tatminsiz insanlar

var böyleleri. neden böyleler açıkçası anlamıyorum. ne bu arabesk anlayışı onu da anlamıyorum.
sağlığın yerinde, işin gücün iyi kötü var, ülkende savaş yok, açlık yok kıtlık yok, * bi telefonla tüm hizmetler ayağına kadar gelebiliyor, hayatında seni seven sana değer insanlar var belki iyi bir kadın/adam var. kısaca varda var işte.
yook ama illa bi bokluk çıkartması lazım bu insanların. en güzel anlarda bile ortamın enerjisini düşürmeleri lazım. herkesi kendileri gibi depresif yapmaları lazım yoksa aman amann insanlar azıcık mutlu olur azıcık andan keyif alır falan allah korusun. onlar çok mutsuz ya herkesi öyle mutsuz yapmaları lazım.
güzel bir manzaraya bakarken bile offlayıp pufflarlar.
güzel bir yemekte bile yemeğin kenarı azıcık yanmış olsun "ooff bune biçim yemek böyle?!" diye söylenmeye başlarlar.
onları düşünüp hediye alırsınız veya kendi elinizle bir şeyler yaparsınız çok istediği bir eşya olsa bile şurasında şuyu var burasında buyu var demeye başlarlar.
ben çarpışan arabalara binip de "çarpma bana istemiyorum." diyeni gördüm. kaşlarını çatıp bakıyordu falan. hasta mı bu insanlar ne menem anlamıyorum.
tabii insan her şeye de eyvallah dememeli. daha güzel şartlarda yaşama imkanı varken elindekilerle yetinmek bazı durumlar için aptallık olabilir. ben bunlardan bahsetmiyorum. ben şükürsüz insanlarlan bahsediyorum. her durumda olumsuz bakan ve sürekli kötü enerji üreten insanlardan bahsediyorum.
mesela şöyle örnekliyim:
orta halli bir işi vardır belki seviyordur bile ama bir üstüyle araları biraz bozulsun hemen "yok bu iş bana göre değil hemen gitmeliyim burdan zaten hayalimdeki iş bu değil kendimi kandırıyorum ben." demeye başlarlar.
ya da hayatında düzgün giden bir ilişkisi varken,
"off sıkıldım bunaldımm... aa şu kaan değil mi yaa... ne güzel spor arabası var atar beni de bi yerlere gezip tozarız..." diye ilişkisini bitirir. tercih ettiği kaan züppesi de bi kaç ay takıldıktan sonra bırakır gider ama bu arkadaşımız yine karşı tarafı veya çevreyi suçlar.
" karşıma doğru insan çıkmıyor zaten off... bu devir ahh bu devir yalan sevdaların devri sevgili günlük." derler. *
erkek versiyonuna bakarsak aşağı yukarı böyle bir senaryo olur.
"off sibel de ne güzel kız yaa... fiziği on numara... takılırız belki eğleniriz..." diyip ilişkisini bitirir falan filan yine aynı sonlar aynı şikayetler.
sonra neden mutlu değilim hayat neden bana adil davranmıyor. hayat davranıyor sen kaşınıyorsun tatlı kardeşim.

kanser eden tipler.
hevesle gidersin bi yere alırsın onu da yanına aldığına bin pişman olursun her şeyi şikayet eder asla memnun olup zevk almaz hele havalar sıcaksa naneyi yemişsinizdir.

bu insan babaannem ve ben onu tatmin edeceğim diye kendimden çok şey verdim.
bir gün yemeği kendisi yaptı, yemek azıcık tuzlu olmuş ona göre bana dedi ki : "keşke yemeği sen yapsaydın, kendim yaptığım için kızamıyorum. sana kızardım en azından." bu nasıl bir kafa yapısı anlam veremiyorum ya.. gerçekten bu kadar memnuniyetsiz yaşamak çok zor. hem kendini hem de beni çok zora sokuyor.
dün dış kapıyı lavaboda olduğum için geç açtım, beni aramış ama lavaboda olduğum için haliyle duymadım, bugün de annemi arayıp : "kızını arıyorum açmıyor, rahatsız etmeyeyim sizi." demiş.. şok oldum.. ben aradım : "babaanne lavaboda telefonu nasıl açabilirim, daha sonra aradığında da babamla konuşuyordum." dedim bana dediği şey : "fazla konuşma, uzatma hadi bay bay." ay nasıl insanlara karşı sabrediyorum bir bilseniz. ağzımla kuş tutsam yaranamıyorum şaka gibi... ve işimin olduğunu bile bile bunu yapıyor
..

zor bir karaktere sahiplerdir. kendilerinden çok yakınları için daha zor olduğunu düşünüyorum. yanındaki insan mutlu etmek için sürekli öneri sunmak. insanı yoran bir karakter.

beni tatmin edecek şeylerden çok uzak olduğum için bu durumun içindeyim. ama tatmin olduğumda daha da katlanılmaz bir karakter oluyorum. iki ucu çikolatalı çubuk kraker...

hic 1 seyden tatmin, memnun olmayan insanlar.

genelde kadinlar boyle olur.