tevazu ve merhametin fazlası

itten beter olmayı göze almaktır. insanın her şeyden ve herkesten önce kendine saygısı olmalı.

itten beter olmayı göze almaktır.

ne güzel açıklamış üstteki arkadaş. peki bunu elinde olmadan yapıyorsa yine kendisine saygısı olmadığını mı gösterir?
nefret ulaşılacak en son duygudur, çok zordur yani birine karşı nefret hissedecek boyuta gelmek. ben nasıl becerdiysem kendimden nefret edecek duruma geldim, sırf bu sebepten hem de. bazı insanlar o kadar kolay kendileri olabiliyor ki. hiç mücade etmek zorunda kalmıyorlar bunun için. hayırsa hayır, evetse evet, altı üstü hiç önemli değil.
peki bunu yapmak isteyip yapamayanlar, çabaladıkça batanlar, en ufak bir hayır deme hakkı çok görülüp sırtlarına vicdan yükü bindirilenler? harbiden de itten beter eden bir şeymiş bu. hatta leş bir şeymiş, insanın içini öyle bir kokutuyor ki o kokudan dolayı oluşan mide bulantısı geçmek bilmiyor.

allah kendimize saygımızı kaybettirmesin, ne diyelim.

merhametimden şüphem yok ama tevazu sahibi değilim.

iyi bildiğim bir konuda benimle atışırsan rezil ederim. onun dışında pamuk gibi adamım bence ya. bugün de kendimizle övündük şükür.

eskilerin "fazla tevazu kibirdendir" diye bir sözü vardır ve çok doğrudur.
sürekli övülmek, kabul görmek için, bunu bir üstünlük gibi göze sokanların yaptığı fazla tevazudur yapmacık, sahtedir. bu tip insanlara siz tevazu göstermeyin söznüzü esirgemeyin.

merhamet, kendinden taviz vermek değildir. kendinizi kullanılan hissediyorsanız hatta kullanılmaya müsade ediyorsanız merhametli, yüce gönüllü değil sadece çok kullanışlı bir insansınızdır. merhametin ne olup, ne olmadığını öğrenmenizi öneririm.

birde merhamet içinde acıma duygusu taşıyorsa bu daha aşağılık bir davranıştır.

kıyakçılığın sonu ayakçılıktır.

her ikisinin de aşırısı zarar.
merhamet için (bkz: acıma acıncak duruma düşersin)
tevazu için (bkz: kendi değerini bilmemek)