spor salonunda gelen ben ne yapıyorum hissi

bu sene hayatımda ilk defa bir spor salonuna kayıt oldum ve yaklaşık üç ay boyunca haftada 4 gün düzenli olarak kardiyo ve fitness çalıştım.

şimdi bir kere efenim spor yaparken vücut serotonin salgılıyor, yok kendini çok iyi hissediyorsun, ay ama çok tatlı bir yorgunluk bu v.s durumları bende işlemedi. benim tek hissettiğim solunum sistemimin sindirim sistemim ile yer değiştirdiği idi.

hayır etrafa bakıyorum kızlar kikirdiyor, şakalaşıyor, hocayla flörtleşiyor, erkekler zaten basmışım aminoasiti modunda, testosteron tavan, aynada sürekli kaslarını izliyorlar. lanet olsun bitse de gitsem diye seriye bağlamış şekilde hareketleri yapan bir ben varım.

25 dakika o eliptik bisiklete binince insan bir hayatı sorgulama başlıyor zaten. muhtemelen nefesi götümden almaya başladığım için beyine oksijen de gitmiyor, ne yapıyorum ulan ben burada gibi bir his vuku buluyor bünyede. o kadar saçma ki yaptığımız şey. anasını satayım kendimizi doğadan koparıyoruz. hayatımızı kazanmak için sabahtan akşama kadar bilgisayar başında oturuyoruz. gideceğimiz her yere araçla gidiyoruz. yürüyen merdivenler ve asansörlerle iki basamak bile çıkmıyoruz. ondan sonra vücudumuz çalışsın diye kendimizi yerin altına kapatıp saçma sapan aletlerde yürümek için para veriyoruz.

buradan hiç bir şey söylemeden terk ettiğim spor hocama sesleniyorum. hocam sorun sende değil bende.

bu hisse daha yakınım.

ben buraya ait değilim duygusu...

salonunuzu değiştirebilirsiniz. veya sporu bırakınız. orada bulunma amacınızı hatırlayınız.
belirlediğiniz bir hedef yoksa, hedef koyun öyle spor yapın. ne diyim. aksi takdirde çekilecek çile değildir.

ayrıca o koşu bantlarında, bisikletlerde fazla oyalanıyorsunuz dostlarım. pestiliniz çıkana kadar değil 15 dakika ayırın.

önyargılarımı değiştirmek istiyorum ama değişmiyor. tuhaf bir gerilim var bu salonlarda herkes çok önemli bir toplantıya katılır gibi büyük bir ciddiyette çalışıyor. ne için abi kıçını başını oynatmak için bu kadar ciddiyete gerek var mı? bir de dikkatim dağılıyor herkes deney faresi gibi görünüyor komik duruyoruz kesinlikle. ben üşengeçliğim için bir ceza verdim kendime evde yapamıyorum o zaman gidip geleceğim bu kadar. fakat ne yaptigimida anlamiyorum kendimle saçma sapan boğuşuyorum. nereye koşuyorum ne yapıyorum diye düşünürken eve daha büyük sinirle dönüyorum. gözünü yediğim bağımsız sahil yürüyüşleri.. insan görmek istemiyorum ben bence.

bana gelmeyen histir. çünkü naptığımı biliyorum amacımı biliyorum, hedefimi biliyorum ve azimle çalışıyorum.

#3350631

antrenmana konsantre oluyoruz. bu kadar.

etrafta salınan ve her biri, kişiye "lan ben bunun yarısı kadar olsam burda mı vakit kaybederim, bu nedir arkadaş.." diye düşündüren anlardan sözediliyor sanırım..!

hiç spor salonuna gitmediğim için yaşamadığım his. çünkü bende irade ya hep ya hiçtir. spor salonuna üyelik alsam götümü kaldırasım yoksa bile gitmem. ama canım isterse evde bile karın kası yapabilirim ki yıllar önce yapmıştım. ah eski günler. hayır ağlamıyorum, gözüme yağlarım kaçtı.