sözlük yazarlarının söylemek istemedikleri

yine bir girdabın içine bir başına iktirildim ve dönüp duruyorum.

kimse asıl söylemek istemediğini gelip de burada söylemez dürüst olalım değil mi? o yüzden yazın bakalım neler yazacaksınız nutellam ile sallanan sandalyemde oturdum bekliyorum yalanlarınızı.

dile getirmek istemiyordum ama bazı arkadaşlarım tarafından kıskanıldığımı düşünüyorum. ve sanırsam bunun ana nedeni huzurlu birisi olmam, dışarıya o enerjiyi yansıtabilmem.

yoruldum. artık çabalamak istemiyorum. mesela tanrı dedikleri varlık varsa bugün beni güzel bir besi yemine dönüştürebilir. hep hayvanlar mı kurban edilecek?

annemle son ettiğimiz kavgadan sonra içimde bir şeyler bitti ve onu artık eskisi gibi sevmiyorum. ailemle birlikteyim ama sadece ayrılacağım günü bekliyorum, bu da beni iyice duygusal açıdan kimsesiz yaptı.

izmir için tekrar deprem ihtimalinin yüksek olduğuna dair ara ara haberler, profesörlerin adıyla birlikte açıklamaları çıkıyor karşıma. bu sebeple her gece tedirgin uyuyorum. gerçekten yavaş yavaş ölüm düşüncesi daha da ağırlaşıyor içimde. bu endişeme engel olamıyorum. her ne kadar çok sevdiğim bir hayatım olmasa da ilginç şekilde yaşamak istiyorum.

erkekleri de çok seviyorum pek datlılar

yan tarafımızdaki çift daireli apartmanın ilk katında iki tane fatma teyze oturuyordu. ikisininde taban katta her gün çıktığı bir balkonu var. bir tanesiyle sadece selamlasmamiz var. diğeriyle ise her gorusumde konuşmamız hal hatır sormamız olur. bize gelir gider. her geldiğinde biraz daha yaşlanır ve dertlidir. diğerini sadece selamindan ve balkonda oturusundan bilirim. bir kaç ay önce bu fatma teyzenin vefat ettiğini duydum. içim cız etti. ordan geçerken bir süre onu orda hayal ettim. diger fatma teyze ise o da balkonunda oturmaya devam etti. hep aynı yone doğru. bize geliş gidisleri çok seyreklesti. son gelişinde acaba ölecek miyim neyim gibi bir cümle kurmuştu. ben de allah korusun demiştim. bugün onun da vefat ettiğini duydum. meğer onu seviyormusum. her hatir sorusumda bağımız kuvvetlenmis meğer. o kadar üzüldüm ki öldüğüne. şimdi selam vereceğim iki fatma teyze de yok. iki balkon da boş. ve ben o sokaktan her gün geçip o iki boş balkona bakmaya devam ediyorum. düşündükçe içime bir hüzün basıyor.

zamanı gelince öğreniyorsun;kimse seni senin onu sevdiğin kadar sevmiyor,kimse senin kadar ince düşünmüyor,kimse senin gibi uykularını bölmüyor,kimse sen kadar üzülmüyor.
ve filmin sonunda;kimse, kimse için ölmüyor.

söyleyemiyorum ama yazabilirim.

çok sevdiğim bir arkadaşım bu dünyadan ayrıldı bugün. odtü birinci sınıftan beri ara ara kesilmiş ama hiç eksilmeden sürmüş, her görüştüğümüzde onca zaman geçmemiş gibi sarıldığımız, konuştuğumuz, güldüğümüz, içtiğimiz; gençliğimin tanığı... göçtü gitti. çok erken gitti.

sıra sıra gözümün önünden geçti günlerimiz; anfi sıraları, buklet kavgaları, eymir gölü piknikleri, kökleyerek dinlediğimiz jazz seansları, ortak projelerde yükü omuzlarıma yüklemesi, paylaşılan gauloises'lar, atölyemi ilk açtığımda verdiği destek, duvarlarına astığı resimlerim, cumartesi günleri annesinin elinden yediğimiz köfte/patates kızartması, yanında illaki içtiğimiz kırmızı şaraplar, yemek sonrası üşüyünce giydiği pembe salaş hırka, nezaketi, empatisi, sevgisi, kucaklamaları... hepsi, hepsi...

bugün günaydın tanımında tam da "kış geldi kapıma dayandı, acaba bir bahar daha görebilecek miyim?" derken nereden bilebilirdim onun artık hiç bahar göremeyeceğini.

çok özliycem seni fuatçım, çok... yakındır buluşmamız.

söylenecek bir şey kalmadı hayırlı cumalar

iyiyim demek istemiyorum. kimse bana nasılsın diye sormasın.

artık havaların kendine bir çeki düzen vermesi lazım. bir sabah havalar buz kısa kollu ile donuyoruz sonra uzun kollu ince bir kazak giydiğimiz zamanda yanıyoruz. dünya ile güneşin artık bu konuyu tatlıya bağlaması lazım. yoksa güneş ve dünyaya bir çok söylemek istemediğim şeyleri dile getirebilirim.

sen benim kaç defa uykumu böldün,
kaç gece uykusuz bıraktın beni,
kaç şafak karşıladım seninle sensiz, hesap ver!
hesap ver...
ayrılığın hesabını bileyim.
çareyi kadehlerde arasam,
alıp başımı dağlara çıksam,
bir daha hiç görmesem seni,
gözlerine bir daha hiç bakmasam
unutmaya yetecek mi?
~metin vural

ben sandım ki; neyse boşver yanılmışlığın bahanesi olmaz.

söylemek istemediğim bir şey yok, söylemem gerekirse söylerim zaten çekinmem.

söylemek istemediğim ne varsa
hepsini söylemedim.

çok şükür her şey içimde kaldı.

açtırman ötüyü

söyletmen kötüyü...

not: ötü bir cins horoz şekeri

sen de göt 6na gittin
ben de göt 6ma gittim.

şöyle oturup yüzüne karşı söylemek istemediğim şeyler var.