son 15 yılda hayatınızda neler değişti

cryptid'lere hediye verdim. evet cryptonomicon iyi bir kitap.. aslında cryptology'de iyi bir yöntem.
ama crypto beni yaşlandırdı..

çan eğrisi denen zımbırtının tamamen dibe inmesini tarlası yanmış köylü gibi oturup izledim.

yeniden yükselecek mi?

yükseldiğinde aynı hevese sahip olacak mıyım hepsi muamma.

ama en belirgin olarak değişen şey hayata bakışım oldu herhalde.

18 yaşında birisi olarak hayatımın son 5 yılından ibaret görebileceğim değişimler aksi halinde henüz kendi varlığımdan bile pek haberdar değildim . zevkle okumak isterim diğer şahısların hayatında neler değiştiğine dair yazılarını . bir 10 yıl sonra ben güncellerim mesajımı.

kimsenin beni anlamaması artarak devam etti.

son 15 yılda uzaya fırlatılan roket gibiydim. arkamda bir çok nodül bıraka bıraka ilerledim ve öyle de devam ediyorum.

çok şey değişse de olayları ayırıp tek tek incelersek esasen hepsinin altında aynı şeyler çıkar.
öylece uzay boşluğunda uçuyoruz gibi. hepimiz yapayalnızız aslında. menfaatler bitince kalanlar el ele tutuşsun bari birlikte savrulalım..

2006'dan bu yana çok şey değişti.
2006 da italya dünya kupasını kazandı ama zidane ın materazzi ye kafası daha çok konuşuldu.
2007 de lisedeyken ilk aşkım diyebileceğim canan'a aşık oldum ve birlikteliğimiz lise bitene kadar 2009'da sona erdi. canan'ı 2009 temmuzunda trafik kazasında kaybettik.
2008 de türkiye, euro 2008 de yarı final oynadı ve ben de o yaz izmir'deydim ve o yaz belki de geçirdiğim en iyi yazlardan biriydi. ayrıca fenerbahçe de şampiyonlar liginde çeyrek final oynadı.
2009 da lise bitti, öss'ye girdik vs derken temmuz ayında tercihlere çok az kalmışken canan'ın haberini aldım ve bütün hayatım değişti ve kendimi uzunca bi süre toparlayamadım kabullenemedim canan'ın gidişini. arada başka şeyler de oldu üniversite kazandım ve 1 yıl gitmedim okula.
2010 da okula başlama kararı aldım. çünkü elimde yapacak hiçbir şey kalmadı ve bitirilmesi gereken bir okul var ve 5 yıl sürdü bitirmem. şehir dışındaydım, sıkılıyordum ama sürekli başakşehir'e gidip geliyordum. zaten okul uzamasının sebebi de buydu.
2011 de mahalleden 3 arkadaşımı 2 ay arayla kaybettim ve o yıl okula bile doğru dürüst gitmedim zaten okul falan umrumda değildi. bu arada fenerbahçe şampiyon oldu ve biraz da tebessüm oluştu. sonra da şike mevzusu çıktı ve yıllarca da onunla mücadele edildi. aklandık ve suçsuz olduğumuz ispatlandı. tertemiz şampiyonuz!
2012 de 2009'dan bu yana yaşadığım olaylardan sonra okulu bırakmayı falan düşündüm. ayrılacaktım. çünkü hiç istemiyordum. içimden gelmiyordu okumak vs. en yakın arkadaşım sağolsun canan'ı hatırlattı ve o olsaydı buna asla müsaade etmezdi dedi. evet gerçekten de böyle bir şeye izin vermezdi.
2013 çok hareketliydi. ülkede gezi parkı olayları yaşandı. memleketin her yerinde protestolar yapıldı. tabi hayatını kaybedenler de oldu. ali ismail korkmaz ahmet atakan medeni ayvalıtaş ve niceleri. yılın sonlarına doğru 17-25 aralık olayı patlak verdi. iktidar ve cemaat sanırım eskisi kadar sevişemedikleri için yatakta ters düştüler ve kriz başladı birbirlerine düştüler. asıl kriz burda başladı. kırılma noktası bu zamandı. (bkz: ayakkabı kutusu) en sevdiğim 2 dizi behzat ç ve leyla ile mecnun final yaptı.
2014 de üniversitede nihan'la tanıştım. çok güzel ve dünya iyisi biriydi. bir çok şey değişti benim için. 2014 yazını nihan'la geçirmiştim hatta dünya kupasını birlikte izlemiştik. almanya brezilya yı silindir gibi ezip geçmişti. kupayı da almanya kazanmıştı. bu arada okul uzadı 1 sene kadar çünkü mezun olmam gereken yılda nihan'la geçirdim bütün yılı.
2015 de uzattığım okulu bitirmem gerekti çünkü daha fazla zaman kaybetmek istemiyordum o şehirde. o yıl nihan'ın da yardımlarıyla kalan derslerimin hepsini verdim ve mezun oldum. okul bitti. nihan olmasa belki de bitiremezdim. bu yıl çok bir olay yaşamadım. en yakın arkadaşım esat 4 yıldır istediği bölümü kazanamayınca ülkeyi terk etti ve bir daha dönmedi. şu an almanya'da ve hala görüşüyoruz.
2016 da mahalleden arkadaşımızın ailesini öldürdüler ve 2-3 ay onunla uğraştık ve hiçbir şey yapamadık. bu yıl sadece beni de ülkeyi de derinden etkiledi. 15 temmuz darbe girişimi olduve kurunun yanında yaşta yandı. subaylığa ve astsubaylığa yeni başlayacak olan bazı arkadaşlarımızı suçsuz yere hapse attılar ve hala içerdeler. kimisi çıktı ve ülkeye küstü kimisi de umudunu kaybetti çıkmak bile istemiyor.
2016'da nihan'la ayrılmaya karar verdik o ciddi düşünelim dedi evlenelim mi dedi ben buna hazır olmadığımı ve bu sorumluluğu alacak kadar cesur olmadığımı söyledim ve birbirimizi kırmadın dökmeden sevgi ve saygı çerçevesinde ayrıldık. hala görüşüyorum kendisiyle. hatta 3 hafta önce bir kahve dükkanında denk geldim.
2017 de işe başladım. bir mali müşavirlik bürosunda muhasebeci olarak çalışmaya başladım. belki kafam dağılır dedim. kendimi işe verdim ve işten başka bi şeyle uğraşmadım. eve falan iş götürüyordum. o derece sardım işe.
2018 de hayatıma yön veren bir şey olmadı ve olduğu gibi devam etti özel hayatım ve sosyal hayatımda bazı gelişmeler yaşandı. bazısı güzel haberlerdi bazısı da kötü haberlerdi. 2018 ekim ayında askere gittim 1 yıl hem de. yedek subay olarak gittim ve anlatılmaz yaşanır denen türden bir askerlikti benimkisi.
2019 da acemilik bitti ve asteğmenliğimin başlayacağı usta birliğim samsun du. samsun beklentimin de çok üstünde bir şehirdi ve aşırı hayran kalmıştım. samsun'da askerlik yaptım ama samsun'dan başka bütün şehirlere yolladılar beni. şırnak diyarbakır ve ankara da onar gün görev kitlediler bana. özellikle şırnak ve diyarbakır beni çok değiştirdi. belki hayatım orda şekillendi. şırnak'tayken ulan burası nasıl türkiye toprağı diyerek geceleri çok sorguladım. ordaki askerler zaten başka psikolojide yanımızda gelen kısa dönem hemşire resmen kayışı kopardı çocuk 1 hafta kendine gelemedi. diyarbakır'da bi yüzbaşının evinde kalıyorduk görev süresi boyunca neyse görev bitti samsun'a döndük. 1 hafta sonra haber geldi. evinde kaldığımız yüzbaşının evine roket atarlar saldırı düzenlemişler ve çok şükür ki yüzbaşı evinde yokmuş ucuz kurtulmuş. askerlik böyle geçti benim zaten bittikten sonra da 1 ay kendime anca geldim.
2020 de bu yılda yaşananları anlatmama gerek biliyorsunuz. ben ne yaşadıysam herkes hemen hemen aynısını yaşamıştır muhakkak. 2020'de kobe bryant ve maradona nın ölümüne çok üzüldüm. ükemizde de izmir depremi ve akabinde covid salgını ve halkın yaşam mücadelesi de her geçen gün zorlaştıkça üzülmemek elde değil.
2021 de felaketler silsilesi devam ediyor. sanırım bu biraz uzun sürecek. kadın cinayetleri, çocuk ölümleri, yolsuzluklar ve bir sürü rezillikler. zaten döviz aldı başını gidiyor. günde 3 kere zam haberleri ve ekonomi yerlerde. iktidar partisi başarısılığını kabullenceği yerde bok atıyor sağa sola. zaten ülke siyaseti de ekonomisi kadar berbat. allah sonumuzu hayırlı etsin demekten başka bir şey gelmiyor. umarım bir gün her şey çok güzel olur.

edit: bu arada bu kadar yaşananların arasında bir kişiyi asla unutmadım. o da canan'dır. onu hala çok seviyorum. her yıldönümünde mezarını ziyaret ediyorum.

dünyanın en tatlı kızı hayatıma girdi.*
bir çok şey daha oldu, ama onun gelişi en büyük, en tatlı, en keyifli, en umut dolu değişiklik oldu.

medeni durumum, rollerim, içtiğim sigara, yaşadığım yerler, hayata bakış açım, tansiyon ilaçlarım, saçımın ve sakallarımın rengi, ne zaman atanacaksin soruları, en iyi 3 arkadasimdan biri ile küsmem.