synecdoche new york

başrollerini philip seymour hoffman ve samantha morton gibi muhteşem sanatçıların oynadığı charlie kaufman'ın yönettiği 2008 yapımı, tanınmış bir tiyatro yapımcısının yeni oyunu için new york'un bir eşini tiyatro seti olarak inşa etme projesini konu alan baudrillard'ın simulacra tezinden esinlenmiş bir film.

yönetmen charlie kaufman'ın neredeyse tüm diğer filmleri gibi ölüm anksiyetesi ve kendini gerçekleştirme konuları üzerinden yürüyen bir film. kendim de aynı konularda anksiyetik davranışlar göstermiş biri olarak charlie beyefendiyi çok iyi anlıyorum bu konuda. spoiler da vermeden filmi nasıl bulduğumu biraz anlatayım. film gerçekten çok üst düzey bana kalırsa, yalnız bu tarz felsefi konular veya sanat filmleri ilginizi çekmiyorsa size göre değil ne olduğunu bile anlamak çok zor çünkü çoğu zaman. çok fazla sürrealist öge var.
şimdi spoiler talk

en az kendi hayatımdan sıkıldığım kadar izlemekte zorlandığım ama boğulduğum kanın tadına da doyamadığım, bilmem kaçıncı* kaufman filmi. kendisi de tam olarak öyle yapıyor aslında, o yüzden inatla izliyorum zaten.

"kafanın içindeki karmaşayı çözmeye çalışmak yerine, ona karışarak bu dertten kurtulmak" bana gelişi. aslında varoluşsal bir kabullenişin açık göstergesi. içerisinde cımbızlanabilecek çok fazla muazzam replik barındırmakta olan filmin tüm özetini ise cenaze sahnesindeki malum monolog veriyor şayet anlamakta zorlandıysanız. bir delinin haykırışından sonra hafızamda yerini aldı kendisi.

tüm detaylara hakim olabilmek için üç kez izlenmesi gerekebilir ama yapabileceğimi sanmıyorum. hayatımı da üç kez yaşayamam hem. iki kez de. şu anki de şaibeli.