sıradan bir insan olmak

dümdüz bir insan olmaktır bazen mutluluk getirir.

her an ölebilirsiniz.

en güzeli bu. kimsenin sizden bir beklentisi olmaz. kendinizin kendinizden bir beklentisi bile olmaz.
önemli biriymiş gibi büyük bir potansiyeliniz varmış gibi hissetmezsiniz. dünya etrafınızda dönmez.
böyle bir düşünce mi. bu sıradanlık mı.
bizim sıradan insan diye gördüklerimiz kendisini sıradan bir insan olarak görmüyordur eminim.
insan kendisinin sıradan bir insan olduğunu düşünmüyor değil mi. öldükten en fazla 25-30 yıl içinde adı sanı kalmayacak kimse onu hatirlamayacak bile.
hani cengiz han büyük iskender işte bir buluş yapan icat eden birisi desen bu tanınırlığında onlara bir faydası yok.
sıradanlık sadelik iyidir.

ben olmak. sıradanların sıradanı yani. evet.

insan olmayı başardık, geriye sıradan olmak kaldı.

hiç kimse sıradan bir insan değildir, tam da bu nedenle aslında herkes sıradandır. *

ya ne olacağıdı?

3 aşağı 5 yukarı ben de böyleyim.

bence insan, öncelikle sıradan bir insan olabilmek için yola çıkmalı. onun sıradan biri olmayıp, sıradışı nitelikte olup olmadığına zaten kendisi dışındakiler karar verecek.
( tabi sıradanlıktan kasıt, bir bayağılık ve ucuzluk değil. normal ve çoğunluğa uyum olarak anlaşılmak koşulu ile.)

eğer bunu gerçekten, ruhunuzla özümserseniz gelecekte yaşayacağınız muhtemel hayal kırıklarının çoğunu yaşamayacaksınız.

aslında herkeste olan '' ben farklıyım '' hissinin eninde sonunda evrileceği noktadır.

sıradan gözüküp sıradışı olmak en güzeli.

hayatta çoğu insan 40 takla atarak farklı olarak ve bak ben çok farklıyım diuerek var olmaya çalışabilir bunu yargılayamayız nasıl ki sıradsn olan insanları yargılamamamız gerektiği gibi. sıradanlık ve rutin mükemmel bir duygu. berbat bir dönemden geçerken dahi bu dönemi kabul edip sıradanlaştırabiliyorsan sen harbi olmuşsun demektir. neyse fazla uzattım sıradan bir insan olmayı ben çok seviyorum.

sıradan olmadığını sanan bir sıradan olmaktan yeğdir.