tanrının agresif olması

yalnızlıktan ileri geldiğini düşündüğüm sorun. düşünsene tanrısın ve gazabınla meşhursun. ben bizi korkutan değil kucaklayan yanağımızdan makas alan bir tanrı isterdim.

hiç kimse:
tanrı: adamı hasta etmeyin yemeyin diyorsam yemeyin işte o elmayı!!:@:@@

"daddy chill" diyesim geliyor kendisine

böyle yersiz başlıklar açan kullarım olsa ben de agresif olurdum diye düşündürendir.

kullarına ilenir de üstelik: (bkz: ebu leheb’in elleri kurusun).

yapma,yakarım.
(bkz: pasif agresif kişilik bozukluğu)

tanrinin gazabina ugradigim anlarda istedigini elde edemeyince hircinlasan bir cocugun kendini kanitlama istegine benzettigim davranislar sonucudur. mizani bozan en ufak bir gunah kulun cehennemde cayir cayir yanmasina sebebiyet vermekte, bunca zaman tanrisini memnun etmeye calismis "iyi" kul azicik gunah islemek icin firsat buldugunda vari yogu elinden alinmaktadir. ilginctir ki sorgulamani da istemez. cunku seytan da sorgular. sorgulayan ve zihninin farkinda olan insanlari dehsete dusuren bir ote dunya distopyasi ise sevabi agir basinca cennete giden insanlar olumden sonraki yasamlarini mutlu ve sorgusuz degerlendirirken cehenneme gidenlerin seytanla raki sofrasinda felsefe tartisacak olmasidir. dusun yani, insanin gelismisliginin getirdigi bir sonucu, zekani kullanarak sorguluyorsun ve bu tanrinin hosuna gitmiyor. madem durum bu, neden insanin zekasinin farkina varacagi kadar gelismesine izin verdin o zaman?

tanri narsist biri gibi geliyor bana. bilemiyorum altan.