toplumumuzdaki karşıt görüşlere tahammülsüzlüğün nedenleri

fakirlik, doğu ile batı arasında kalmışlık, ortalama eğitim düzeyinin düşük olması, akdeniz insanına özgü fevri ruh hali.

konuşurken düşünmemesi , hele de çok okuyup fikir üretememesi bu ikinciye tahammülüm nerdeyse hiç yok. doğru ve mantıklı olan tüm karşı görüşleri dinlerim bu arada.

bizzat kişinin kendisini tanımaması ve anlamamasından kaynaklanır. kendisini anlamaya ve zihninin sınırlarını esnetmeye çalışan insan bu süreçte haricine karşı da tecrübe ve fikir edinir. evrim gibi bir şeydir aslına bakılırsa. toplumumuzun çoğunluğu bu kategoriye giriyor maalesef. bu da hayatın her sahnesinde karşımıza çıkarak bir şekilde olumsuz olarak etkiliyor.

karşıt görüşün başarısızlığa uğramış olmasından olabilir.

bu çok çok uzun vadeli bir alışkanlıktır. bu kültür çok uzun vadede edinilir milletlerde. eleştirme kültürü, dinleme kültürü vs.

çünkü biz rönesansını reformunu yaşamamış bir milletiz.

yani bir iktidara devlete veyahutta aileye bağlanamaz.

eğitim seviyesinin düşük olmasından ve insanların kendilerini geliştirmemesinden kaynaklanan her şeyi en iyi ben bilirim düşüncesi. kişi her şeyin en iyisini, en doğrusunu bildiğini düşündüğü için karşıt görüşleri anlamaya çalışmadan reddeder.

tamamen geçmişten gelen bir algı olduğunu düşünüyorum. senin gibi düşünmeyen herkes düşmanındır. tehlikelidir.

kısa ve net olarak açıklamak gerekirse:

(bkz: cehalet)

sırf toplumumuza özgü bir davranış olmamasıyla beraber söylemek isterim ki aynı tür yada benzer özelliklere sahip olmamız da bizi büyük bir topluluk yapar. lakin bu topluluk kelimesini şöyle iki görece topluluğa ayırmak istiyorum, karşıt görüşlere tahammül edemeyenler ve bunlara tahammül edemeyenler. bu toplulukların alt başlık toplulukları da vardır, fakat yazıyı o denli uzatma niyetinde değilim. gelelim bu tahammülsüzlüğün nedenlerine, hepimiz düşüncelerimizin esiriyizdir ve kimi düşünce biçimleri daha ben sınıflıdır bu sebep ile aksi düşünceleri sevmez, istemezler. bu durumu çok abartan * kişiler genelde göze batıp irite etse de muhakkak herkesin tahammül edemediği bir karşıt görüş/düşünce olmuştur. sabrın sonu selamettir, bak sabırsızlık nasıl irite etmiş ve normal sözlükte başlık haline getirilmiş bir sorun olmuş... zihin eğitilebilir isteyerek yada istem dışı. isteyerek eğitmek sizi daha açık bir zihin sahibi yapar ve hatalı eğitimi düzeltme yada hatayı düzeltme eğilimi sergiler, biraz da iç huzur sahibidir. istem dışı eğitim ise çevrenin önemli bir rol oynadığı, daha kapalı bir zihindir eğer eğitilebilir olduğu öğretilmez ise "mee mee!" diye dolanıverir vallahi!

tabi insanlar medeni olarak birbirlerini dinlemeli, karşılıklı bir şekilde fikirlere saygı duyarak istişare etmeli.

ama o kadar salak saçma fikirler, beyinsiz insanlar var ve onların bu durumu herkesi etkiliyor ki insanın fırın küreğini o malın ağzına sokası geliyor! *

insanın ezberleri, dogmaları ona hayatta bir perspektif sağlıyor. ezber bozan görüşler yüzünden konfor alanından çıkmak istemiyor.

bir arayış ve veya tercihten ziyade öğretilmişlerle kendini belirliyor. daha da kötüsü kendisini sadece karşı olduğu şeye göre tanımlayabiliyor. aslında karşıt olduğu olmasa onun yokluğundan doğacak boşluğunu doldurabilecek müktesebata sahip değil.

cahillik demek istemiyorum. çünkü hiç bilmeyen kadar yarım yamalak ezberlerle konuşan papağan da bol bizim toplumda. zaten bu yarı cahiller cahilden beter. bak cahil bile olamamışsın. cahilin yarısısın. düşün bunu biraz, uzun sürecek biliyorum ama düşün.

toplumumuzda insanların tartışmasının tek amacı fikrini karşısına kabul ettirmek. her iki taraf da kendi dünyasının promosyonunu yapan radikaller olunca rasyonel söylemler yerine tartışmayı boğan gülünç sözler havada uçuşuyor.

ad hominem, whataboutism ve argumentum ad populum sağolsun tahammülsüzlük ata sporumuz oluyor haliyle.


edit: mobilden yazarken imlâyı katletmişim.

bir şeyin görüş olabilmesi için mantıksal bir düzleme oturtulması gerekir. mesela toplumların en büyük sorunu birlikte yaşayabilme sorunudur. bu sorun üzerine zibilyon tane eser yazılmış. ama sen kalkıp ezberlediğin davranış kalıplarıyla ve dogmalarla senin için çizilmiş yolu görüş sanıyorsan, bunu da sesini yükselterek karşındakine zorla kabul ettireceğini sanıyorsan yanılıyorsun dostum. böyle "görüşlere" zerre saygı duymuyorum. anadolu'nun cahil halkına boşuna çomar demiyoruz. bu topraklarda jakobenlik iş yapar. aksi takdirde eski bir iett şoförünü ülke başına getirir ve ebenin bir tarafını tersten görürsün. mantık temeline oturmayan hiçbir görüş saygıyı hak etmez.

cehalet

kimse kimseyi dinlemiyor ki, karşısında birinin durması ona itiraz etmesi için çoğu zaman yeterli

şahsi tahammulsuzlugum kişinin savunduğu şeyi yalapsap duyup savunması. konu her şey olabilir. bilgi eksikliği başka duyduğunu satmak başka. insanları salak yerine koymak kimsenin haddi değil. toplum olarak zor bir dönemden geçiyoruz. genel tahammulsuzluk bununla ilgili olabilir.

kişisel görüşüm olarak çünkü bizde düşünce bir tarafın belirtisi ve o tarafta fanatik eğilimlerin kümesi.

bizde düşünce geliştirilebilen bir şey değil taraf olunan bir şey.

kendi görüşlerinden olmayan herkes cahil, aptal, namussuz, vatan haini gibi şeyler olabilir.

çünkü bu toplum o karşıt görüşlülerin elinde heba oldu gitti. ve biz diğer karşıt görüşlüler olarak ağız dolusu sövüp saysak da kelimeler o kadar kifayetsiz kalıyor ki oturup ağlıyoruz bazen. bazen, mesela oy sandıkları açılırken, saç baş yoluyoruz vs.

herkes her şeyi biliyor.

düşünceyi geliştirme yollarını ve sözel olarak kendini doğru ifade etmeyi okul öncesi dönemden itibaren çocuklara kazandırmak gerekiyor.

konuştuğu kişinin de kendisi gibi bir birey olduğu ve birey-sel olarak kendi düşünceleri olduğunu kavramak için empati yeteneğini ve temeli sevgi olan diğerine hoşgörü göstermeyi çocukken kazandırmalıyız.

karşısında konuşan insanı doğru dinleme yani doğru iletişim kurma becerisini ilköğretim yıllarında yerleştirmek de eleştirel düşünme becerisini kazandırmak kadar önemli.

yaşlı köpeğe yeni numara öğretemezsin demişler ama ben daha olumlu bir ifadeyle ağaç yaşken eğilir önümüze bakalım diyorum.

politik olarak etnik veya dinsel açıdan bölünmüş olabiliriz. bunun etkileri başlı başına önemli ama çocukları bekleyen gelecekte eskisi gibi kas gücüne dayanan emek yapısı yerine iletişim odaklı, çok kültürlü, global bir yapı olduğundan klişe ifadeyle şirket kültürüne veya takım çalışmasına adapte olamıyorum diyenler gelecekte işsiz kalacak.

yapay zeka bir çok iş kolunu zaten öldürecek. hiç değilse yaratıcı düşünen iletişimi yüksek çocuklar yetiştirebilirsek belki bu kurtlar sofrasında diğerlerine yem olmazlar.

eğitim, kültür, gelenek, inanç gereği bireyselleşemiyoruz. olayları, durumları, fikirleri kendimize göre düşünüp değerlendiremiyoruz. çocuk gibiyiz. fazla duygusal ve mantıksızız. o yüzden allah babanın dünya temsilcileri , devlet ananın yöneticileri, reis... hiç olmadı muhtar.. o da olmadı hemşehrilerin buluştuğu kahvedeki zengin müteahhit bizi mıncıklayıp hamur gibi yoğurup şekil veriyor. güç ve zenginliğe kayıtsız şartsız itaat ediyoruz. en ufak farklı fikir tüm ayarlarımızı bozup kendimizi güvensiz ve tehdit altında hissetmemize neden oluyor. tahammül etmek bir yana tümden yok olsun da rahata erelim istiyoruz. herkes bize benzesin, herkes aynı olsun. en güvenlisi bu çünkü. demokrasiyi geliştirenin karşıt fikirler olduğunu, özgürlükler garanti altına alındığı oranda özgür yaşayabileceğimizi anlamaktan çok uzağız.