şemsiye kullanmayan tip

(bkz: ben) kaç yaşına geldim şemsiye kültürü oluşturamadım kendime. ne zaman yağmur yağsa kendime saydırırım. elinde bir şemsiyesi olan varsa özenirim. sonra güneş açar ben yine yaşananları unuturum.

çok eriniyorum şemsiye kullanmaya. kapalı alana girince daha ayrı bi dert. onun yerine ıslanmayı tercih ediyorum.

neden kullanmadıklarını hala anlayamadığım tiptir.

sebepleri çok fazladır ama ilki kesinlikle şeker değiliz ya eriyeceğiz. birkaç damla altında kalmak bizi eritmez. aksine yüzünüze gözünüze iki damla aksın da kendinize gelin, mutlu olmaya bakın.

ikincisi, tamam şu otomatik kapananlardan artık herkeste var ama kapalı alana girerken kapat sonra elin kolun ıslanarak onu dürüp büküp çantaya kaldır. bir de çantadaki eşyalar ve kitap ıslansın. oldu o zaman, biz kalkalım.

benim aslında şemsiyeyle bir sorunum yok. şemsiye kullanan kısa insanlarla bir sorunum var. o uçlardaki metaller kaç defa gözüme girmekten son anda kurtuldular ben sayamadım ya da kaç kez kafama çarptılar? yeter artık, bıktık yahu. bir de bunlarla tokuşmasın diye şemsiye kullandığım vakitler daha fazla yukarı kaldırıyorum. e yine ben ıslanıyorum. ne anladım bu işten?

o yüzden ilk maddeye sığınarak yıllardır kullanmam.

rahatlık ve de giydiğim montun genellikle şu geçirmiyor oluşu, denk gelir ıslanırsam da sorun değil. hatta aslında hiç sorun değil de işte çanta ve kitapların ıslanması sıkıntı :(

koyduğum yerde unuttuğum için artık kullanmamayı tercih ediyorum. yağmur damlalarını emcüklemek daha hoş.

sağanak yağmadığı sürece - ki sağanakta da şemsiyesiz kaldığım oldu- şemsiye kullanmayı sevmem. onu kontrol etmeye çalışırken zaten her türlü ıslanıyorsunuz. gözlüklerim ıslansa da keyif aldığım bir aktivite.

gideceği yere yürümek yerine araç kullanmayı tercih eden insan olabilir.
ıslanmayı seviyor olabilir. *
en kötü ihtimalle, "amaan onu taşıyacağıma dükkan saçaklarının altından yürürüm" diyen bir üşengeç olabilir.

istanbul'da gidip para verip sağlam denilenlerden bir tane şemsiye aldım. taksim meydana çıktığımda rüzgarlı bir günde kırılınca, bir daha şemsiye alanı... diye kendime söz verdim.