sevilmekten korkmak

ilgi ve alakanın ciddi olduğunu anladığınızda oluşan kaçma eylemidir. aslında çok içi boş bir korkudur bu. fakat geldiği zaman gitmesi de zor olabilir.

o sevilmekten korkmak değildir, sevildiğine inanıp sonunda hiç sevilmediğini görüp aslında bir yalana inandığını farkedecek olmanın korkusudur.
nitekim bizi ne severler ne özlerler azizim.

günümüzdeki olayları görünce çok doğal bir durum (bkz: kadın cinayetleri)

benim neyimi sevsin ki, yakında sıkılır.

insanın sevilme durumuna karşı verdiği refleks bana inanılmaz iki yüzlü gelir. biz insanlar sürekli sevginin peşinden koşar, onun olmayışından şikayet ederiz. sevginin sıcaklığıdır, başka bedenlerde aradığımız. bu duyguya ulaştığımızda ise bizim iki yüzlü ve doyumsuz tarafımız sevgiden beslenmeye başlar. seven kişi başta çok cazip gelse de, gizemden ve heyecandan uzaklaştıkça onun sevgisini görmezden gelmeye başlarız. arayışımız başka bir sevilme biçimine kayar. çünkü bir insanın sevgisini sömürdükten sonra geriye pek bir şey kalmıyor. tüketimin her türlüsünü hayatının merkezine koyan insan, insan tüketmek noktasında da pek geri kalmayacaktır. bu biz erkekler için de geçerli. sevilme durumuna olan sadakatimiz, sevilmeme, istenmeme durumuna karşı olandan daha zayıf. çoğunlukla ulaştıklarımızın nankörü, ulaşamadıklarımızın azılı bir hayranıyız. bir söz var diyor ki; “içimde öyle güzelsin ki, onu kirletmeyeceğim seninle.” bazen bazı şeyler sadece zihnimizde olmalı. biz somutlaştırdıkça nefret ediyoruz elimizdekinden. acaba içten içe benliğimizin değersizliği, seven kişiyi küçük görmekle mi tezahür buluyor?

sevilmekten değil sevmekten kork.

çok kötü be, kötü yerden vurdun başlık.
sevilmeyi bilmeyen çocuklar büyünce sevilmekten korkar mı? nasıl karşılık vereceğini bilmeden ne yapacağını şaşırır mı?
bu bir korku değil aslında, sadece bir hassasiyet. ya kırarsam, ya üzersem korkusudur bu.
kötü mü? evet kötü.
peki suçlu kim? yok yok siz yargılayın sadece. suçluyu bulmak size bir fayda sağlamaz.