarla olan ilişkilerimden ibaret bazen degil. genelde vardıgım sonuc hep hüsran halbuki hic bi sekilde art niyetim yok. normalde kendimi kimseye bağlamamayı tercih edip ilerlemek istediğim halde her defasında kendimi kötü olan benmişim gibi buluyorum. aynı yerde aynı noktada. böyle olmasın böyle bitmesin diye çabaladıkça ya yüzsüz damgası yiyorum ya da ikiyüzlü vesaire vesaire. ne kadar kendimi yakınlığa odaklasam da eninde sonunda yüzüstü bırakılıyorum ve bu benim sucum oluyor anlamıyorum nerde hata yaptığımı nerde ters hareketim olduğunu. belki bunların hepsi şüpheci biri olduğumdan insanlara yakınımsın dedigim halde alttan alttan bi güvensizlik duyduğumdandır diyorum ama elimden gelen ne varsa yapıyorum yani cok duyulan bi söz olacak ama hak etmiyorum bunları görmeyi haketmiyorum bunları yaşamayı. bunlar bi yana karşı taraf aramız bozulsun diye yapmadığını bırakmazken ben nolursa olsun hic bi sey olmamıs gibi arkasında durmaya devam ediyorum cünkü herkes olur böyle şeyler diyor . milletin lafına göre hareket etmeyeyim diyorum olmuyor ayak uydurayım diyorum yine olmuyor sacma sapan bir ikilem. üstesinden gelemiyorum . olmasalarda olur desem de hayatımı sikiyor hepsi her ilişki. ve ben atlatamıyorum.

parmaklarım agrıyor
basımın agrısını hissetmem icin iki saniye düsünmeyi durdurmam yetiyor. sadece parmaklarım degil kollarım bacaklarım ve kosturup durmaktan aklımda her seyi odaklamaya calısmaktan her zerrem kriz geciriyor. ama dısarıdan göstermem gereken tepkiyi, birileriyle hala iletisimdeyken anlattıgı seyden ya bi soru sorarsa ve dinlemedigimi anlarsa diye tedirgin olmaktan kendimi alıkoyamıyorum . yine de başarabiliyorum bunlara ragmen arka planda dönen nöbetlerime ragmen hala net cevaplar verebiliyorum ya da artık alışmışım aynı anda bunları yazarken babamı sırf daha fazla tartısacak daha fazla ona karsı eksilecek halim kalmadıgından dediklerini kabullendigimi gösteren ifadeler sergileyebiliyorum. söylediklerimi gerceklestirdigimi farkettikce yani bunların yasandıgından emin oldukca kendime hayran kalmakla her zaman ki gibi nefret etmek arasında gitgel yaşıyorum. iyiye mi ilerliyorum sanırım hayır sadece anı kurtarmakla meşgulüm onu da becerebildigimi sanmıyorum ki kendimi kandırıyorum yarım saat aynı muhabbetten dönen tartışma sonlandıgında artık tekrar acılmaz diyerek her seferinde acılıyor sadecr babamla degil herkesle öyle .en ufak bi sorun sıkıntı her gün dönüp duruyor bugünlerde. çevrem benim yüzümden mi bu toksiklikleri yaşıyor yoksa çevremde mi toksik tam olarak çözemedim yolum yol degil farkındayım . ama kimse icin ne degisim göstermeye ne de istediklerine ayak uydurmaya hevesim yok silip atmayı defalarca deneyip yine kendimi aynı yerde buluyorum şu an ne bok yiyorum ne diye bunlar dönüyor anasını sikeyim harbiden rezillik. belki de böyle bitirmemeliydim belki de bi önemi yoktur ne fark eder ? ne zaman bi önemi oldu ki zaten :d

kendini kandırıyorsun, gözümü boyamak için attığın her taklada girdiğin her sıkıntıda benim hic mi hic sikimde değilken hala bana bi şeyleri kanıtlamaya çalıştığında, alışmışsınız, alışmışlar laf ebesi olmaya, birbirlerine sırf gösteriş yapmak için bak ben istediğimi elde edebiliyorum diyebilmek için takıldıkları her kıza aynı aşk palavralarını sıkmaya. alışmışsınız. hiç usanmıyorsunuz. nefretim büyürken beni yiyip bitiriyor da aynı zaman da. nasıl bi hayata mideye sahipsiniz ayıkamıyorum hiç yorulmuyosunuz da öyle bi haliniz var. kendini kandırdığını bildiğin halde nasıl öyle değilmiş gibi davranabiliyosun? gözünü aç artık ,nolur gözünüzü açın artık kendinizi başkalarına kanıtlamak zorunda değilsiniz ya da başkaları için değilse bile bunu kendinize yapmanızın ne size ne çevrenize bi faydası var hele ki yakın çevrenizden biriysem beni cok yıpratıyor halbuki olaylara dahil bile değilim. keşke böyle olmasa. keşke şahit olmak zorunda kalmasam. keşke keşke demesem.

yaşamaya çalışırken hayat sürekli karşıma zorundalıklar çıkarıyor. kesinlikle devam etmek zorunda hissetmesem de, kaldıramadığım anlar olsa dahi orada ona şahit olmak zorunda bırakıyor. çenemi tutup sadece izlemekle yetiniyorum bazen çünkü konuşmaya başlayınca suçluyum ben her zaman suçluyum zaten herkesin gözünde. bi defteri kapatmak için atmadığım takla kalmazken diğer defter arkasından hemen açılıyor durduramıyorum. aniden kendimi yine aynı konular üzerinden bu sefer farklı insanlarla uğraşırken buluyorum heryerden çıkageliyolar. sike sike de olsa devam edeceksin diyorum kendime istesen de istemesen de ya para uğruna, ya ailen uğruna ya da gerçekleşmesini en kısa zamanda dilediğin her neyse onun uğruna. katlanacaksın başka çaren yok. mahkumsun sahteliğe, mahkumsun adaletsizliğe. erken yaşta iş hayatına atılmanın insana kattığı en önemli farkındalık tüm bu sahteliğin farkına varmaktır benim gözümde. sahtesin, bana benim arkamda durduğunu söyleyip beş dakika sonra başkasına dedikodumu yaptığını gördüğümde, sahtesin, özene bözene yaptığın hareketleri başkalarında ayıplarken, sahtesin karına değer verdiğini söyleyip şovunu bize gösterirken karının arkasından yavşamadığın karı bırakmadığında. anasını ızdırabını siktiğimin yerinde göz yumacak halim kalmadı hiç bir şeye .