stv dizilerindeki evlenince şerefsizleşen adam modeli

eski dizilerdir bunlar. yaklaşık 20 yıl öncesine aittir. kimi yayınlandığı dönemlerde izlenmiştir, kimiyse sonradan fark edilmiştir. her bölüm farklı ortam, karakter ve aksiyonlar olur; bölümün sonunda ana karakter ölür ve dizi/film biter. oyunculuklar ve müzikler iyi olduğu için, süresi de kısa olduğu için yoklukta izlerdik. kıssadan hisse tadındalardı. kararında bir korku ve gerilim hissi de verirlerdi, yalan yok. bu dizilerde çokça işlenen karakter tiplerinden biri evlenene kadar melek gibi takılıp evlendikten sonra içindeki canavarı ortaya döken erkektir. bu net değişim karakterin konuşma tarzından kıyafetine dek yansır, hissedersiniz o şeytanlaşmayı.

evlilik öncesi cicim ayları vardır ve erkek karakterimiz mülayim, mahçup tavırlar takınıp nişanlısına sevecenlikle yaklaşır. inşallah maşallah sözcüklerini dilinden hiç eksik etmez. sakin ruhlu kadınımız bundan memnundur. yüzler gülüyordur.

evlendirme dairesinde evlilik gerçekleşir ve adamımız çirkefleşmeden önceki son saf temiz gülümsemelerini etrafa saçmaktadır. umut ve mutluluk hâli devam etmektedir. ve aradan biraz zaman geçer, tartışma dolu günlerle birlikte adamın gerçek yüzü ortaya çıkar. bu farklılaşma bize hararetli bir diyalog yoluyla verilir.

(kadın: k, erkek: e, mekân: genelde eski püskü küçük bir evin isli duvarlara sahip odası)

k: ya cemil kaç kere söyledim sana içme şu içkiyi. evimizin beti bereketi kaçıyor. namaz kıldığım evde içki içilsin istemem.

(gerilimli müzik girer)

e: lan karı, çok konuşma da git rakı getir bana. namaz kılmayı çok istiyorsan babanın evine gidersin kılarsın. ne oldu yemedi mi?

k: cemil yapma böyle, bak ne güzel evimiz barkımız çocuğumuz var. rızkımızı böyle dünyevî zevklerle bitirme.

e: (bir hışımla ayağa kalkar ve karısına saldırır) lan çok konuşma dedim sana uyuz karı! sana ne lan benim içkimden kumarımdan? içiyorum lan! git yat zıbar hadi! (çat pat çat pat dayak sesleri)

devamında ruhâni ve acıklı müzik girer, araya girip babasını sakinleştirmeye çalışıp başarısız olmuş küçük çocukla annesi birbirine sarılır ve ''yüce rabbim bizi bu dertten kurtar, sana sığınıyoruz'' dercesine ağlarlar. sahne de biter burada.

nice usta oyuncu oynamıştır bu acı, gerilim ve korkuyla yoğrulmuş sahneleri. hepsini görünce bayağı bir şaşırmışızdır. ''bu adam da mı buralardan geçmiş be!'' demişizdir. işte bu sahne de bu bir zamanlar zaman zaman izlenen dizilerin küçük bir parçasıdır. insanın iyiden kötüye geçmesinin yalnızca bir an sürebileceğine felsefî bir bakış açısı getirmiştir bu sahneler. gerçekçidir. vardır böyle şerefsizleşenler. siz siz olun şerefsizleşmeyin, şerefsizleşenleri uyarın efendim.

hala var boyle diziler.

oglum tespitin cok iyi de cok uzun yaziyosun lan.

hani sey gibi, cok iyi bi espri yaparsin, 2 saat uzatirsin ya hani anladiniz mi diye.

lan anladik, daha ne uzatiyosun. evet.

(bkz: emeğe saygı artı rep)