tanrıyı affetmemek

olsaydı affederdik belki.*

(bkz: günün saçmalık seviyesi)

var olmakla veya var olduğu dünya ile ilgili problemi olan bir insanın yaşadığı sorundan kaynaklı isyanıdır.

tavşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış.

felsefik açıdan düşünüldüğünde gayet ucu açık olabilen bir eylemdir. varoluş eylemi dışında var olanlar ve bunlara ek olarak beraberinde şeyler, objeler ve eylem ilkesi zorunlu kılınmış ise bunların tek sorumlusu tanrıdır. bir eylemin sorumlusu o eylemin neticesindende sorumludur. sorumluluklar iyi ve kötü olarak karşılıklı sonuçlar verdiğinde özgür irademiz ve özgür düşünce yapımızı aşıp tanrıyı eleştirebilme kabiliyetini yetkin olarak kazanabilme gücünü kendimizde buluruz. madem varoluş kadercilik kavramının içerisinde hatta başlangıcında yer alıyor o halde kadercilikte tanrısının eseridir. bir usta eseri ile eleştirilmeye mahkumdur.

çok afedersiniz ancak; kıçının kontrolü bile kendisinde olmayan ve kimde olduğunu bilmeyen aciz ve basiretsiz insanların hezeyanlarından biri daha.
yahu insan biraz edepli olur. tanrı olsaymış da o zaman affedermiş!
haddi aşmamak lazım. haddi aşanlar bu dünyada ağır imtihanlar görmüşlerdir. görmeyenler de mutlaka göreceklerdir. ama işin acısı öldükten sonra ortaya çıkacak. o inkar ettiğinizin adaleti sizi sardığı zaman affetmeyi mi düşüneceksiniz, yoksa affedilmeyi mi hepimiz göreceğiz.

herhangi bir yaratıcıya inanmıyor olsanız bile bunu toplum içinde belirtmeyi çok doğru bulmuyorum. inanırsınız veye inanmazsınız bu sadece kişiyi bağlar ama ben inanmıyorum diyerek toplum içinde düşüncelerinizi açıklarsanız bu huzursuzluk çıkarmaktan başka bir işe yaramaz. zaten toplum yeterince bilinçlendiğinde insanların herhangi bir yaratıcıya inançları kalmayacak.
insanların sadece bir hayatı olduğuna ve kendilerini bireysel olarak değil tüm bir insan toplumu olarak bu hayatı güzel ve tatmin edici kılmaya adamaları gerektiğini anlatabilirsek, yeryüzünde cenneti kendi ellerimizle kurmak ve tatmak mümkünken, bir öteki dünya cenneti hayaliyle kendimizi avutmak gereği duymayız diye düşünüyorum.

aklıma ilk gelen şey şu olmuştur: "wenn es einen gott gibt muß er mich um verzeihung bitten"

meali: "eğer tanrı varsa onu affetmem için yalvarmak zorunda" nazi kampında hücre duvarına yazılan yazılardan en düşündürücü olanıdır...

"wenn es einen gott gibt, muss er mich um verzeihung bitten." “ıf there is a god, he will have to beg my forgiveness.”
— a phrase that was carved on the walls of a concentration camp cell during wwıı by a prisoner. buradan

önce o kendini affetsin. sonra ben affederim işime gelirse.

(bkz: bergen etkisi)