şiir okurken gelen kahkaha atma isteği

mübalağa tarafo yoğun bastığı için, trajikomik geliyor, bana. ve nedense gülesim geliyor.

(bkz: zeki müren'in ses tonuyla şiir okumak)

ancak demin empati yapınca, kafam dank etti. sonuçta duygusal boşluğa düşüp, bu acıları yaşayan insanlar da var, şüphesiz.

yazarken ağliyoruz bari okurken gülelim.

bende de hep şey olur, işi memeye bağlama isteği, oturmuşim kendime içki içyorem, deörtliyem, efkar basi şiir okuyorim, diyorim;

ellerin diyorum, ne çok yakışıyor ellerime,
hiç aklımdan çıkmıyor, doyamadım memelerine...

sürekli meme geliyor aklıma şiirler okurken. tövbe tövbe.

ne sacmaliyo bu kahkahasidir o.

ozellikle ozdemir asaf okurken yasiyorum bunu