sizi ne mahvetti sorusu

orta boylu
burnu fındık
ağzı kahve fincanı
bir güzel
öyle güzel gözleri var ki
bakmaya doyamıyorum
allahım nasip et
amin

hiç bişi mahvedemez; boğazını ümüklerim onun.

güllü*

havacılık mezunuyum.pandemi yılında mezun oldum. dolayısı ile 2021'e kadar sektörde iş bulamadığım için sevmediğim bir işte çalışmak mecburiyetinde kaldım. oradan çıkıp saçma sapan kurumsal bir acentada çalıştım. psikolojim mahfoldu. bu yılları içinde ne tacizler bitti ne de mobbingleri. her şeyden öte uğruna kendimi senelerce geliştirip çok çalıştığım ve aşık olduğum sektöre giremedim. nerede vasıfsız insan varsa onun bunun yardımı ile girdiler sektöre. aile desen zaten iyi gelmiyor. ben malesef bu hale 3 günde gelmedim.

erken bir ölüm.

beni kendi gerçeğimden kaçmak mahvetti sanırım. olanları olduğu gibi kabullenmek yerine her şeye bir sebep bulmaya çabaladım, kafamda herkesi -kendim de dahil- aklama çabası sonucunda kaçtığım ne varsa beni aşağıya çekti, yüzleştikçe rahatladım, kendimi buldum.

kadınlar, içki, sigara, senelerce yarınlar yokmuş gibi it gibi çalışmak, bi yerden sonra da yarınlar yokmuş gibi itten beter her türlü bokluğun içinde mutlu şekilde yaşamak, alaniaris olmak, deniz tutkusu, karaya bağlı kalmak, bunun farkında olup yaşamaya devam etmek, deniz gören zeytin ağaçları, yarımada, yunanca başta olmak üzere bir çok dilde şarkılar, deliler, hayvanlar, çocuklar..
son noktayı da leyla koydu.

yani kısacası;

(bkz: ben)

akademik hayatim..

beni bogdu bogdu duvara atti. cigliklar, yardim cigliklari allah'in belalari. bir kisi be, bir kisi. ben bu aileden degil miyim ya?? ben bu aileden degil miyim ya!??! bir kisi gelip de napiyosun sen burada demedi.. neredeyiz biz? ayni sozlukte degil miyiz?

gozyaslarim, daha fazlasini yazmaya musaade etmedi.....

kendimi mahvetme görevini üstlendiğim için kendimle gurur mu duysam yoksa bu kutsal görevi başkalarına bırakmamanın pişmanlığını mı yaşasam bilemedim.
kendimi her zaman en hassas noktalarımdan vurmayı seviyorum, kendimi olumlu ya da olumsuz eleştirmeyi seviyorum, kendimi tanıdıkça kendimden daha da soğumayı bile seviyorum.
sevmekten ziyade alışıyorum da diyebilirim.

insanın felaketine katlanmayı öğrenmesi zaman alıyor. bunun için bir süreç gerekiyor.beni mahveden ise elimden gelemeyeceğini bile bile bunun benim suçum olduğunu düşünmek ve verdiğin kararın aklınla mantığın arasında nerede olduğu. onun içinde tam anlamıyla kaybolmak...

beni kendi içsel yolculuğumdaki iç çekişlerim, sızlanmalarım mahvetti.

hayat gerçekten basit, ama biz bunu karmaşık hale getirmek için ısrar ediyoruz. konfüçyüs