sevdiğin birini affetmemek

yıkım dedikleri o olsa gerek.

ne suçlayabiliyorum ne affedebiliyorum repliği buna en güzel örnektir ...

bazen doğru olandır. birini sevmek onu affetmemiz gerektiği anlamına gelmez ne yazık ki.

bazen gereklidir.

sevgin önüne geçebilir affedersin bu anlaşılabilir bir durum ama bazen böyle bir aksiyon içine girmekte gerekebiliyor.

ben affetmeyenlerden değilim onu da söyleyeyim ama affettim desem bile artık mesafem olur. eskisi gibi olmayacaktır artık gözden düşen gönülden de düşer.

af dilememiştir hatta farkında bile değildir yaptığı şeyin. zaten affedersem kendimi affedemem. bazen kendine saygınız bitmesin diye kapanmayan bir yarayla yaşamak zorunda kalabilirsiniz.

affetmeye inanan veya güvenen biriyseniz "mecbursunuz". fakat affetmek demek affettiğiniz kişi ile dost veya arkadaş kalmanızı, yakın olmanızı da gerektirmez. sadece affedersiniz.

ıki günlük dunya seveni affetmek büyüklüktür.

evet diyorsun affettim diye ama insan neden şimdi aramıza böyle bı soğukluk,uzaklık soktun ki diye de içten içe sitem etmeden de duramıyor.

ateş olup yaksan da
gonca güller taksan da
ahu olup baksan da
affetmem asla seni.

herkes öldürür sevdiğini.
ama kimse öldürdü diye ölmez.

ben bunu çok yapardım. sevdiklerime o kadar derin manalar yüklerdim ki yüzüme kapanan kapıların sesi yıllarca zihnimde yankılanırdı. tüm sevdiklerinize kapıyı öyle kolayca göstermiyorsunuz maalesef; o yüzden de sizde yarattığı etkilerden bahsederken o ana dönüp ilk günkü gibi canım yanarken bir farkındalık yaşadım...

o anları konuşup ardında bırakmamak içindeki hançeri çevirmekten başka işe yaramıyor. kabuğunu soyup kanatmaktan manyakça zevk aldığınız o yarayla kurduğumuz ilişki gibi hissettiriyor. yara iyileşsin isterken kendimize engel olamamızdan ötesi değil aslında olanlar. o yüzden de artık kimseye yük edecek kinler biriktirmiyorum. evren, karma, tanrı ya da her neyse bir şekilde kişinin kendi cehennemine zemin hazırlıyor.

bir iki çok orijinal intikam hikayem sonucu da anladım ki birine acı vermek sadece aciz hissettiriyor. o yüzden de artık birileri ölmemi mi istemiş, verdiğim değere karşılık mı vermemiş umrumda olmuyor. bazen insan çok tanıdık yabancılar biriktirir ben olaya öyle bakıyorum. neye kızar, neyi sever, yaraları nedir bildiğiniz bazı insanların artık yanınızdan yabancı gibi gitmesine izin vermek gerekiyor. geçerken tokat atsam da feryat etsem de bu onun benim için yabancı olduğu gerçeğini değiştirmiyor. bazı insanları affeder ve artık kalbinizde yer vermezsiniz. dostluk da, aşk da hatta aile bile bazen yabancı olmayı gerektirebiliyor. yeter ki kendinize o insanı yük etmeyin çünkü hayat devam ediyor.

affedememek*

aşk, dostluklar, sevmek, arkadaşlık sanki iki kişinin birlikte yazdığı bir öykü gibi gelir insana.. ve şaşırtan bir uyum ve tamamlayıcılıkla ilerler öykü.. bir büyülü yolculuktur adeta.. ta ki, birinin yazdıkları ötekini şaşırtıp kırana değin.. ne geri alınabilir, ne silinebilir çünkü.. öyle ki, artık ne başa dönmek, ne ilerlemek mümkün değildir.. yarım kalır ya o öykü.. işte öyle bir şey.. her yaşanılan silinemiyor maalesef..

çok büyük bir hata yapmadığı sürece, inanıyorum ki " herkes sevdiğini affeder" aslında affetmelidir de.


insanlar olarak, "mutlak doğruyu" bilmekten ve uygulamaktan mahrum bırakıldık. yani hata yapmak ve bu hatalarla yaşamak bizim yaradılışımızda var. yaptığın hatayı tekrar edip- etmemek senin kendi iradene ve vicdani hükümlerine bağlı olarak değişebilecek bir durum ama sonuçta bu hata yapmak adına elverişli olduğumuz gerçeğini değiştirmiyor. dolayısıyla, sevgi bir sınavdır. birinin sizi ne kadar sevip sevmediği, sizin hoşlanmadığınız taraflarınızı ne kadar tolere edebildiği ile doğru orantıda ölçülür. herkes birbirine benzeyeni sever. bu sevgi değildir. önemli olan "zıt olana nasıl tahammül edebildiğindir." sevgi bu'dur.

bu yüzden cok cok büyük hatalar olmadığı sürece, her iki tarafta birbirini severek, ilgi gösterek, destek olarak her şeyi tamir edebilir ve düzeltebilir. evliliklerin bile olayı bu'dur. yıkarsın- dökersin- kırarsın- incitirsin ama günün sonunda hep sevdiğin için kalırsın. ilişkileri değerli kılan budur zaten. ilişki, emektir.

bazı şeylerin telafisi mümkün olmuyor maalesef.

sevmek başka şey, affetmemek başka.

affedemediğim birini sevmeye devam da edebilirim ama bunu artık göstermem.

severim ama uzaktan,
severim ama eldivenle.
affetmem, ama çaktırmadan takip ederim.
özür dilemişse de bi düşünürüm.

sevginin her şey olmadığını amlayacak kazıklar yemişsinizdir. gurunuzun karşınızdakinden daha değerli olduğunu görmüşsünüzdür. birisini seviyoruz diye hayatımıza olan saygısızlığını ve olumsuz etkilerini görmezden gelmemeliyiz. sevmek dünyanın en güzel duygusuyken başkaları tarafından bize karşı kullanılan bir silaha dönüşmemeli. kimse buna güvenerek hayatımız içine etmemeli. bu işin ucu kaçınca kadın cinayetlerine kadar dayanıyor. en klişe lafla bitiriyorum, ‘mezarlıklar o bana bir şey yapmaz diyen insanlarla dolu.’

ben affetmeyi denedim. karşı taraf suçlu olduğunu kabul etmedi. hayat her zaman düşündüğünüz gibi değil.

zordur, allah yardımcısı olsun bu durumda olanın.

insan kendisininkorumak için böyle kararlar almalı. gelecekte mahvolacağıma şimdi affetmem ve acımı çekerim.

sevgi meditasyonu öneriyorum.

dün bir cümle okudum; "insan sevdiğinin söylemediği söze de küser" *.

güzel söz. hani, sevgiliye kırılmak kapasitesinin son raddeye kadar kullanılması diyelim. eğer insan sevdiğinin söylemediği laflara bile kırılabiliyorsa söylediği sözlerle kim bilir ne hallere giriyordur. burada kilit sözcük sevmek.
sevmek yaşatmaya devam edilen bir duygu hali ise sevgiliden gelen kötü muamele, kötü söz elbette unutulmaz ve dahi affedilmez. eğer affediyorsanız sevginizin eksildiğinden ya da bittiğinden bal gibi şüphe edebilirsiniz.

bana gelince, ben affettim.