1.
büyük bir kedi dostunu daha öğrendim, tanburi cemil bey'i. kendisi klasik türk müziği icrasında çığır açan büyük bir sanatçıdır. armudi kemençe, keman ve lavta sazlarında harika bir yetkinliğe sahip olmanın yanında tanbur icrasında deha olduğu bilinir.
hatta müzik uzmanları klasik tanbur icrasını cemil bey'den önce - cemil bey'den sonra diye ikiye ayırırlar. onun melodisinin bir kısmını bir sokak çalgıcısı çingeneden duyduğu rivayet edilen çeçen kızı adlı bestesi yayılınca dönemin tutucu müzisyenlerince yerden yere vurulmuştur. oysa günümüzde klasik türk müziğinin en kıvrak, içli eserlerinden biridir.
gelelim kedi konusuna.
mesut cemil, babasının yaşam hikayesini ve sanatını anlattığı 'tanburi cemil'in hayatı' adlı kitapta ilginç bir konuya değiniyor. tanburi cemil'in kedileri çok sevdiğini, her gün onlarla uzun süre oynadığını, hüznü ve neşeyi onlarda bulduğunu, her birine muhakkak güzel bir ad taktığını söylüyor.
bir de soylu ve cins kedilerden çok, yiyeceklerini kendi güçleriyle elde eden sokak kedilerine müptela olduğunu. esasen cemil bey de böyleymiş, kendi işini kendi görmeyi sever, mecbur kalsa bile kimseden bir şey istemezmiş. kitabın hüzünlü olduğu kadar muhabbetli bölümünde, diyor ki yazar:
cemil bey, yoksulluk ve sıkıntılarla geçen kısa ömrünün son günlerinde verem hastalığıyla mücadele ederken, artık yatakta yatamaz olmuş. koltukta dinlendiği zamanlarda üzerinde uyumak için yer kavgasına tutuşan dört kedisinden her birini göğsünde uygun yerlere yerleştirir, onlar rahat edince huzura kavuşurmuş.
üstadın kendisi gibi bir kedi dostu olan oğlu mesut cemil ve kedisi:
hatta müzik uzmanları klasik tanbur icrasını cemil bey'den önce - cemil bey'den sonra diye ikiye ayırırlar. onun melodisinin bir kısmını bir sokak çalgıcısı çingeneden duyduğu rivayet edilen çeçen kızı adlı bestesi yayılınca dönemin tutucu müzisyenlerince yerden yere vurulmuştur. oysa günümüzde klasik türk müziğinin en kıvrak, içli eserlerinden biridir.
gelelim kedi konusuna.
mesut cemil, babasının yaşam hikayesini ve sanatını anlattığı 'tanburi cemil'in hayatı' adlı kitapta ilginç bir konuya değiniyor. tanburi cemil'in kedileri çok sevdiğini, her gün onlarla uzun süre oynadığını, hüznü ve neşeyi onlarda bulduğunu, her birine muhakkak güzel bir ad taktığını söylüyor.
bir de soylu ve cins kedilerden çok, yiyeceklerini kendi güçleriyle elde eden sokak kedilerine müptela olduğunu. esasen cemil bey de böyleymiş, kendi işini kendi görmeyi sever, mecbur kalsa bile kimseden bir şey istemezmiş. kitabın hüzünlü olduğu kadar muhabbetli bölümünde, diyor ki yazar:
cemil bey, yoksulluk ve sıkıntılarla geçen kısa ömrünün son günlerinde verem hastalığıyla mücadele ederken, artık yatakta yatamaz olmuş. koltukta dinlendiği zamanlarda üzerinde uyumak için yer kavgasına tutuşan dört kedisinden her birini göğsünde uygun yerlere yerleştirir, onlar rahat edince huzura kavuşurmuş.
üstadın kendisi gibi bir kedi dostu olan oğlu mesut cemil ve kedisi:
devamını gör...