tahammülsüzlüğün artması

son zamanlarda insanların tahammülsüzleştiğini gözlemiyorum. mücadele etmekten çok, hiçbir şey yapamazsam gider intihar ederim düşüncesi sandığımdan daha fazla hakim. bunu 12 yaşındaki bir çocuktan bile duymuş olmamla birlikte dünya gözüme farklı görünmeye başladı.

katıldığım bir tespittir. eskiden daha çok insan severdim ki hala seviyorum. ama eskiye oranla artık tahammül edemiyorum. dışarıya çıksam illa uyuz olacak insanlara denk geldiğimi düşünüyorum.

insanların çoğu geçim sıkıntısı yaşadığını göz önüne alırsak stresinde çoğalması ile yaşanılan durumdur.

doyumsuz açgözlü insanların yüzünden.

en büyük sebebi ekonomi bence. geçimsizlik insanı özellikle de ailesi varsa daha sinirli yapabiliyor. tabi durum her tahammülsüzlük tepkisini örtmez. bazıları psikolojik olarak cidden delirmiş. kafasına esince birini dövüyor veya öldürebiliyor? ruh sağlığı tehlike yayanlar topluma bulaşan pire gibi. birinde başladı hop diğerine de sıçramış.
bakınca çoğu cahil bu yüzden özgünlük yerine özentiliği tercih ediyor.
tarihi dizileri kafasına tencere takıp elinde kepçe ile izleyen mi yoksa kılıçlara özenip sokak ortasında kılıçla saldıran mı?
bakın dizi tarihi ve insanların o sahnelerden kaptıkları? bunlar özürsüz özürlü. tedavi görmeleri gerekiyor.
benim tahammülsüzlük seviyem kendini yetiştirmemiş ve geliştirmemiş insanlara. o kişileri anında silerim. dil doğru, duruş dimdik, karakter oturmuş olacak. o kadar yıl boyunca soluduğun havanın, boğazından inen yemeklerin hakkını vereceksin. veremiyorsan benden uzak duracaksın. aptal veya salak ve basit insanlara tahammül edemiyorum çünkü...

stresle alakalı,bende de aynı durum var maalesef.

yaşama olan keyif isteği azaldıkça sanıyorum ki tahammülsüzlük de beraberinde artıyor, hani zaten yaşamaktan keyif almıyorum diyorsun bir de neden bu insanlara tahammül edeyim ki diye geçiriyorsun içinden.

ha şimdi bu durumun, yani yaşamaktan keyif alamamayı "şımarıklık" olarak görmeyiniz rica edeceğim, benim keyif alamama durumu genel olarak, mutlu anları yaşamanın ve mutlu anları yaşama ihtimaline karşı da olan bir durum. yani hayattan baştan aşağı keyif alamamak hali.

haliyle insan böyle hissedince diyor ki, "neden tahammül edeyim ki?"