21.
tembellik bulaşıcı bir hastalıktır.
herhalde tembel arkadaş kadar da insanı aşağı çeken bir şey yoktur.
neler neler yaşadım bu hayatta ne olursa olsun finalde hep işlerime koşturur kendimi asla salmazdım.
normalde akşamları ders çalışır, geceleri de işimi yaparım. eskiden tanıdığım bir arkadaşım yedi aydır hayatıma tekrar dahil olduğundan beri, yaptığım bazı işleri bile eskisi kadar pratik yapmadığımı fark ediyorum.
kız öğleye kadar yatıyor. o kalkıncaya kadar ben bir günlük iş yapıyorum. uyanıyor kahvaltı falan derken saat oluyor 15:00. sonra oturup oyun oynuyor, yemek zaten yapmıyor.
sözde bana, "elma kurdu lütfen ders çalışmam için eşlik et. hayatım berbat durumda çok kötü kaçırdım ipin ucunu." dediği için onunla iletişim halindeyim.
evini bir aydır süpürtemiyorum. anneannesi "söyle de yapsın" diyor. sürekli hatırlatıyorum ama nafile. bazen keşke benim gibi orta halli bir ailenin kızı olsaydı diyorum. süpür dedim diye gitti dyson aldı. yemek yap dedim diye airfry. ders çalışmama motivasyon olur dedi kahve makinesi. sürekli bahaneler bahaneler.
biliyor ki ailede para çok. zorunluluk yok yan gel yat kafası iyice coşmuş.
geçen hafta "oyun oynayıp da zeki olmayan bir kız görmedim" dedi. bu sefer dayanamadım "lan madem akıllı bu gamer kızlar, sen niye benimle aynı sene okula başlayıp okulunu dondurdun? yetmedi iki okul daha dondurdun da bu sene okula hazırlanıyorsun sıfırdan? böyle aklın içine tüküreyim!" dedim diye bozuştuk. iki gün küstüm yine yapıştı nolur motive et diye. bu yatıyor ben çalışıyorum, bu oyun oynuyor ben çalışıyorum. nihayetinde ben de sinirden dil çalışmaya falan ara verdim son beş gündür.
özetle tembel insan bataklıktır. okulu kazansın sonuçlar açıklandığı gün anneannesini arayacagim benden bu kadar diye. sırf kadın üzülüyor diye aldım başıma bu belayı. yufka yüreğimi de kıtır kıtır kırıp keçilere yediresim var.
herhalde tembel arkadaş kadar da insanı aşağı çeken bir şey yoktur.
neler neler yaşadım bu hayatta ne olursa olsun finalde hep işlerime koşturur kendimi asla salmazdım.
normalde akşamları ders çalışır, geceleri de işimi yaparım. eskiden tanıdığım bir arkadaşım yedi aydır hayatıma tekrar dahil olduğundan beri, yaptığım bazı işleri bile eskisi kadar pratik yapmadığımı fark ediyorum.
kız öğleye kadar yatıyor. o kalkıncaya kadar ben bir günlük iş yapıyorum. uyanıyor kahvaltı falan derken saat oluyor 15:00. sonra oturup oyun oynuyor, yemek zaten yapmıyor.
sözde bana, "elma kurdu lütfen ders çalışmam için eşlik et. hayatım berbat durumda çok kötü kaçırdım ipin ucunu." dediği için onunla iletişim halindeyim.
evini bir aydır süpürtemiyorum. anneannesi "söyle de yapsın" diyor. sürekli hatırlatıyorum ama nafile. bazen keşke benim gibi orta halli bir ailenin kızı olsaydı diyorum. süpür dedim diye gitti dyson aldı. yemek yap dedim diye airfry. ders çalışmama motivasyon olur dedi kahve makinesi. sürekli bahaneler bahaneler.
biliyor ki ailede para çok. zorunluluk yok yan gel yat kafası iyice coşmuş.
geçen hafta "oyun oynayıp da zeki olmayan bir kız görmedim" dedi. bu sefer dayanamadım "lan madem akıllı bu gamer kızlar, sen niye benimle aynı sene okula başlayıp okulunu dondurdun? yetmedi iki okul daha dondurdun da bu sene okula hazırlanıyorsun sıfırdan? böyle aklın içine tüküreyim!" dedim diye bozuştuk. iki gün küstüm yine yapıştı nolur motive et diye. bu yatıyor ben çalışıyorum, bu oyun oynuyor ben çalışıyorum. nihayetinde ben de sinirden dil çalışmaya falan ara verdim son beş gündür.
özetle tembel insan bataklıktır. okulu kazansın sonuçlar açıklandığı gün anneannesini arayacagim benden bu kadar diye. sırf kadın üzülüyor diye aldım başıma bu belayı. yufka yüreğimi de kıtır kıtır kırıp keçilere yediresim var.
devamını gör...
22.
makineleşmeye karşı bir direniştir.
komüncü kızlar eqlesin.
komüncü kızlar eqlesin.
devamını gör...