sokaktan gelen çocuk seslerindeki sınıfsal akustik terör

türkiyelistan'ın kentlerindeki sınıfsal ayrışmanın ve mekansal adaletsizliğin ses biçimidir. . gürültü değil, eşitsizliğin ve yoksulluğun sesidir. isteyen istediği gibi "beton sol edebiyatı" desin. bu terör, bir meta kent üretiminin terörüdür. çocukların değil bence. arada aralarına karışıp top oynamak zevkli oluyor ama.

(bkz: fuları azalt)
babalarının analarının her kentsel dönüşüm var diyene tuzlukla koşmasından dolayı yaşanan terör.*
herkes kolay para, çok çocuk, daha fazla devlet yardımı, kaçak elektrik, belediye dilenciği için yarışırken; sorumluk sahibi bir orta direk ailede hiç görünmüyor bu terör nedense.
bu fikrilerin neden ciddiye alınmaması gerektiği ise başlangıcından belli.

üzerine düşündüren bir başlık. büyürken ailemle hep ortalamanın biraz üstünde semtlerde yaşadım ama siteye göre çocuk sesinin yoğunluğu değişiyordu. havuzlu ya da parkı olan sitelerde çocuk sesi fazlayken, çocuk bakımından tercih edilebilecek olanakları sınırlı fakat fiyatları benzer yerlerde çocuk sesi azalıyor, emekli nüfusu artıyordu. ayrıca çocuklar birbirini çeker, çocuklu aileler sessiz sakin emekli yaşam alanları yerine yine çocukların yoğun olduğu yerlere yöneliyor.

istanbul’da sosyoekonomik olarak daha düşük bir semtte yaşarken asıl dikkatimi çeken çocuk sesinden daha çok anne ve babaların çocuklara camdan bağırması, çocukların yüksek sesle karşılık vermesi ya da aralarında küfürleşmesi gibi davranışlardı.

yani çocuk sesi özelinde net bir ayrım yapılamasa da, gelir düzeyi yüksek semtlerde hava, ses ve görüntü kirliliğinin daha az olduğu açık. istanbul’daki plaza yaşamı ise bu genellemelerin dışında kalıyor bence.

(bkz: analitik söylemleri vajina avcılığıyla itham eden ezik)

bildiğimiz gürültüdür. standart, her yerde olan. ekşi sözlük'te rezalet başlığı açsanız, pembe götlü isyankarlar hariç kimse yazmaz.