tanrının affettiği kötü kulları affetmemek

tanrıdan daha da gaddar olunabileceğinin göstergesi.

sen affetsen ben affetmem.

tanrım ya beni yaratmayacaktın ya da arapları.
*hülagü han

affetmek çok zor gerçekten,yutkunmaya çalışıyorsun yutkunamıyorsun.bir şey söylemek istiyorsun,gözlerin doluyor.anlaşılmayacağını biliyorsun.nereden tutsan elinde kalıyor.geriye kalbinde taşıdığın bir yük oluyor.affetmek o yükü kalbinden kaldırmak demektir.ama affederken çok canım yanıyor... böyle mi gelişeceğim bilmiyorum.tasavvufun ilk dersi kırmamak son dersi kırılmamaktır belki bundan dolayı bir ders niteliği taşıyor olabilir benim için.bildiğim bir şey var ki "allah, merhametli olanlara rahmetle muamele eder. öyleyse, sizler yeryüzündekilere karşı merhametli olun ki, semâda bulunanlar da size rahmet etsinler... (ebû dâvûd, edeb 58; tirmizî, birr 16) diye bir hadis mevcut.
bunu biliyorsam rabbimin bir bildiği var derim,boynumu eğerim.sonuçta benden güçlü olan o,beni yoktan var eden o,varsa yoksa 80 yıllık ömrüm o'nun rızasını almak içinse kabul edeceğim ve öbür dünyayı bekleyeceğim.günahlarımın örtülmesi,karşı tarafı affetmek ve kalbimden yükün uçup gitmesi hep avantajlı durumlar.
denedim,oluyor kardeşler.acınız ne kadar büyük bilmiyorum ama denemenizi tavsiye ederim.hayat işte... allah dağına göre kar verir.insanlar hata yapar.belki de ders çıkarmamız içindir bu imtihanlar.onları affedecek kadar güçlü müslümanlar olduğumuzu düşünüyorum.nasıl olsa insanların hepsi geçici ama cenab-ı hakk geçici değil.birilerini affettiğim için mutlu olacaksa ben de mutlu olurum.(insani şekilde söylüyorum.)
rahmet peygamberinin ümmetindeniz,o olsa ne yapardı? diye düşünürsek ve onu uygularsak hayat biraz daha canlı,mutlulukla dolu ve huzurlu olabiliyor,tavsiye ederim.
allah bu dünyada da bol mutluluklar versin öbür dünyada da bol mutluluklar nasip etsin bizlere. : )
kurtulacağız bu dünyadan,gerçek yerimize gitmemize az kaldı inşallah,sabredelim.

önce kendimi affetmem gerekiyor sanırım. benimse ne o kötü kullarla yaşadıklarımı hatırlamaya ne de yüzleşmeye cesaretim var. denedim zamanında, başarılı olduğumu da düşündüm fakat çok yanıltıcı bir duygu olduğuna karar verdim. hiçbir bakış açısı bana bazı yaşadıklarımı affettiremiyor. bunu söz konusu kişileri tekrar gözlemlediğimde anlayabiliyorum.
tek yapabildiğim, o kısımları düşünmemeyi başarabilmek. düşündüğümde yaşadığım duygular bir yerleri ateşe vermeme sebep olabilecek kadar güçlü hâlâ.

beni kim affedecek yada ben kendimi.

ya yolu kaybettim ya ben kayboldum.

hayırdır.. cebrail a.s ile mi konuşuyorum.

tanrının affettiğini kim söylüyor?

yok ki.

hiç kimse isa değil ki tokat yediğinde öbür yanağını çevirsin.