sizi ne mahvetti sorusu

beni bu karlı haval... şaka şaka, direkt olarak kendim mahvettim. bir başkası değil.

beni bu güzel havalar mahvetti..

olur gibi olup olmaması.

yanılmayı çok istediğim ama adım gibi emin olduğum bütün meseleler.

arkadaşlar gündelik hayatımda fazlaca "beni mahvetti!, mahvoldum!" diyerek tepki verdiğim çokça olay olur lakin bunların çoğu dalgadır, gülmek içindir. bi su içer, mahvolma hissimi üzerimden atarım. lakin uzun süredir fark ettiğim ve aklıma geldikçe beni mahvolmaya sürükleyen durumlar tam listerini veriyorum. bu mahvolmalar beni sinirimden çıldırtır akabinde.

1) son zamanlarda sıkça sevgili sissy dostumun ex deccal manyak best friends forever'ıdır. beni mahvetti, mahvediyor, dehşete düşürüyor ve sinirimden kafa atma isteğimi hortlatıyor. allah vere de günün birinde yanlışlıkla elime düşmesin.

2) yargı dizisi ceylin ve ılgaz. siz beni 2 haftadır derbeder ettiniz allahsızlar. ılgazın kabızlığına sinir oluyorum genç bir ali rıza.

3) squid game 2. sezon son bölümünün son 10 dakikası. ulan durdurarak 1 saatte bitirdim 10 dakikayı. mahvoldum ben nidalarında bilgisayarın başından kalktım allahsızlar ordusu.

4) deccal eximin narsist olduğunu idrak edişim. bu beni çok ciddi şoka soktu, bu bir tanım değil yani gerçekten karakter bozukluğu olan narsiszimden muzdarip olmuş. bunu da sissy'ciğim ile fark ettik.

5) bonus bir madde, kyt olarak çalıştığım ex iş yerimde bir gün içinde en çok kullandığım cümle "sen bizi mahvediceksin, siz bizi mahvediceksiniz, allah aşkına şu işi mahvetmeyelim!" idi. yaşarken çok tatsızdı ama şuan düşününce çok komikti. onları özlüyorum.

işgalcilerin kurduğu köleci ve yassahçı rejim.

piçleri de kendi kabahatını görmeyip " beğenmiyorsan git" diyor. ya sabır!

başkalarına adanmış hayat..

beni bu güzel havalar mahvetti, böyle havada istifa ettim evkaftaki memuriyetimden. tütüne böyle havada alıştım, böyle havada aşık oldum; eve ekmekle tuz götürmeyi böyle havalarda unuttum; şiir yazma hastalığım hep böyle havalarda nüksetti; beni bu güzel havalar mahvetti.
orhan veli

güvenmek.

gazozsuzluk. evet.

aşırı güven.

kendini canavara dönüştüren herkes, insan olmanın acısından kurtulmuş olur.

zor zamanlar oldu tabii ama bunu mahvolmak olarak yorumlamıyorum.

hepsi bir dersti ve ben her ayağa kalkışımda daha güçlü hissettim kendimi. yani en azından görmüştük yolu yordamı öğrendik.

sonra dönüp dedik ki, bilmek için bazen biraz da mahvolmak gerekir.

efsane olayım diye yemediğim bok kalmadı

boğazım ağrıyor konuşamıyorum
kolum ağrıyor yazamıyorum
sabah kalkmam lazım uyuyamıyorum

(bkz: metin eloğlu) - (bkz: fesleğen susuz)
şiirindeki gibi bir durum

güvenmek.

beni mahveden şey, ertelemelerimdi. cesaret edemediğim kararlar, başlamaktan korktuğum projeler, "şu an doğru zaman değil" bahanesiyle rafa kaldırdığım hayaller. bir şeyleri hep kafamda inşa ettim ama ellerimle bir türlü şekillendiremedim.

harekete geçememek, görünmez ama ağır bir zincir gibi insanı yere sabitliyor. öylece oturuyorsun ve zihninde mükemmel bir gelecek tasarlıyorsun ama onu gerçeğe dönüştürecek adımı atamıyorsun. kendi iç sesinle pazarlığa giriyorsun: "şartlar uygun değil, biraz daha bekleyeyim." ama gerçekte şartların hiçbir zaman mükemmel olmayacağını bile bile bekliyorsun. sonra bir bakıyorsun, zaman geçmiş, fırsatlar elinden kaymış, başkaları senin hayalini gerçekleştirmiş. ve sen hala aynı yerdesin.

beni asıl mahveden şey ise, bunun farkında olup da yine de değişememekti. harekete geçememenin en kötü yanı, zamanla bundan utanmaya başlaman. kendine verdiğin sözleri tutmadığın için özsaygını kaybediyorsun. "ben zaten böyleyim" demeye başlıyorsun, belki biraz da kendini avutmak için.

ama mahvolmak bir yolun sonu değil. en dibe vurunca, artık kalkmaktan başka çaren kalmıyor. bunu kabul etmek zaman aldı ama artık biliyorum: bekleyerek hiçbir şey değişmiyor. mükemmel zamanı beklemek yerine, eksik ve kusurlu da olsa bir adım atmak gerekiyor. çünkü hareket, düğümü çözen tek şey.

onca renk varken kara kara düşündük.

travmaları olup başkasına * travma yaşatan insanlar

sabırla beklemek, hatada ısrar etmek, bildiklerimi görmezden gelip hayale tutunmak.