savaş ölünce değil düşmana benzeyince kaybedilir

(bkz: chp'nin islamcılara kucak açması)

bir yorum elbet. bir farklı yorum da: "savaş bayrak düşünce değil, düşmanının kim olduğunu unutunca kaybedilir."

savaşın kazananı olmadığı için kaybedeni çok olur.

(bkz: savaşta önce masumiyet ölür)

(bkz: çocuk asker kullanımına karışan ülkeler listesi)

+1

(bkz: 1984)

büyük biraderi seviyorum dediği an öldü ve öldürüldü.

savaş uyuşmazlıklar, çıkar çatışmaları vb. şeylerden beslenen bir fenomen ve bu da demek oluyor ki savaştığınız her ne ise siz ondan farklısınız, farklısınız ve benliğinizi korumak için bir mücadele hâlindesiniz. eğer savaştığınız şeye (yani düşmana) benzerseniz görünen veya görünmeyen savaş gerekçeniz olan "benliğinizi koruma" gerekçesi ortada size ait bir "benlik" kalmadığından ötürü boşa düşecektir ve evet savaşı kaybedeceksiniz. tam da bu nedenle savaşların uzun sürenleri değil aksine düşmanla kısa süreli temasların yaşananları makbüldür çünkü:
"canavarlarla savaşan kişi dikkat etmelidir, ki kendi bir canavara dönüşmesin. sen dipsiz bir kuyuya uzun uzun baktığında, dipsiz kuyu da sana bakar." der friedrich nietzsche

savaş, sadece silahların patladığı, mermilerin uçuştuğu anlar değildir. asıl savaş, insanın içindeki duruşla, karakterle verilir. ölmekle kaybetmezsin, düşmana benzemekle kaybedersin. çünkü senin kimliğin, durduğun yer, savunduğun değerlerdir. düşmana benzediğin anda, yıkılan sadece bir kale değil, kendi ruhundaki kalenin surlarıdır.

düşmana benzeyince, kazanmanın anlamı kalmaz; çünkü o zaman sen de o karanlığın bir parçası olursun. hem de farkında olmadan. bir gün bakarsın, aynaya baktığında tanımadığın bir yüz görürsün: o da düşmanının yüzüdür.

o yüzden savaşmak demek, sadece karşıdaki düşmanı yenmek değil, kendini korumak, kendi insanlığını kaybetmemek demektir. ölüm kaçınılmazdır, ama düşmana dönüşmek tercihtir. işte gerçek kayıp orada başlar.

ve evet, bu savaşta galip gelmenin yolu, farklı kalmaktan, insan kalmaktan geçer.