monika yazar profili

bir adımımı atsam galata köprüsü'ne,
yıkılsa tamir görmüş ahmak demirleri.
içimde bitmek tükenmez bir nefret,
acaba anlar mı halimden birileri?

özünde hiçbir şeyin anlamı olmadığını bilmek, yine de yaşamak adına kendini aldatmak.

bir ilişkiye hazır olmadığını bilerek, kimsenin duygularını incitmemek. çok hoşuma gidiyor. çünkü evet belki ben de yeniden güvenmek, belki yeniden sevilmek istiyorum. ama bir yandan da sevdiğim son kişi ''o'' olsun istiyorum.

ne kabahatim varmış bilmem.
ah-ı zar, mecnun yaratmış şu kulunu,
ne kaderim varmış bilmem.
artık yokmuş bize dönmek yolu.
yol ayrılır, iz silinir, el öpülür,
dilimde kalır yalnız onun umudu.

bir inat bellidir ki benim,
bir gönüldür ki, öyle çok sevdim.
ne kin tutar, ne nefret beslerim.
dünya gözüyle zâtî son niyetim,
bir defa görmektir seni,
serv-i revanımın o tatlı tesellilerini.

kuşluk vakti içtimasında bir asker,
gelmiş sırası olmanın niğahbanı,
var sende de benim gibi mukadderatsız bir kader,
kılınmış namazı, yeniden kıldırır ruhbanı.
ne bilsin eceliyle dost olmayan,
nasıl çekilir, yaşanır bu âlem kahrı?

bir uyandım, iki defa ölecek gibi oldum.
sen orada, ben burada,
geçecek ömrümüz işte izâyla.
dosta ters düşmek, yar ile hasret kalmak,
ne zormuş meğer.
taşıyacağım yükünü, lakin neye değer?

eğer tutamayacaksam bir daha ellerini,
söyle ya rabb, ne diye yaratmış beni?
gider de gelmez, yollarında toz oldum,
sonu gelmiş yolun, yüreğine iz oldum.
anamın derdine dert, dosta düşman oldum.
senin kararın yargısızdır,
beklesem itirazımı, bilirim idamım yakındır.
hal böyle meğer, boşunadır gece vakti görünmeden,
beklemek sâba makamını yeniden.

alıp infazımı nereye gideyim?
yüce rabbim beni mi bekler?
bir mum yanar başucumda,
belli ki ateşi daha henüz yeni titrer.
beni yalnız hasadı yanan bir garip köylü anlar,
kızı düşmüş yataklara, gurbet yolu bekler.
bir yol daha bulamadım yürüyecek, ne fayda?

yüreğim değse yüreğine, parmaklıklar arasından,
sırrı kaçıverse bakışların, karanlıklar arasından,
ellerine uzansam, avuç içinde yaralarına, ne ala,
bir ömür geçirsek, şakaklarının arasından,
ille de kavuşamayınca mı olacak? ne fena.
gidip de gelmemek, yakışacak mı apoletler kadar omuzlarına?

annem aradı, 2 haftadır beni aramıyorsun dedi, biraz konuştuk. yılbaşında geleyim mi, hep beraber portakal soyarız dedi. şimdilik planım bu.

hayko cepkin, ölüyorum.

şimdi iyiyim belki eskisine göre daha iyi,
ama bir gün senin hakkında bir sohbet açılacak,
eskiden olduğu gibi dudaklarım senin adının yerini arayacak.
bilindik bir şarkı, bir söz, bir rüya göreceğim.
şarkı bitmesin, söz düğümlenmesin, rüyadan uyanılmasın diye dua edeceğim.
bir kış lodosu kokunu soğuklardan alıp burnumun dibine getirecek,
bu sefer söz hiç üşümeyeceğim.

yani bazen sana olan bu sevginin büyüklüğü ve derinliğinden ben bile korkuyorum. hayatımdaki tüm kontrolümü kaybetmiş gibi hissediyorum. asla sağlıklı değil. farkındayım. bu yüzden kendime seni unutturmaya çalışırken bir yandan sana iyi gelmeye çalışıyorum. sözcüklerimin sana nasıl geldiğini çok iyi bildiğim için doğru kullanıyorum onları. ama içimde kopan bazı fırtınalar var. kendime bile söylemeye çekiniyorum, kök salan yerlerime kaynar su dökercesine destursuz susturuyorum kendimi.

sensiz bir dünyanın, sensiz geçecek bir ömrün ne denli korkunç olacağının farkına vardığım için, ki sen muhtemelen anlayamayacaksın hiçbir zaman bunu, belki senden evvel göçersem hayattan, benzer şeyler hissederiz. çok korkuyorum, inan. bazen geceleri uyuyamadığımda, ellerimi birleştirip senin elini tuttuğumu hayal ediyorum. gözlerim kapalı, bir anlığına sanki avucunun içindeki pürüzler elime değiyor. ya sahiden sen benim kaderime yazılısın, ya da ben bunu inandırdım kendime. ikinci ihtimalin doğruluğu korkutuyor beni. seni kaybetmekten, seni bir daha hiç görememekten, çok korkuyorum.

ama önce kendime iyi ve sağlıklı gelmeye, öyle davranmaya, sonra da sana aynı şekilde hissettirmeye çabalıyorum. ve inan, elimden gelenin fazlasını yapıyorum. seni seviyorum.

aramızda 2372 kilometre olan birinin, yanımda olmayışına üzülüyorum.

süzülmek suretiyle yaşamaya devam etmektir.

bakmak isteyene yoktur, görmek isteyene vardır.

başlayalı 1,5 hafta oldu. kimse ilacı kullanırken saç boyanmasının sakıncalı olabileceğini söylememiş. çünkü tam bu günlerde dudaklarınız, burun kenarlarınız soyulmaya başlıyor. yani en azından bende öyle oldu. şu an ağlayarak kafa derime hametan sürüyorum.

insan belli yaşlarda yüreğinin nereye kaçtığını bilemiyor. tekrar çocuk gibi sevebilir miyim birini acaba/acep? çünkü hayat boyu anestezi dozu almış gibiyim.

sebebini artık düşündüklerimi yazmamaya bağlıyorum, aşırı yükleme oluyor sanırım. o yüzden sözlüğe hızlı bir dönüş yapıyorum, merak buyurmayın kalıcı değilim. burası da bozdu.

annem sütlacı bol pirinçli yapar. pilav gibi olur ama çok da güzel olur ilginç.

paranoya ama orkestra olanı. kedim öldüğünde zırlaya zırlaya dinlediğim şarkıdır.

istenmeyen ve nereden geldiği belli olmayan hamilelik durumu, diş dökülmesi, üniversite sınav günü...

kafanda yaşadığın dünya gerçek dünya değil. insan ilişkilerinde çok zayıfsın monika. narsist bir aptalın sana sevgi kırıntıları vereceğine inanıp vaktini, enerjini, sabrını ve başka başka bir sürü şeylerini boşa harcadığına inanamıyorum. bir insanın gözlerinin içine bakıp yalan söyleyebileceği ihtimalini aklına getirmemiştin demek ki. sağlık olsun diyelim. zaten üzgün değilsin bu konuda. iğreniyorsun sadece. derin bir mide bulantısı bırakıyor geçmişi düşünmek.

nerede ahlakından övünen birini görürseniz en ahlaksızı oymuş derler. çok doğru demişler. algılarım da kapalı değildi oysa ki, gerçekte olanı görüp tepki veremiyordum. karşımdaki insanın duyguları olduğunu, bu duyguları incitmemem gerektiğini söylüyordum sürekli kendime. çünkü saf biriydi bana göre. kelime dağarcığından bile anlaşılıyordu bu vahim hadise. lakin saf olan yine benmişim. günahımı aldıysan, ki aldın biliyorum, kaç kere ne naneler kokladığın sana kalmış. ha evet birde gerçekten bazen bazı şeylerin ardından "şükür" demek lazım, çok haklısın.

rastgele açıp izlediğim bir filmin, seni hiç hatırlatmayan bir sahnesinde aklıma geliyorsun. sebepsiz yere gözlerim doluyor. konuşmak, hissetmek istemiyorum. fakat yine de her şey bana seni hatırlatıyor.

la religieuse