şemsiye taşımayı hiç sevmeyen insan

deseler ki metre başına 100 kg yağış düşecek yine o şemsiyeyi elime alıpta sokağa çıkamıyorum arkadaş.

gerekirse donuma kadar ıslanayım hatta sular seller arasında porsuk gibi yüzeyim yok arkadaş olmuyor, şemsiye elime yapışacakta artık bir uzvum olarak kalacakmış gibi hissediyorum.

büyük bir etkeni de bu huyum olduğundan su geçirmez ürünler ediniyorum.
takarım kulaklığı, sular seller aksın gram umurumda olmaz.

bu insanlardan biriyim. yagmurdan da semsiyeden de pek hoslanmiyorum. kendime bi yagmurluk aldim. dunyanin en guzel seyi. islanmiyorum da surekli elimde bir sey de tasimiyorum miss. minicik katladigizda cok yer de kaplamiyor

sevmiyorum + unuturum gittiğim yerde.

tam olarak o insanımdır. zaten hiç şemsiyem olmadı unuturum , kaybederim diye almaya yeltenmedim. ayrıca şeker değiliz eriyelim neden yük edeyim şimdi diye de düşündüm.

bende bu gruba dahilim ama galiba en garip neden benimki. çoğu tanımı okudum ama şemsiye kullanmaktan korkanı görmedim. evet ben şemsiye kullanmaktan korkuyorum. aslında bana da garip geliyor ama ne yapabilirim? şemsiye tutarken hafif bir rüzgar esse bile uçacakmışım gibi hissediyorum. yağmur damlaları düşerken de şemsiye kapanacak ve yüzüme yapışarak beni boğacak gibi hissediyorum. düşündüm de galiba bende biraz paranoyaklık var ama haklılık payım şemsiyeden uzak tutuyor beni çaresizce.

çünkü her seferinde şemsiyesini bir yerde unutup kaybeden insandır.

yağmuru, ıslanmayı seven, şemsiyenin fuzuli ağırlığıyla kendini yormak istemeyen kişidir. şemsiyeyi açıyorsun da ne oluyor allasen rüzgar çıkar ters döner çevirmeye uğraşırken zaten ıslanırsın, rüzgar olmasa ne adım attığın yerde dizlerine kadar ıslanırsın ki hastalıklar ayaktan çeker der büyükler ee bir saçım ıslanmasın diye mi kullanayım ne gerek var .

bagajda taşıyorum, yük olmuyor.
gönül ister araba kapısının içinde (gözünde değil) taşıyayım. (bkz: rolls-royce)

inat edip koca bir kışı istanbul gibi bir yerde şemsiyesiz geçirdim.

sebep: bir öncesinde para verip hem de kaliteli bir tane almış olmam... ve taksim rüzgarlı iken...

neyse daha fazla yazmak istemiyorum ben.

bu ben. ankara'dayken hiç taşımazdım ama antalya'nın tropik yağmurlarında delikanlıysan taşıma bakalım.

ben de hiç sevmem. tamam ıslanmamak güzel şey ama sonradan onu taşırken yine ıslanıyor insan. sevmiyorum. hem yük hem de her türlü ıslanıyorsun.

şeker değilim eriyecek. birkaç damla yağmurdan bir şey olmaz.

erkek olma ihtimali yüksek olsn kişidir.
kadınlar mutlaka bi çanta taşıyor yanlarında. yağmur yağsa da yağmasa da at çantaya gitsin. erkek öyle mi, neresine koyacak koskoca şemsiyeyi?
çok yağıyorsa yanıma alırım. onun haricinde montun şapkası yeterli oluyor.

böyle antin kuntin takıntıları asla anlayamıyorum. çöp poşeti taşıyamanlar, şemsiye taşıyamanlar, tuvalet kağıdı, herhangi bir poşet, ceket..

bak sevmemek ayrı. ben de ayılıp bayılmıyorum şemsiye olsa da taşısam diye. ama bunu ciddi ciddi mesele haline getirenler var. bazı arkadaşlarım montu çıkarıp da taşımak zorunda kalmayacağı havalara kadar giymiyor anlatabiliyor muyum? üniversitede oda arkadaşımın tuvalet kağıdı alma sırası gelince kızı ikna edemiyorduk beş adımlık marketten alıp gelmeye.

benim kanaatim; şımarıklık.

benim bu sekerim. şemsiye taşımayı hiç sevmiyorum, geçen bı tasiyayim dedim demez olaydım. birden bı fırtına çıktı, ne oldu nasıl oldu anlayamadım ayaklarım yerden kesildi, şemsiye bı paraşüt gibi havalandi, kırk santim felan havada durdum az kalsın ucacaktim, allah'tan biri ayaklarımdan yakaladı da yere kondum tekrar. ama tayyib yüzünden heb bunlar, pahaliliktan doğru düzgün beslenemiyorum, son bir aydır çubuk kraker yemekten 42.5 kiloya düştüm ayol.