sevdiğin birine yardım edememek

gerçekten tüm samimiyetinle sevdiğin bir yakının, dostun ya da tanıdığının başına gelen olumsuz durumu gidermek için hiçbir şey yapamamak demek olup insanı çaresiz hissettirir. yüreğinin orta yerinde kenarları keskin, demirden ağır bir taş bastırılmış gibi, gözlerine kum dolmuş gibi, nefesin sıkıştırılmış gibi.

yer yarılsa da içine girsem, üstüme kapatsalar yer kabuğunu dedirten bir histir.

en kötüsü de bu değil mi? için ona yardım edebilmek için yanıp tutuşurken, hiçbir şey yapamaman ve sadece durumu izlemen..

dünyanın en berbat hislerinden biridir. bir de yanında olsan yardım edebilecekken uzakta olduğun için hiçbir şey yapamadığın durumlar vardır ki ölmekten beter eder insanı..

elini ne kadar uzatsan da tutamadığını görmek. feci bir şey. bi kuyuda görüyorsun ne bir ip var aşşağı uzatabilesin. elini uzatırsın ama inatla uzanmaz eline. ki sen de düştün düşücen. mesele o çaresizlikten onun çıkmayı istememesi. işte bakın bu hikayede asıl çaresiz sizsinizdir

üstelik göz göre göre yardım edememek çaresizliği bitiriyor insanı.

büyük ihtimal karşımızdaki insan da bizim yardımcı olamayacağımızın farkındadır. böyle durumlarda derdini dinlemek, yalnız bırakmamak ve onu teselli etmek hatta yalnızca pür dikkat dinlemek bile ona iyi gelecektir.

bazen çaresiz kaldığımız durumlar için üzülürüz ve karşımızdaki insanın yardım edemeyeceğini bile bile ona anlatmak isteriz. çünkü ne olursa olsun iyi geliyor.

canını yakar. yaşamaktan soğutur. kendini, ne ise yaradığını, dünyada ne b.k yemeye nefes aldığını uzun uzun sorgulatir. sonra işte faturalar falan aklına gelir, yürümeye devam edersin.

kendimi dünyanın en boş en gereksiz insanı hissetmeme sebep olur. insan sevdiklerine yardım edemezse niye var lan?

sevdiğim biri vardı böyle, kendisini kimsenin anlamadığını, yalnız olduğunu içten içe hep sezerdim. onu en iyi ben anlardım, her şeyine sorgusuz sualsiz koşardım, hâlâ da anlıyorum ama artık koşmuyorum. çünkü ilginç bir zorundalığa dönüşmüştü, bir şeyi yapmadığımda suçlusu ben oluyordum, aslında nasıl da tam tersi. bir gün bana çok güzel bir aydınlanma geldi, ulen naruwan dedim sen de yalnızsın, kendi başına ayaktasın. ben yapabiliyorsam, o da yapabilir. o günden sonra yardımların bile aslında ne kadar sağlıklı bir yerden yapılması gerektiğini öğrendim. bazen sevdiğin birine yardım edememek, ilahinin aslında seni koruyorum deme şeklidir.

çaresizlik. hayattan soğutan bir durum.

beni en kötü hissettiren duygulardan birisi. yardıma ihtiyacı olduğunun farkındasın ama ya elinden bir şey gelmiyor ya da karşı taraf bir şekilde o yardımı kabul etmiyor,edemiyor. maddi manevi hiç fark etmez ama o yardımı edememek çok kötü bir his.